Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 6 czerwca 2023

Upadek Rycerza: Część 5. Rycerz odnowiony
Tego już w czasach TM-Semic nie poznaliśmy. Batman pokonał Azraela, a sam Azrael najwyraźniej poszedł po rozum do głowy, Robin powrócił do jaskini, Nightwing pojawił się ni stąd ni zowąd i tylko rozczarowanego i obrażonego Alfreda nadal brakuje. Bruce Wayne wrócił do roli człowieka-nietoperza, prawda? No niestety, sprawa jest trochę bardziej skomplikowana.
Bywało lepiej
„Jesteśmy snem” to zbiór trzech krótkich powieści Ursuli K. LeGuin. Zbiór dość nierówny, bo zawarte w nim historie są leciwe i mało zajmujące, szczególnie dla współczesnego czytelnika.
Niejednoznaczny kot
Jeżeli w ruinach kurortu znajdziesz nietknięte drzwi, a obok nich tajemniczą figurkę, na wszelki wypadek jej nie dotykaj, a już na pewno nie podnoś! Tytułowa bohaterka filmu „Suzume” przez swoją lekkomyślność zostaje wciągnięta w niesamowitą przygodę, w trakcie której będzie musiała uratować swój kraj oraz zakocha się w… żółtym krzesełku.
Harry Potter? Narnia? Mozart!
Szafka z zegarem w szkolnej bibliotece okazuje się przejściem do świata fantazji. Brzmi jak początek streszczenia powieści dla młodzieży młodszej? Trochę tak, bo „Czarodziejski flet” Floriana Sigla to niejako próba pożenienia opery Mozarta z motywami typowo szkolnymi: wredny szpaner, sympatyczny fajtłapa, atrakcyjna koleżanka, budzący strach dyrektor. A po drugiej stronie – przygody, ratowanie świata i… królewna. Kogo wybierze bohater?
Puchatek: Żenada i wstyd
Jak wielokrotnie pouczają starsi – co nagle, to po diable. „Puchatek: Krew i miód” potwierdza to w całej rozciągłości.
Kulawe konie: Sez. 1. odc. 1. Witajcie w czyśćcu (a może nawet w piekle)
Nie ulega wątpliwości, że twórcy „Kulawych koni” znakomicie potrafią operować kontrastami i igrać z przyzwyczajeniami widzów. I tak na początku pierwszego odcinka wprawdzie obserwujemy dynamiczną akcje przeprowadzoną przez agentów służb specjalnych, ale szybko wydarzenia toczą się w zgoła odmiennym tempie, Co istotne, mimo to napięcie wciąż utrzymuje się na wysokim poziomie.
Wporzo
„Niepodległość. Terra Alta II” to powieść kryminalna, ale przy okazji jest zaangażowanym głosem w dyskursie o tożsamości Katalonii.

Muzyka

Magazyn CCXXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

Lollipop Moment
Michel Meis 4tet
Why Do You Mourn
The End
Averno
Kósmos
Nobody’s Heart
Kasper Tranberg
Undo
Richard Andersson NOR, Hilmar Jensson

więcej »

muzyczne

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Roberto Pistolesi
‹Open Lands and Moving People›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Open Lands and Moving People
Wykonawca / Kompozytor	Roberto Pistolesi
Data wydania	17 lutego 2023
Wydawca	ПK Music
Nośnik	CD
Czas trwania	65:51
Gatunek	jazz
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Roberto Tarenzi, Teis Semey, Daniel Juárez, Zack Lober, Roberto Pistolesi, Sanne Huijbergts, Pasza Szczerbakow

Utwory
CD1
1) High Res Skies	06:52
2) Critical Battery, Please Charge [Ambrosean]	05:37
3) And the Infinite Sadness	10:19
4) Latina	05:52
5) Orchestral Unfavourites	07:03
6) Serious Moves Towards an Argument	06:59
7) Slow March	04:43
8) The Big Wave	05:32
9) C-Ornette Alla Crema	03:51
10) The Craziest Things	09:03

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Artystyczne oblicze internacjonalizmu
[Roberto Pistolesi „Open Lands and Moving People” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Nie, to żaden wstyd nie znać włoskiego perkusisty Roberto Pistolesiego. Choć nie jest on wcale początkującym artystą, to jednak dotąd nie udało mu się przebić do pierwszej ligi europejskich bębniarzy jazzowych. Dotąd bowiem ukrywał się głównie za plecami innych muzyków. Aż wreszcie postanowił stanąć na czele formacji, która spełni jego ambicje kompozytorskie. W efekcie powstała płyta zatytułowana „Open Lands and Moving People”.

