Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 22 marca 2023

Moralność przyszłości
Choć „Płomień” to powieść sf, najważniejsze wątki nie mają tu z fantastyką naukową zbyt wiele wspólnego. A przynajmniej nie w sposób, jakiego moglibyśmy się spodziewać. Magdalena Salik zadaje pytania o moralność w świecie, w którym technologia wykracza daleko poza rzeczy, które śniły się filozofom.
Krew bizonów
Podobno western, jako gatunek, umarł śmiercią naturalną. Ale chyba tylko w kinie, bo komiksy o Dzikim Zachodzie wciąż mają się świetnie, o czym świadczy album "Buffalo Runner" wydany przez Lost In Time.
Najlepszy tata, na świecie
Stwierdzenie, że główny bohater mangi „Samotny wilk i szczenię” nie spełnia standardów wychowawczych współczesnego świata, byłoby grubym niedopowiedzeniem. Mężczyzna bowiem regularnie zabiera swoje trzyletnie dziecko do pracy. Nie byłoby może w tym nic złego, gdyby nie fakt, że jest on… płatnym zabójcą. A że jest bardzo pracowity, zabija dziesiątki osób, na oczach swojego syna. Obmyśla przy tym skomplikowane intrygi w celu wykonania poszczególnych zadań, ryzykując nie tylko swoim życiem, ale także życiem swojego syna. „Jeśli tata nie wróci – zwraca się do niego pewnego razu – ty też umrzesz”.
Czasy się zmieniają, lecz zasady nie
„Szczypta nienawiści” to godna kontynuacja dotychczasowych powieści Abercrombiego. Przez lata, jakie upłynęły od wydarzeń opisanych w „Ostatecznym argumencie królów” sporo zdążyło się zmienić w świecie, ale motywacje bohaterów pozostały w gruncie rzeczy takie same.
Migające światła
„Aftersun”, niespieszne, nieoczywiste dzieło, może znużyć. Bo rzeczywiście nie tak znów wiele w tym filmie się dzieje. Ale jeśli dotrze do Was na poziomie bardziej ukrytych znaczeń, na poziomie synchronizacji z własnymi wspomnieniami, emocjami, może stać się jednym z najważniejszych filmów 2023 roku.
The Last of Us: Odc. 3. Love story w zniszczonym świecie
Dzięki poświeceniu Tess możliwa jest dalsza wędrówka pary głównych bohaterów, ale szybko staje się oczywiste, że muszą oni jak najszybciej uzupełnić swój ekwipunek. Z tego powodu chcą jak najszybciej dotrzeć do domu Franka i Billa, z którymi Joel czasami prowadził interesy. Pewnym zaskoczeniem jest zaś to, że opowieść o losach tych dwóch mężczyzn w praktyce zdominowała cały ten odcinek.
Sprawa prywatna: Odc. 3. Gdzie kobieta nie może, tam lokaja pośle
Dopuszczenie do ucieczki zabójcy to dla policji zaledwie początek nadchodzących komplikacji, bo w efekcie zainteresowania się sprawą przez media zatroskani obywatele zasypują funkcjonariuszy doniesieniami o rzekomych miejscach pobytu zbiega. Z kolei Arturo Quiroga nie zmienia swego stosunku do poczynań siostry, dlatego Marina – aby kontynuować swe prywatne śledztwo – najpierw musi wydostać się spod troskliwej opieki jego podwładnych.
Komiks Roku 2022 – nominacje
Podobnie jak przez kilka ostatnich lat, przedstawiamy Wam listę najlepszych premier komiksowych minionych 12 miesięcy wybranych przez redakcję Esensji. W tym roku jest to 45 pozycji, na które będziecie mogli zagłosować, by ustalić listę czytelniczą.

Muzyka

Magazyn CCXXIV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

Sueños Paralelos
Laura Schuler Quartet
Stories
Areia
Minus 30°C
Zima Stulecia
Live Cuts. Sopot 1979
SBB
Living and Living
Tigeroak
Revelation
Siena Root
Cocoon
Give Up to Failure

więcej »

Zapowiedzi

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Esensja słucha: …Johna Zorna
[ - recenzja]

Sebastian Chosiński

Reaktywacja „Esensja słucha” ma wyjątkowy charakter. Po pierwsze dzisiejsza odsłona poświęcona jest tylko jednemu artyście: amerykańskiemu kompozytorowi Johnowi Zornowi. A po drugie zwiastuje odświeżoną formę cyklu, który od teraz będzie zawierał nieco mniej muzycznych minirecenzji, ale za to będzie znacznie częściej gościł na naszych łamach.

