Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 25 marca 2023
w Esensji w Esensjopedii

Hawkwind
‹The „1999” Party. Live at the Chicago Auditorium›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułThe „1999” Party. Live at the Chicago Auditorium
Wykonawca / KompozytorHawkwind
Data wydanialistopad 1997
Wydawca EMI Music
NośnikCD
Czas trwania97:51
Gatunekrock
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
Dave Brock, Nik Turner, Del Dettmar, Simon House, Ian „Lemmy” Kilmister, Simon King, Andy Dunkley, Stacia Blake
Utwory
CD1
1) Intro / Standing on the Edge04:17
2) Brainbox Pollution07:52
3) It’s So Easy11:03
4) You Know You’re Only Dreaming04:43
5) Veterans of a Thousand Psychic Wars02:21
6) Brainstorm09:19
7) Seven by Seven09:27
CD2
1) The Watcher06:40
2) The Awakening02:41
3) Paradox05:44
4) You’d Better Believe It08:09
5) The Psychedelic Warlords [Disappear in Smoke]03:47
6) D-Rider07:46
7) Sonic Attack04:31
8) Master of the Universe06:57
9) Welcome to the Future02:32
Wyszukaj / Kup

Non omnis moriar: Hawkwind – wersja amerykańska

Esensja.pl
Esensja.pl
Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj kolejny koncertowy album grupy Hawkwind, nagrany wiosną 1974 roku, ale wydany ponad dwie dekady później.

Sebastian Chosiński

Non omnis moriar: Hawkwind – wersja amerykańska

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj kolejny koncertowy album grupy Hawkwind, nagrany wiosną 1974 roku, ale wydany ponad dwie dekady później.