Sebastian Chosiński

Artystyczne oblicze internacjonalizmu
[Roberto Pistolesi „Open Lands and Moving People” - recenzja]

Roberto Pistolesi
‹Open Lands and Moving People›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Open Lands and Moving People
Wykonawca / Kompozytor	Roberto Pistolesi
Data wydania	17 lutego 2023
Wydawca	ПK Music
Nośnik	CD
Czas trwania	65:51
Gatunek	jazz
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Roberto Tarenzi, Teis Semey, Daniel Juárez, Zack Lober, Roberto Pistolesi, Sanne Huijbergts, Pasza Szczerbakow

Utwory
CD1
1) High Res Skies	06:52
2) Critical Battery, Please Charge [Ambrosean]	05:37
3) And the Infinite Sadness	10:19
4) Latina	05:52
5) Orchestral Unfavourites	07:03
6) Serious Moves Towards an Argument	06:59
7) Slow March	04:43
8) The Big Wave	05:32
9) C-Ornette Alla Crema	03:51
10) The Craziest Things	09:03

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Też miewacie niekiedy takie wrażenie, że im bardziej zagłębiacie się w jakiś styl czy gatunek muzyki, im więcej poznajecie zespołów i solistów – tym tak naprawdę, jak się ostatecznie okazuje, mniej wiecie? Bo zdajecie sobie sprawę, jak olbrzymi to jest ocean, jak wiele rzeczy nam na co dzień umyka. Każdego tygodnia ukazują się na całym świecie zapewne tysiące płyt. Zgodnie z prawami statystyki w tym gronie musi być kilka fenomenalnych i całkiem sporo wyśmienitych. Ile z nich poznamy? Ile nam umknie? Obawiam się, że niemało. Może dotrzemy do nich po kilku tygodniach bądź miesiącach, czasami nawet latach – i to tylko wtedy, gdy odkryje je za nas ktoś inny, a my akurat przeczytamy jego zachwyty nad danym wydawnictwem. Całkiem możliwe, że tak właśnie może stać się z solowym debiutem włoskiego perkusisty jazzowego Roberto Pistolesiego (rocznik 1978). A raczej „mogłoby”, wierzę bowiem, że po przeczytaniu tego tekstu zrobicie wszystko, co możliwe, aby albumu „Open Lands and Moving People” nie przegapić.

Choć to debiut artysty rodem z Frosinone (w środkowych Włoszech), on sam wcale nie jest na scenie jazzowej żółtodziobem. Nic z tych rzeczy! Studiował w Nowym Jorku, a obecnie rezyduje w Holandii. Na swoim koncie ma współpracę z takimi tuzami współczesnego jazzu, jak saksofoniści Stefano Di Battista i David Liebman oraz trębacze Enrico Rava i Paolo Fresu. Od lat jest również podporą tria prowadzonego przez pianistę Roberto Tarenziego, z którym wydał trzy płyty: „One Day I’ll Fly Away” (2009), „Live” (2015) oraz „11 Little Things” (2019). Zebrane doświadczenie sprawiło, że nie tak dawno postanowił „pójść na swoje”, spróbować sił jako kompozytor i wydać longplay pod własnym nazwiskiem. Wspomniany już krążek „Open Lands and Moving People” ujrzy światło dzienne w 16 lutego nakładem ateńskiej wytwórni ПK Music.

Album nagrano w kwintecie, który – obok lidera – tworzą: wspomniany już włoski pianista Roberto Tarenzi, duński gitarzysta Teis Semey (o którym w „Esensji” można było przeczytać przy okazji wydania albumu „Mean Mean Machine”), hiszpański saksofonista tenorowy Daniel Juárez oraz kanadyjski (kontra)basista Zack Lober. Gościnnie pojawili się natomiast holenderska wokalistka i wibrafonistka Sanne Huijbergts (w utworach „High Res Skies”, „And the Infinite Sadness”, „Latina” i „C-Ornette Alla Crema”) oraz rosyjski, lecz mieszkający w Groningen w Holandii puzonista Pasza (Paweł) Szczerbakow (usłyszeć go można – pod warunkiem jednak, że mocno wytężycie słuch – w „Orchestral Unfavourites”). Prawdziwie internacjonalistyczna ekipa się z tego zrobiła, prawda? Zatem i nagrana przez taki skład muzyka musi być niezwykła.