Sebastian Chosiński

Esensja słucha: …Johna Zorna
[ - recenzja]

John Zorn „Templars: In Sacred Blood” [70%]

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Choć na okładce płyty znajduje się nazwisko Johna Zorna, nie znajdziemy go wśród artystów, którzy brali udział w jej nagraniu. To praktyka stosowana przez amerykańskiego kompozytora i multiinstrumentalistę od lat – po stworzeniu i zaaranżowaniu muzyki oddaje ją w ręce innych, zadowalając się co najwyżej jeszcze rolą producenta. Na „Templars: In Sacred Blood” słyszymy więc przede wszystkim wymyślony przez nowojorczyka projekt Moonchild Trio – od samego początku istnienia, czyli 2006 roku, tworzony przez wokalistę Mike’a Pattona (znanego głównie z Faith No More), basistę Trevora Dunna i perkusistę Joeya Barona oraz, jako gościa specjalnego, cenionego jazzowego organistę Johna Medeskiego. W warstwie tekstowej krążek jest concept-albumem, który opowiada historię upadku zakonu Templariuszy, muzycznie natomiast to typowe dla tego składu – wystarczy wsłuchać się chociażby we wcześniejsze dzieła tej formacji, jak na przykład „The Crucible” (2008) czy „Ipsissimus” (2010) – połączenie rockowej awangardy z metalem. Nie brakuje więc kawałków ostrzejszych, znaczonych dźwiękami przesterowanego basu i bliskimi histerii melodeklamacjami, a nawet wrzaskami wokalisty (vide „Templi Secretum”, „Murder of the Magicians”, „Prophetic Souls”, „Libera Me”), które sąsiadują z utworami o charakterze znacznie spokojniejszym, tym samym idealnie nadającymi się do wykorzystania jako ilustracja filmowa („Evocation of Baphomet”, większość „A Second Sanctuary”, zamykający album „Secret Ceremony”). Swoją drogą, im bliżej końca, tym bardziej jazzowo-progresywnie się robi, w czym największa zasługa z jednej strony organowych pasaży Medeskiego („A Second Sanctuary”), z drugiej – odpowiednich partii sekcji rytmicznej („Secret Ceremony”). A co z tymi Templariuszami? Cóż, niektórzy, potępieni, spłonęli na stosie. Czego pośrednio można dowiedzieć się również z tego krążka…

John Zorn „Nosferatu” [70%]

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

John Zorn lubi tworzyć muzykę filmową, nawet jeśli nie zawsze jest ona później wykorzystywana jako rzeczywista ilustracja do obrazu. Album „Nosferatu” (w całości instrumentalny) świetnie w takiej właśnie roli by się sprawdził, tyle że zawarte na nim kompozycje powstały nie z myślą o dużym bądź małym ekranie, lecz jako hołd dla autora powieści o najsłynniejszym wampirze wszech czasów. Płyta ujrzała światło dzienne 20 kwietnia 2012 roku, dokładnie w setną rocznicę śmierci irlandzkiego pisarza Brama Stokera. W jej nagraniu poza Zornem, który tym razem postanowił obsłużyć instrumenty klawiszowe oraz saksofon altowy, udział wzięli jeszcze: pianista i organista Rob Burger, gitarzysta basowy Bill Laswell oraz perkusista i perkusjonalista Kevin Norton. Tytuły wszystkich utworów odnoszą się bezpośrednio do „Drakuli” i obrazują kolejne punkty zwrotne książki. Muzycznie to prawdziwy melanż stylów i form – od awangardy elektronicznej („Desolate Landscape”, „Sinstera”), poprzez klasyczny jazz („Mina”, „Fatal Sunrise”), typową muzykę ilustracyjną z wyeksponowanymi partiami fortepianu („Van Helsing”, „The Undead”, „Jonathan Harker”), aż po elementy metalu wymieszanego z noise’em („The Battle of Good and Evil”) i mocno zaprawionego jazzem progresu („The Stalking”). Mimo tej różnorodności album jest dziełem bardzo spójnym i klimatycznym, spoiwem łączącym w całość najbardziej nawet oddalone od siebie stylistycznie kompozycje są zaś przewijające się w tle dźwięki organów i wibrafonu. Ot, taki rys charakterystyczny. Co ciekawe, nawet dorzucony na zakończenie „Stalker Dub” z pulsującą partią basu i elektronicznym podkładem świetnie wpisuje się w demoniczno-nostalgiczny nastrój krążka. Uwaga! Najlepiej słuchać nocą.