Hawkwind
‹The „1999” Party. Live at the Chicago Auditorium›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułThe „1999” Party. Live at the Chicago Auditorium
Wykonawca / KompozytorHawkwind
Data wydanialistopad 1997
Wydawca EMI Music
NośnikCD
Czas trwania97:51
Gatunekrock
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
Dave Brock, Nik Turner, Del Dettmar, Simon House, Ian „Lemmy” Kilmister, Simon King, Andy Dunkley, Stacia Blake
Utwory
CD1
1) Intro / Standing on the Edge04:17
2) Brainbox Pollution07:52
3) It’s So Easy11:03
4) You Know You’re Only Dreaming04:43
5) Veterans of a Thousand Psychic Wars02:21
6) Brainstorm09:19
7) Seven by Seven09:27
CD2
1) The Watcher06:40
2) The Awakening02:41
3) Paradox05:44
4) You’d Better Believe It08:09
5) The Psychedelic Warlords [Disappear in Smoke]03:47
6) D-Rider07:46
7) Sonic Attack04:31
8) Master of the Universe06:57
9) Welcome to the Future02:32
Wyszukaj / Kup
Choć sława Hawkwind szybko wykroczyła poza granice Wielkiej Brytanii, zespół Dave’a Brocka i Nika Turnera na swoją pierwszą trasę koncertową po Ameryce Północnej musiał poczekać aż do jesieni (listopada i grudnia) 1973 roku. Grupa zagrała wówczas dziesięć koncertów w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Podróżując po drugim z wymienionych krajów, klawiszowiec Del Dettmar wpadł na pomysł, aby się w nim osiedlić; kupił więc kawałek ziemi i osiadł na niej, tym samym porzucając kolegów. Dave postanowił na jego miejsce przyjąć Simona House’a (wcześniej między innymi w High Tide), który oprócz gry na syntezatorach mógł wzbogacić brzmienie Hawkwind o dźwięki skrzypiec. I to właśnie z nim formacja udała się na drugie, tym razem znacznie dłuższe tournée na drugą stronę Atlantyku. Rozpoczął je występ w Los Angeles 1 marca, a zakończył koncert w Toronto 15 kwietnia 1974 roku. W ciągu półtora miesiąca Brytyjczycy wychodzili na scenę dwadzieścia dwa razy.
Co ciekawe, chociaż House był z nimi (i nawet słychać go w zachowanych nagraniach), oficjalnie nie występował, ponieważ… nie uzyskał od władz amerykańskich zgody na pracę. By w papierach wszystko się zgadzało, miejsce Simona zajął sprowadzony ekstraordynaryjnie z Kanady – Del Dettmar. Stary kompan nie odmówił pomocy kolegom w trudnej sytuacji, w efekcie publiczność mogła na żywo oglądać zarówno House’a, jak i Dettmara. Oprócz nich grupa wystąpiła w składzie, w którym pracowała już od kilku lat, co oznacza, że – poza Brockiem i Turnerem – w USA pojawili się również grający na basie i okazjonalnie śpiewający Ian Kilmister (znaczy się: Lemmy) oraz perkusista Simon King. Występy Hawkwind zapowiadał, czyli grał rolę „mistrza ceremonii”, Andy Dunkley, natomiast za tak zwane sztuki wizualne i taniec odpowiadała Stacia Blake. Na zapisach fonograficznych jej wkładu pracy nie dostrzeżemy, ale biorąc pod uwagę urodę artystki, można podejrzewać, że jej pojawienia się na scenie oczekiwano z nie mniejszą niecierpliwością niż muzyków tworzących zespół.
Wiosną 1974 roku londyńska grupa miała już na swoim koncie trzy longplaye studyjne: „Hawkwind” (1970), „In Search of Space” (1971) oraz „Doremi Fasol Latido” (1972); czwarty, to jest „Hall of the Mountain Grill” (1974), zarejestruje natomiast krótko po powrocie z Kanady i Stanów Zjednoczonych (w maju i czerwcu). O repertuar nie trzeba więc było się martwić. Jak już, to raczej o to, które kompozycje wyrzucić. Zwłaszcza że trzeba było zrobić jeszcze miejsce dla supportu, którym była, dobrze znana panom z Hawkwind, walijska formacja Man (w lutym 1972 roku obie grupy wzięły udział w charytatywnej imprezie, po której piękną pamiątką pozostał album „Greasy Truckers Party”). Ostatecznie więc Anglikom pozostało do zagospodarowania mniej więcej półtorej godziny, co zresztą skrzętnie wykorzystywali. Dowodzi tego między innymi opublikowane dwadzieścia trzy lata później przez EMI Records dwupłytowe wydawnictwo „The «1999» Party. Live at the Chicago Auditorium”.
Na co stać Hawkwind podczas występów na żywo, za sprawą opublikowanego rok wcześniej „The Space Ritual – Alive in Liverpool and London” wiedzieli już nawet ci, którzy dotąd na koncertach Brytyjczyków nie byli. Czy zatem publika amerykańska i kanadyjska została czymś szczególnym zaskoczona? Raczej nie. Trafniej byłoby chyba stwierdzić, że została utwierdzona w swoich przekonaniach na temat tego, na co stać szalonych progresywnych „psychodelików” i spacerockowców z Londynu. Ci zaś dali – przynajmniej 21 marca 1974 roku w chicagowskim Auditorium – z siebie wszystko. Chwilę oddechu zapewniały im jedynie krótkie fragmenty, w których - najczęściej na tle improwizacji syntezatorowych – Dave Brock recytował teksty Michaela Moorcocka („Standing on the Edge”, „Veterans of a Thousand Psychic Wars” i „Sonic Attack”) oraz Roberta Calverta („The Awakening”, zamykający całość „Welcome to the Future”). Był to oczywiście stały element hawkwindowych koncertów, więc publiczność na pewno się go spodziewała. Zresztą, nie licząc zapowiedzi Andy’ego Dunkleya, właśnie od takiej recytacji – w postaci „Standing on the Edge” – występ się zaczął. A potem…
…było już jak Dave Brock i Nik Turner przykazali: najczęściej energetycznie, niekiedy wręcz „kosmicznie”, często niepokojąco. Chociaż przyznam, że gdyby dane mi było stanąć 21 marca 1974 roku pod sceną, na której grał Hawkwind, byłbym pewnie zaskoczony, słysząc pierwsze takty „Brainbox Pollution” (nieco mniej znanego utworu ze strony B singla „Urban Guerilla”). Przecież to… no tak, nie chce być inaczej – szalone boogie, dopiero z czasem, za sprawą generowanej przez klawisze dźwiękowej „magmy”, przechodzące w bardziej klasyczny space-rock. W „It’s So Easy” (pierwszym z kilku numerów, których publika jeszcze nie mogła znać, ponieważ ukazały się dopiero na „Hall of the Mountain Grill”) też nie brakowało niespodzianek: po pierwsze – zespół zagrał piekielnie hałaśliwie, można by nawet stwierdzić, że brutalnie (w stylu Grand Funk Railroad czy MC5), po drugie – przebijająca się z tła partia skrzypiec przywodziła na myśl klimat folkowo-góralski (a przecież mogło się zdarzyć, że wśród słuchaczy byli polscy emigranci z Podhala – jeżeli tak, to choć przez chwilę poczuli się bardziej swojsko).
Dla odmiany w kompozycji „You Know You’re Only Dreaming” (wyjętej z albumu „In Search of Space”) sekstet zwalnia tempo i gra niemal akustycznie („niemal” oznacza tyle, że Dave Brock rezygnuje we wstępie z użycia efektów elektronicznych do gitary), skłaniając słuchaczy do kontemplacji, która utrzymuje się także za sprawą wyrecytowanego tuż po nim tekstu Moorcocka „Veterans of a Thousand Psychic Wars”). Za to dalej jest już mocno energetycznie: najpierw za sprawą szalonego (można by rzec: protopunkowego) „Brainstorm” (znanego z longplaya „Doremi Fasol Latido”), a następnie – „Seven by Seven” (który to numer wcześniej pojawił się tylko na stronie B singla „Silver Machine:”). W tym ostatnim uwagę przykuwają melodyjny czad oraz dialog głównego wokalisty (czyta: Brocka) z chórkiem (czyli Turnerem i Lemmym). Nie da się też nie wyłowić mocarnego finału perkusyjnego, w którym Simon King gra bardzo marszowo. Gdy kończy… jesteśmy zmuszeni zmienić płytę w odtwarzaczu.
Drugi kompakt zaczyna się od zaśpiewanego (a w końcówce raczej wyrecytowanego) przez Lemmy’ego „The Watcher”, w którym, co jest pewnym zaskoczeniem, na drugim planie pojawia się partia skrzypiec. Nie na długo, bo szybko giną w zalewie dźwięków syntezatorowych. Po kolejnym recytowanym przerywniku w postaci „The Awakening” (tym razem jest to wiersz Roberta Calverta) zespół sięga po cztery pod rząd kompozycje z właśnie przygotowywanego longplaya „Hall of the Mountain Grill”. To mniej więcej dwadzieścia pięć minut muzyki. Na początek rozbrzmiewa melodyjny i nastrojowy „Paradox”, po nim natomiast klasycznie hawkwindowy „You’d Better Believe It” (w którym, niestety, w zaledwie dźwiękowej „magmy” giną partie saksofonu altowego Turnera i skrzypiec House’a), przebojowy „The Psychedelic Warlords (Disappear in Smoke)” oraz z przyćmiewającymi wszystkie inne instrumenty syntezatorami „D-Rider” (które w końcówce zastępują nawet… chór). Od tego momentu zespół zaczyna już powoli wyhamowywać. Po ponownie recytowanym „Sonic Attack” (ostatni z wierszy Moorcocka) z pełnoprawnych kompozycji pojawia się bowiem jedynie dynamiczny, uhonorowany solówką gitary, „Master of the Universe”. Na finał muzycy zostawili sobie, podobnie jak na „The Space Ritual”, „Welcome to the Future”, zwieńczony odgłosem eksplozji, w którą wtapiają się dźwięki skrzypiec i saksofonu.
Trudno cokolwiek zarzucić – przynajmniej od strony artystycznej – albumowi „The «1999» Party”. Gdyby tylko selektywność dźwięku była lepsza, to i pewnie ocena wyższa. Pamiętajmy jednak, że to zapis wyjęty z archiwum, początkowo wcale nie przeznaczony do rozpowszechniania.
koniec
21 stycznia 2023
Skład:
Dave Brock – gitara elektryczna, śpiew
Nik Turner – saksofon altowy, flet, śpiew
Del Dettmar – syntezatory
Simon House – skrzypce, syntezatory
Ian Kilmister (Lemmy) – gitara basowa, śpiew
Simon King – perkusja