Dziesięć bardzo zróżnicowanych pod względem stylistycznym kompozycji autorstwa Roberto Pistolesiego układa się w ponad godzinną opowieść, której wspólnym mianownikiem jest – improwizacja. Nie freejazzowa, choć i takie „wycieczki” się trafiają, ale klasyczna, nawiązująca do hard- i post-bopu z lat 60. ubiegłego wieku. Wyrastająca z fascynacji Ornette’em Colemanem, McCoyem Tynerem czy Billem Evansem. Biorąc jednak pod uwagę fakt, że lider jest perkusistą, nie można nie zwrócić uwagi na inspiracje – w nieco mniej stopniu – Tonym Williamsem i – tu już znacznie większym – Jackiem DeJohnette’em. Mimo tego zakorzenienia w klasyce, muzyka zawarta na „Open Lands and Moving People” brzmi bardzo świeżo i energetycznie, co jest także zasługą odpowiedniej produkcji. I, bez wątpienia, dźwięków dogranych przez Teisa Semeya, któremu – jak się okazuje – także nieobca jest gitarowa klasyka jazzowa w wykonaniu Granta Greena czy Johna Abercrombiego.

Pistolesi-kompozytor postanowił w niczym się nie ograniczać. Jego utwory są więc rozbudowane i nierzadko wieloczęściowe; niektóre z nich, pod względem konstrukcyjnym, przypominają nawet minisuity – tyle w nich się dzieje. Dowodem na to jest już otwierający album utwór „High Res Skies”, który po nastrojowym wstępie fortepianowo-perkusyjnym, wspartym przez wokalistkę i gitarzystę, szybko zyskuje na intensywności i mocy. Spora w tym zasługa Semeya, ale również Sanne Huijbergts, która odłożywszy na jakiś czas mikrofon, sięga po wibrafon, by nawiązać dialog z liderem. A wszystko to zajmuje zaledwie nieco ponad dwie minuty. Kolejne upływają głównie pod dyktando Teisa, który dostaje od Roberto wystarczająco czasu, aby snuć swoją – z czasem coraz bardziej skomplikowaną i energetyczną – opowieść. W ostatniej części duński gitarzysta wprowadza zupełnie nowy wątek, który prowadzi aż do finału, mając w tym mocne wsparcie sekcji rytmicznej.

Jeśli w jednym numerze instrumentem dominującym jest gitara, można oczekiwać, że w kolejnym zostanie ona zastąpiona przez inny. I tak też się staje w drugim w kolejności „Critical Battery, Please Charge (Ambrosean)”, w którym gitary co prawda nie brakuje, lecz mimo wszystko na plan pierwszy wybijają się saksofon Juáreza i fortepian Tarenziego – w duecie bądź solo. Ponad dziesięciominutowy „And the Infinite Sadness” to najdłuższy fragment płyty. Można się więc łatwo domyśleć, że i tutaj Pistolesi przygotował kilka intrygujących niespodzianek. Mamy przeróżne brzmienia gitary (od bardzo stonowanej do sprzężonej), klasycznie jazzowy śpiew Sanne, wreszcie stopniowo narastające, aż do przesilenia, improwizacje solistów – Roberto, Teisa i Daniela (w takiej właśnie kolejności), które wieńczy subtelna coda gitary. Dla odmiany „Latina” to utwór bardzo rytmiczny i momentami wręcz taneczny, w który wplecione są jednak improwizacje fortepianu i gitary. Zaskoczeniem w tym kontekście może być bardzo intensywna końcówka, w której – na modłę freejazzową – każdy z solistów gra swoje. A i tak potrafią się zazębić.