John Zorn „Mount Analogue” [60%]

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

A to z kolei płyta dla, delikatnie mówiąc, najbardziej zagorzałych (względnie: odjechanych) wielbicieli Johna Zorna – eksperymentalna, minimalistyczna, dziwna, by nie rzec, że dziwaczna. Ale też trudno się temu dziwić, skoro tworząc tę muzykę, kompozytor inspirował się życiem i działalnością Gieorgija Gurdżijewa – w połowie Greka, w połowie Ormianina, przez jednych uważanego za najwybitniejszego mistyka, okultystę i ezoteryka XX wieku, przez innych z kolei – za (to cytat z artykułu Jacka Dobrowolskiego omawiającego między innymi książkę brytyjskiego psychiatry Anthony’ego Storra) „psychopatycznego narcyza o dużej charyzmie i despotycznym charakterze przejawiającego cechy paranoidalne”. Mimo że podczas nagrywania „Mount Analogue” w studiu Tzadik Records spotkało się aż pięciu muzyków (Cyro Baptista, Shanir Ezra Blumenkranz, Tim Keiper, Brian Marsella oraz Kenny Wollesen), wykorzystujących nadzwyczaj bogate instrumentarium, w porównaniu z „Templars: In Sacred Blood” czy „Nosferatu” płyta ta brzmi najbardziej kameralnie i ascetycznie. Dzięki temu świetnie nadaje się przede wszystkim do medytacji. Krążek zawiera zaledwie jeden utwór, ale za to trwa on ponad trzydzieści osiem minut. Co w tym czasie otrzymuje słuchacz? Dźwięki z pogranicza akustycznego jazzu (instrumentami wiodącymi są wówczas obsługiwany przez Wollesena wibrafon oraz fortepian, na którym gra Marsella), muzyki klasycznej i choć w mniejszym stopniu niż to zazwyczaj bywa u Zorna, awangardy. Nie brakuje fragmentów zapadających w pamięć – to głównie te, które przywodzą na myśl dokonania Krzysztofa Komedy z początku lat 60. ubiegłego wieku (ten wibrafon!). Ale gdy tylko słuchacz da się wciągnąć w trans, przyzwyczai do melodii, szybko następuje zmiana rytmu, a zespół zaczyna poszukiwania nowego wątku muzycznej opowieści. I tak do końca… niespodziewanego i chyba jednak niechcianego.

John Zorn „The Gnostic Preludes. Music of Splendor” [80%]

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Artystyczna wyobraźnia Johna Zorna nie zna granic; Amerykanin z równą swobodą porusza się po wielu muzycznych poletkach, choć są oczywiście obszary, w których czuje się najpewniej i najbezpieczniej. To pogranicze jazzu i muzyki klasycznej. Choć akurat na krążku zatytułowanym „The Gnostic Preludes” postanowił rzucić jeszcze okiem w kierunku New Age. Tym razem stworzoną przez siebie muzykę oddał w ręce dwóch etatowych współpracowników – gitarzysty Billa Frisella i wibrafonisty Kenny’ego Wollesena – oraz harfistki Carol Emanuel. Zdaniem samego Zorna ta płyta to czwarta (i ostatnia) odsłona tetralogii mistycznej, na którą składają się jeszcze krążki: „In Search of the Miraculous” (2010), „The Goddess – Music for the Ancient of Days” (2010) oraz „At the Gates of Paradise” (2011). Czego należy oczekiwać po tej muzyce? Nade wszystko bardzo lekkich, eterycznych i zwyczajnie pięknych melodii, dla których inspiracją były bezsprzecznie utwory dziewiętnastowiecznych kompozytorów europejskich, takich jak Piotr Czajkowski, Modest Musorgski czy Claude Debussy. Każda z ośmiu części albumu opiera się w zasadzie na jednym motywie, wokół którego budowane są później partie poszczególnych instrumentów (harfy, gitary i wibrafonu). Mimo to żaden z muzyków nie stara się wybić ponad pozostałych; wręcz przeciwnie – idealnie ze sobą współpracują, tworząc zaskakująco spójną całość. Na szczególne wyróżnienie zasługują zwłaszcza cztery utwory: zwiewne „Prelude 1: The Middle Pillar”, nostalgiczno-melancholijne „Prelude 2: The Book of Pleasure”, kosmiczne „Prelude 5: Music of the Spheres” oraz pełne zadumy „Prelude 6: Circumambulation”. Choć to muzyka bardzo melodyjna, Zornowi udało się jednak nie przesłodzić – ani jako kompozytorowi, ani jako producentowi nagrań. Dzięki temu „The Gnostic Preludes” można postawić półkę wyżej niż mocno zabarwione popem płyty innego mistrza harfy, Szwajcara Andreasa Vollenweidera.

