Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 26 maja 2022

Wspomnienie przyszłości
W naszej Galerii prezentujemy prace tegorocznego laureata nagrody Best Artist przyznanej przez Europejskie Stowarzyszenie Science Fiction (ESFS) – Rocha Urbaniaka
Pan Samochodzik po latach: Pośród szaleńców i gangsterów
„Pan Samochodzik i człowiek z UFO” pod wieloma względami różni się do poprzednich części cyklu Zbigniewa Nienackiego. Nie dość bowiem, że akcja powieści toczy się poza Europą, to jeszcze istotne znaczenie ma tutaj wątek fantastyczny. Zapewne w ten sposób autor starał się zdyskontować rosnącą w latach osiemdziesiątych popularność literatury science fiction, ale zabieg ten może budzić ambiwalentne odczucia.
Pulsujący rytm metropolii
„Kot w Tokio” to nowoczesna opowieść o japońskiej stolicy i jej mieszkańcach. Smaki, kolory, zapachy, dźwięki wibrują i mieszają się ze sobą, tworząc jedyny w swoim rodzaju pejzaż wielkiego miasta.
Upload: Sez. 2. odc. 7. Powrót z zaświatów
Nie ulega wątpliwości, że para głównych bohaterów jest naprawdę zdeterminowana, aby uniemożliwić realizację planu Davida Choaka. W tym celu Nathan musi odzyskać dostęp do tylnych furtek ukrytych w jego programie, który został wykorzystany przez Freeyond. Dokonanie tego nie będzie jednak takie proste.
Kroniki księżycowe: Zanik ducha albo „jak od pospolitości zbawić świat”
W drugiej części Trylogii Księżycowej Jerzego Żuławskiego dwóch członków Bractwa Prawdy nieopatrznie uruchomiło statek kosmiczny Marka Zwycięzcy i ku własnemu przerażeniu wystartowało na Ziemię. Co zastaną, gdy już dolecą?
Iść w stronę słońca
„Legendarne miasta” to tytuł pierwszego tomu z przygodami Alvara Mayora. Album zawiera osiemnaście rozgrywających się w XVI wieku opowieści o przygodach tajemniczego przewodnika, który w kolejnych podróżach po Ameryce Południowej poszukuje prawdy o sobie samym.
Krótko o grach: Technika walki gazrurką
Dawno żadna gra komputerowa (a do tego zręcznościówka!) nie sprawiła mi tyle frajdy co „Streets of Rage 4”. Czwarta odsłona hitu sprzed lat może nie jest żadną rewolucją, ale w świetnym stylu reaktywuje nieco już wyświechtany gatunek.

Muzyka

Magazyn CCXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

Komeda Ahead
Oleś Brothers, Bartosz Pieszka
Alawari
Alawari

więcej »

muzyczne

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Iron Maiden
‹Senjutsu›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Senjutsu
Wykonawca / Kompozytor	Iron Maiden
Data wydania	3 września 2021
Wydawca	Warner Music Poland
Nośnik	CD
Gatunek	metal
EAN	190295015947
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Długość i jakość
[Iron Maiden „Senjutsu” - recenzja]

Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

„Senjutsu”, nowy album Iron Maiden, na pierwszy rzut oka (ucha) nie wygląda zachęcająco (nie mam na myśli Eddiego w stroju samuraja, spoglądającego z okładki). Dwie płyty, utwory po 10–12 minut, to nie jest coś, co rozpala emocje fanów zespołu z czasów, kiedy panowie serwowali killerskie króciaki. A jednak jest moc!

Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Długość i jakość
[Iron Maiden „Senjutsu” - recenzja]

Iron Maiden
‹Senjutsu›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Senjutsu
Wykonawca / Kompozytor	Iron Maiden
Data wydania	3 września 2021
Wydawca	Warner Music Poland
Nośnik	CD
Gatunek	metal
EAN	190295015947
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Przyznam, że nie do końca odpowiada mi ambicja muzyków Iron Man, by tworzyć jak najwięcej epickich utworów, kosztem przebojowych kawałków o singlowym potencjale. Kiedy proporcja ta była zachowana i na takiego długasa przypadał oddział smakowitych króciaków („Seventh Son of a Seventh Son”, „Powerslave”, „The X Factor”), to się nawet całkiem dobrze sprawdzało. Niemniej gdzieś od wysokości albumu „A Matter of Life an Death” strategia ta zaczęła być zaburzana. Albumy stawały się coraz dłuższe, a muzyka zespołu monotonna. „The Final Frontier”, pomimo niezłego początku ciągnie się jak flaki z olejem. Z drugiej strony na dwupłytowym „The Book of Souls” o wiele chętniej sięgam po CD z najdłuższym dokonaniem w dorobku Ironów – „Empire of the Clouds”.

