Rok 1985 był dla Republiki i samego Ciechowskiego bardzo trudny. Mimo świetnej płyty „Nieustanne Tango” atmosfera w zespole i dookoła niego zaczynała się psuć. Kulminacyjnym momentem był koncert w Jarocinie – gdy grupa pojawiła się na scenie, posypały się pomidory i jajka. Była to swoista zemsta za odwołanie występu z poprzedniej edycji festiwalu. W miarę grania utworów gwizdy tłumu poczęły słabnąć, by w końcu zupełnie zniknąć. I mimo że niespodziewanie odmieniona publiczność odśpiewała „Sto lat”, prosząc Republikę o bis, Ciechowski postanowił zakończyć koncert bez dodatkowego seta. W samej ekipie również nie działo się najlepiej. Kłótnie o podłożu muzycznym schodziły na bardziej osobisty plan i doprowadziły w 1986 roku do rozpadu zespołu. Ciechowski, jako kompozytor całości materiału, został z nowymi utworami, które grupa grała już wtedy na żywo. Postanowił, że kolejna formacja nie będzie ograniczona żadną stylistyką, a skład będzie otwarty. Nazwa miała zostać utworzona z jego inicjałów. I tak powstał Obywatel G.C., uznawany za jego solowy projekt. Do nagrania istniejącego już materiału zaprosił uznanego już wtedy gitarzystę Lady Pank Jana Borysewicza, wszechstronnego basistę Krzysztofa Ścierańskiego, jazzowego saksofonistę Michała Urbaniaka i pochodzącego z Hawany perkusistę Jose Torresa. Muzycy ci wzbogacili brzmieniowo i aranżacyjnie utwory, które mimo wszystko zdradzają „republikańskie” pochodzenie. Na płycie znajdują się bardzo ciekawe melodie, sugerujące wpływy funku („Błagam nie odmawiaj”), tradycyjnego rocka (ostre gitarowe riffy w „Paryż Moskwa 17:15”) i awangardowych rozwiązań („Moje modły”). Zabarwienie ich malującymi piękne pejzaże organami i jazzowymi partiami saksofonu (świetne solo w „Przyznaję się do winy”) zdecydowanie wyróżnia tę płytę na tle wcześniejszych dokonań lidera. Nie bez znaczenia jest gra Torresa, nadająca kompozycjom lekko kubański koloryt. Najbardziej urzekającym momentem jest „Tak długo czekam”. Ta klimatycznie rozwijająca się pieśń zachwyca rozmachem aranżacyjnym, bogatym instrumentarium, linią melodyczną oraz pięknym tekstem o obsesyjnym pożądaniu. Niewątpliwie jest to najlepsza wizytówka tego, co chciał na tym albumie osiągnąć G.C. Jeśli chodzi o teksty, Ciechowski jest ciągle w wysokiej, znanej z płyt Republiki formie. Autor opisuje trudne do zdefiniowania uczucie, jakim jest miłość mylona z pożądaniem czy pragnieniem ubezwłasnowolnienia innej osoby, w charakterystyczny dla siebie, poetycki sposób.

Płyta „Obywatel G.C.” była dla Ciechowskiego sukcesem bardziej artystycznym (udowodnił sobie, że potrafi oderwać się od nowofalowych szufladek) niż komercyjnym (album sprzedał się gorzej niż krążki poprzedniego zespołu jego twórcy). Ten przyszedł dopiero z następnym krążkiem. Debiut G.C. potwierdza jednak kompozytorski talent byłego lidera Republiki i ukazuje jego drugie oblicze: muzyka niebojącego się nowych wyzwań.