John Zorn & David Krakauer „Pruflas: The Book of Angels – Volume 18” [70%]

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Początek współpracy Johna Zorna z amerykańskim gigantem muzyki klezmerskiej Davidem Krakauerem sięga 1992 roku, kiedy to właściciel Tzadik Records zaprosił mało wtedy jeszcze znanego klarnecistę związanego z grupą The Klezmatics do nagrania płyty „Kristallnacht” (ukazała się w 1993). Od tamtej pory obaj panowie jeszcze niejednokrotnie spotykali się w studiu, ostatnio przed kilkoma miesiącami, aby w ramach projektu „Masada Book Two” zrealizować osiemnastą płytę z serii „Book of Angels” – zatytułowaną „Pruflas” (wszystkie kompozycje wyszły oczywiście spod pióra Zorna). Nazwa wydawnictwa jest jak najbardziej znacząca – Pruflas to imię demona, upadłego anioła, Księcia Piekieł, któremu Szatan oddał pod komendę dwadzieścia sześć legionów piekielnych. Na albumie, poza liderem (grającym na klarnecie i klarnecie basowym), usłyszeć można jeszcze trzech muzyków: gitarzystkę Sheryl Baile, basistę Jerome’a Harrisa oraz perkusistę Michaela Sarina; z kolei laptot obsługuje człowiek – a może to wcale nie jest istota żywa? – ukrywający się pod pseudonimem Keepalive. Muzycznie dzieje się naprawdę dużo, choć ktoś, kto zna albo wcześniejsze dokonania Krakauera, albo inne krążki z serii „Book of Angels”, wielkiego zaskoczenia nie przeżyje. Dominują, co dziwić nie powinno, motywy żydowskie; wpisane są one jednak także w inne style muzyczne – w awangardowy jazz („Ebubuel”, „Monadel”), fusion (najdłuższy na płycie, ponad jedenastominutowy „Parzial-Oranir”, w którym pani Baile udowadnia, że nie są jej obce także klasycznie rockowe rytmy), funk (vide sekcja rytmiczna w „Neriah-Mahariel”), noise (krótki, ale bardzo energetyczny „Tandal”), a nawet – proszę, nie pospadajcie z krzeseł! – muzykę klubową („Egion”, szczęśliwie uratowany dzięki jazz-rockowej solówce gitary). Nad wszystkim dominuje zaś klarnet Krakauera, którego dźwięków nie sposób zapomnieć jeszcze długo po wybrzmieniu ostatniej nuty zamykającego płytę utworu „Monadel”.

12 czerwca 2012

Komentarze

12 VI 2012 16:40:46

"Album „Nosferatu” (w całości instrumentalny) świetnie w takiej właśnie roli by się sprawdził, tyle że zawarte na nim kompozycje powstały nie z myślą o dużym bądź małym ekranie, lecz jako hołd dla autora powieści o najsłynniejszym wampirze wszech czasów."

A to nie jest tak, że "Nosferatu" Zorna to muzyka do (bardzo nieudanego, swoją drogą) "Nosferatu" Jarzyny z Teatru Narodowego?

22 IV 2015 17:43:29

http://www.narodowy.pl/repertuar,spektakle,46,nosferatu.html

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Szczęśliwi ludzie z wyspy Fionii
Sebastian Chosiński

21 III 2023

Skandynawski jazz nie musi kojarzyć się jedynie z eksploracjami pokroju Bobo Stensona czy Jana Garbarka, Pallego Mikkelborga czy Terjego Rypdala (nic wymienionym mistrzom nie ujmując). Może, czerpiąc z dorobku klasyków, skrzyć się rockową werwą i elektronicznym pulsem. O czym dobitnie przekonuje drugi album duńskiego kwintetu Andorra – „Current”.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Zasnąć i… spać, spać i spać
Sebastian Chosiński

16 III 2023

Tyle się na tej płycie dzieje, że pomysłami i inspiracjami można by obdzielić kilka innych produkcji. Tak jednak bywa, kiedy nagrywający muzykę artyści wywodzą się z różnych światów i na dodatek robią wszystko, by nie dać się zaszufladkować. To na pewno nie grozi szwajcarskiej skrzypaczce Laurze Schuler, która za swoim Kwartetem wydała właśnie drugi album – „Sueños Paralelos”.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Między nami kontrabasistami
Sebastian Chosiński

14 III 2023

Kontrabasista Franciszek Pospieszalski to oczywiście kolejny przedstawiciel tej doskonale znanej wszystkim wielbicielom muzyki w Polsce rodziny. Podobnie jak jego starszy kuzyn Marek, poświęcił się graniu jazzu. Ma własne Trio i Sekstet, do których przed dwoma laty dorzucił jeszcze okazjonalny Kwintet. Powstał on głównie z myślą o nagraniu nowych wersji kompozycji Charlesa Mingusa, które parę miesięcy temu ukazały się na albumie z serii „Jazz.pl”.

więcej »