„Orchestral Unfavourites” prezentuje jeszcze inne oblicze włoskiego perkusisty. To bardzo podniosła, w swoim wydźwięku wręcz posępna kompozycja, której powolny rytm nadaje wręcz charakter elegijny (podsycany jeszcze przez pojawiający się w tle puzon Szczerbakowa). Chociaż i w niej znajduje się miejsce na twórcze poszukiwania fortepianu i saksofonu (gitara tym razem zostaje zesłana na dalszy plan). Co zresztą odbija sobie w wyjątkowo, nawet jak na Pistolesiego, skomplikowanym rytmicznie „Serious Moves Towards an Argument”. Gitara Semeya staje się tu, o dziwo, elementem porządkującym, co poniekąd stanowi ciszę przed burzą, jaką w finale wywołuje rozbudowana partia saksofonu Juáreza. W „Slow March” kwintet nawiązuje do atmosfery „Orchestral Unfavourites”, chociaż bez tego quasi-orkiestrowego rozmachu, za to z przejmująco smutną i niepokojącą narracją.

Ponownie nastrój zmienia się – i to niemal o sto osiemdziesiąt stopni – w „The Big Wave”, w którym praktycznie od pierwszej do ostatniej sekundy motorem napędowym jest niekiedy przewidująco rytmiczny, to znów improwizująco nieokiełznany fortepian Tarenziego. Aczkolwiek w paru momentach wspomagają go w znaczący sposób także pozostali instrumentaliści, zwłaszcza Teis Semey. W „C-Ornette Alla Crema” lider zespołu oddaje pole wokalistce, która tym razem za głównych kompanów bierze sobie saksofonistę (na otwarcie), kontrabasistę (w części środkowej) i pianistę (na zamknięcie). Całość zmyka druga pod względem długości kompozycja, którą jest – uwaga! tytuł znaczący – „The Craziest Things”. Przy okazji otrzymujemy definicję tego, czym dla Roberto Pistolesiego jest „szaleństwo” (to oczywiste, że chodzi o to artystyczne, nie psychiczne). W każdym razie czymś optymistycznym, bo taki też charakter ma ten utwór, w którym notabene wreszcie szansę wybicia się na plan pierwszy (i to dwukrotnie) otrzymuje kontrabasista Zack Lober.

Podsumowując: wytropcie „Open Lands and Moving People”, bo to płyta, która sprawi Wam wiele radości i zagwarantuje niezapomniane chwile.

14 lutego 2023

Skład:
Roberto Tarenzi – fortepian
Teis Semey – gitara elektryczna
Daniel Juárez – saksofon tenorowy
Zack Lober – kontrabas, gitara basowa
Roberto Pistolesi – perkusja, muzyka

gościnnie:
Sanne Huijbergts – śpiew, wibrafon, słowa (1,3,4,9)
Pasza Szczerbakow – puzon (5)

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Tu miejsce na labirynt…: Poststrukturalne aforyzmy muzyczne
Sebastian Chosiński

6 VI 2023

Pół roku po nagranej przez Chaos Magick płycie „Multiplicities, Vol. 1 – A Repository of Non-Existent Objects” (inspirowanej twórczością francuskiego filozofa Gilles’a Deleuze’a) ukazała się część druga tego projektu. Tym razem patronujący mu John Zorn zaprosił do współpracy nowy, powstały pod auspicjami Tzadik Records, zespół – Incerto (z pianistą Brianem Marsellą i gitarzystą Julianem Lage’em w składzie).

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Dotyk fantastycznego piękna
Sebastian Chosiński

1 VI 2023

Powiedzenie o znalezieniu igły w stogu siana odnosi się do zaistnienia rzeczy niemal niemożliwej. A jednak od czasu do czasu one się wydarzają. Dowodem na to artystyczne spotkanie szwedzkiego klawiszowca Alexa Zethsona z greckim gitarzystą Giannisem Arapisem, które zaowocowało już kilkoma świetnymi płytami. Najnowsza to „Malplacé”, którą sygnuje kwintet Organ Donor.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Zima w mojej głowie
Sebastian Chosiński

30 V 2023

Z tymi supergrupami człowiek prawie nigdy nie wie, czy za chwilę nie zawieszą działalności, ponieważ tworzący je muzycy zajmą się w końcu swoimi codziennymi obowiązkami i macierzystymi formacjami. W przypadku The End na szczęście ta prawidłowość nie dotyczy: Szwed Mats Gustafsson i Norweg Kjetil Møster starają się o to, by co dwa-trzy lata wejść do studia i nagrać nowy krążek. Tym razem jest to album noszący – po raz pierwszy anglojęzyczny – tytuł „Why Do You Mourn”.

więcej »