W każdym razie kiedy okazało się, że „Senjutsu” to ponownie pozycja dwupłytowa, na której połowa utworów przekracza osiem minut długości, nie wywołało to u mnie specjalnego entuzjazmu. Niesłusznie, ponieważ okazało się, że nie liczy się długość, ale jakość, jak mówią fachowcy, a z tą zespół nie miał problemu. Powiedziałbym nawet, że wena muzykom bardzo dopisała, a biorąc pod uwagę, że średnia wieku w zespole to około 65 lat, mogą pochwalić się niesamowitą energią. Bruce Dickinson po wyleczeniu guzków u nasady języka i po pracy nad gardłem odzyskał moc dzwonu w swoim głosie, najstarszy zaś w drużynie – perkusista Nicko McBrain – gra partie życia.

Zaczyna się od potężnego strzału w postaci utworu tytułowego. To właśnie tutaj Nicko daje z siebie wszystko, nadając swojej perkusji brzmienie plemiennych bębnów, nawołujących do walki. Towarzyszy mu wyraźny, basowy pochód Steve’a Harrisa i waleczny zaśpiew Dickinsona. Nic dziwnego, skoro treścią piosenki jest sztuka wojenna. Pikanterii całości dodają zadziorne zagrywki gitarzystów, które nie zamieniają się jednak w serię masturbacyjnych solówek. Tak, „Senjutsu” to jedna z najlepszych kompozycji Ironów w całej ich dyskografii i gdyby reszta materiału na płycie okazała się średnia, to warto byłoby po nią sięgnąć tylko dla tego utworu.

Na szczęście dalej też jest dobrze, a momentami nawet bardzo. W ramach uspokojenia emocji po niestandardowym „Senjutsu” dostajemy tradycyjną Maidenową galopadę w postaci „Stratego”. Niby nic niezwykłego, ale zagrany został z werwą, która przywołuje na myśl podobne torpedy z „Powerslave”, czy „Piece of Mind”. W tym klimacie utrzymany jest również znany z singla „Days of Future Past”.

Sporą niespodzianką jest natomiast nieco westernowy „The Writing on the Wall”. Spokojnie, to luźne skojarzenie, ale swoją chwytliwością przypomina „Wanted Dead or Alive” Bon Jovi, tylko bardziej drapieżny. Nie jest to w żadnym razie zarzut, albowiem tak nośnego i wkręcającego się w głowę kawałka Ironi nie mieli chyba od czasów „The Wicker Man” z „Brave New World” (czyli, dla niewtajemniczonych – od jakichś dwudziestu lat). Po kolejnym przesłuchaniu mimowolnie zaczyna się nucić za Dickinsonem refren: „Have you seen the writing on the wall? / Have you seen that writing? / Can you see the riders on the storm? / Can you see them riding?”.

Pierwszą płytę uzupełniają jeszcze dziewięciominutowy „Lost in a Lost World” i siedmiominutowy „The Time Machine”. Ten pierwszy zaczyna się delikatnie, ale gdy potężnym łupnięciem Nicko McBrain powoduje u ukojonego akustycznymi dźwiękami słuchacza atak serca, zaczyna się konkretne granie. Nie jest ani przegadane przez Dickinsona, ani naszpikowane solówkami, jak to niegdyś bywało. Utworu słucha się świetnie i w żadnym momencie nie nuży. Co zaś się tyczy drugiego kawałka, to może nie należy do wybitnych, ale posiada nośny refren i potrafi uwieść podniosłymi, ale bardzo melodyjnymi, gitarowymi zagrywkami.

I w tym miejscu przechodzimy do płyty numer dwa. Ona również zaczyna się nietypowo, bo od szumu morskich fal. „Darkest Hour” to podniosła, rycerska w swojej wymowie pieśń, naznaczona jednak przez widmo rychłego upadku. Jest to zapowiedź tego, że na tym krążku nie znajdziemy zbyt wiele typowego Ironowania, szybkich riffów i basowych pochodów. Wchodzimy bowiem w strefę utworów monumentalnych.

Normalnie bym się tego obawiał, ale dwa z nich na trzy to pozycje rewelacyjne. Pierwszy z nich to „Death of the Celts”, w którym możemy doszukać się klimatów znanych z innych wielkich dokonań grupy, jak „Alexander the Great” czy „Empire of the Clouds”. Muzycy tym razem nie postawili na popisywanie się swoimi umiejętnościami szybkiej gry na gitarach, a stworzyli kolejne nośne motywy, starając się nie zanudzić słuchaczy. Dlatego też instrumentalne momenty nie sprawiają wrażenia ciągnących się w nieskończoność, a wręcz przeciwnie, chciałoby się, by trwały jeszcze dłużej.