oraz
Andy Dunkley – MC
Stacia Blake – taniec, sztuki wizualne

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Non omnis moriar: Lata mijają, świat się zmienia
Sebastian Chosiński

18 III 2023

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj pierwszy album formacji Hawklords, która przyjęła tę nazwę, ponieważ Dave Brock nie był pewien, czy może zgodnie z prawem używać szyldu Hawkwind.

więcej »

Pink Floyd w XXI wieku: Paczuszka z płytami
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

15 III 2023

W XXI wieku zespół Pink Floyd praktycznie przestał istnieć. Panowie jeśli już nagrywali, to raczej na swój rachunek, a o koncertach mowy być nie mogło. Niemniej fani niemal co roku są uszczęśliwiani kolejnymi albumami sygnowanymi nazwą zespołu. Dziś jednak zajmiemy się solowym wydawnictwem Nicka Masona, boksem „Unattended Luggage” z 2018 roku.

więcej »

Non omnis moriar: Przepłynąć Arką z jednego do drugiego brzegu
Sebastian Chosiński

11 III 2023

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj koncertowe nagrania zespołu Sonic Assassins, który był jednym z projektów pobocznych muzyków Hawkwind.

więcej »

Polecamy

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku

A pamiętacie…:

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski

Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski

Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski

Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski

Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski

Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski

Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski

Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski

The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski

T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski

Zobacz też

Z tego cyklu

Lata mijają, świat się zmienia
— Sebastian Chosiński

Przepłynąć Arką z jednego do drugiego brzegu
— Sebastian Chosiński

Hawkwind na fali… „nowej fali”
— Sebastian Chosiński

Kwarki i inne dziwactwa
— Sebastian Chosiński

W nie swoich butach
— Sebastian Chosiński

Wojna światów w Pradze czeskiej
— Sebastian Chosiński

Skrzek vs. Szulkin vs. Wells
— Sebastian Chosiński

Nie tylko „kupa gówna”
— Sebastian Chosiński

Zaćmienie historii
— Sebastian Chosiński

Odchodzi „stare”, rodzi się „nowe”
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.