Podobnie na pochwałę zasługuje „Hell on Earth”, stanowiący kwintesencję stylu Iron Maiden. Słuchając go, nawet w momentach bez charakterystycznego śpiewu Dickinsona nie sposób pomylić tego zespołu z jakimkolwiek innym. Niby podobne patenty – łącznie z nagłym wyciszeniem i ponownym rozkręcaniem się w stronę wielkiego finału – słyszeliśmy już wcześniej, ale to wciąż robi piorunujące wrażenie.

I wszystko byłoby super, gdyby nie „The Parchment”, suita, którą najchętniej bym wyrzucił, mieszcząc tym samym „Senjutsu” na jednym krążku. Pomimo fajnego, nieco orientalizującego riffu początkowego, jako całość jest przyciężkawa, nie oferując zbyt wielu szlachetnych momentów. To właśnie przykład Iron Maiden wlokącego się, w którym solówki są dla samych solówek i nie sprawiają, że przez nie kompozycja robi się ciekawsza. Szkoda, bo gdyby ją okroić o połowę, na pewno by zyskała, a tak stanowi rysę na ideale.

„Senjutsu” to bowiem najlepszy album Iron Maiden od „Brave New Wold”. Nie wiem, co takiego wydarzyło się w życiu muzyków, że wszyscy nagle zaczęli cieszyć się wspólnym graniem. Nie ma to związku z pandemią, bo album był nagrany wcześniej, ale może dobrze się stało, że zespół przeczekał pierwszy lockdownowy szok z jego publikacją, bo być może zostałby niedoceniony w całym tym zamieszaniu. Dziś z pandemią się oswoiliśmy, a nowe dzieło Iron Maiden może na godzinę i dwadzieścia minut sprawić, że o niej zapomnimy, oddając się przyjemności chłonięcia świetnej muzyki.

11 grudnia 2021

Komentarze

15 I 2022 00:30:48

The Parchment to trzeci najlepszy utwór na płycie, tuż po Hell or Earth i Senjutsu.

08 II 2022 23:23:13

No Panowie! To i poprzednie wydawnictwo pokazują, że prochu ani koła już nie wymyślicie. Album wsteczny, o uroku kotleta sprzed tygodnia. Kompletny brak refleksji i innowacji. Te same zgrane od lat motywy. Harris powinien mieć sądowy zakaz pisania riffów. Słuchać, że muzycy zasypiają przy swoich instrumentach. Do bólu zły i niepotrzebny album, który jedyne co wnosi do kariery zespołu to swoją obecność. Nuda!! 2/10 za okładkę...

10 II 2022 19:01:17

Od "Final Frontier" grają jakby za karę. Można powiedzieć, że jakość muzyki IM spada wprost proporcjonalnie do rosnącej długości ich utworów. Jedyne dobre co wydarzyło się jeśli chodzi o IM w ostatnich latach to powrót do starego, dobrego logo z czasów gdy panowie (wtedy chłopaki) mieli w sobie ogień niezbędny do grania heavy metalu.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Tu miejsce na labirynt…: Na płaskowyżu lepiej widać
Sebastian Chosiński

24 V 2022

To supergrupa, którą w Polsce chyba mało kto zna (co wcale nie musi być wstydem). Teraz jednak może się to szansę zmienić, albowiem swój czwarty w dyskografii pełnowymiarowy album – zatytułowany „Tellus” – kwartet Action & Tension & Space nagrał dla renomowanej wytwórni Rune Grammofon. A ona na pewno zadba o odpowiednią dystrybucję i promocję.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Świętość zgrzytliwa i awangardowa
Sebastian Chosiński

19 V 2022

Pięć lat temu, gdy ukazała się pierwsza płyta Weserbergland, zastanawiałem się, czy będzie to jedynie efemeryczny projekt Ketila Vestruma Einarsena i Mattiasa Olssona, czy też zespół zagości na scenie na dłużej. Trzy lata później światło dzienne ujrzał kolejny album, a przed paroma miesiącami trzeci. Jego tytuł – „Sacrae Symphoniae Nr. 1” – sugeruje, że za jakiś czas możemy spodziewać się następnych.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Częstotliwość ma znaczenie!
Sebastian Chosiński

17 V 2022

Nie ma wątpliwości, że pochodzący z Częstochowy Krzysztof Majchrzak to jeden z najbardziej konsekwentnych polskich artystów. Chociaż zaczynał jako jazzman, jego obecne zainteresowania artystycznej wykraczają daleko poza jazz improwizowany. Aczkolwiek nie odżegnują się od niego. Najnowszy album muzyka – „432 Hz” – może zainteresować zarówno wielbicieli free jazzu, jak i elektroniki.

więcej »