Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 3 czerwca 2023
w Esensji w Esensjopedii

Komiksy

Magazyn CCXXVI

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks Skapiec.pl

Nowości

komiksowe

więcej »

Zapowiedzi

komiksowe

  • Baltimore #1
    Mike Mignola, Christopher Golden; Ben Stenbeck
  • Jack z Baśni #1
    Bill Willingham, Lilah Sturges; Tony Akins, Steve Leialoha, Andrew Pepoy
  • Beniamin i Beniamina
    René Goscinny; Albert Uderzo
  • JLA. Wieża Babel
    Mark Waid, D. Curtis Johnson, Devin Grayson; Howard Porter, Arnie Jorgensen, Mark Pajarillo, Steve Scott, Pablo Raimondi
więcej »

Marjane Satrapi
‹Mistrzowie Komiksu: Persepolis (wyd.2022)›

EKSTRAKT:90%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułPersepolis (wyd.2022)
Scenariusz
Data wydania9 listopada 2022
RysunkiMarjane Satrapi
Wydawca Egmont
CyklPersepolis, Mistrzowie Komiksu
ISBN9788328156593
Format352s. 167x244mm
Cena99,99
Gatunekobyczajowy
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Rewolucja jest jak rower
[Marjane Satrapi „Mistrzowie Komiksu: Persepolis (wyd.2022)” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Komiks „Persepolis” Marjane Satrapi, wydany pierwotnie w 2006 roku w Polsce przez wydawnictwo Post, doczekał się już dwóch edycji zbiorczych Egmontu. Właśnie ukazała się druga, co jest znakomitą okazją do zapoznania się z tą bardzo głośną powieścią graficzną.

Marcin Knyszyński

Rewolucja jest jak rower
[Marjane Satrapi „Mistrzowie Komiksu: Persepolis (wyd.2022)” - recenzja]

Komiks „Persepolis” Marjane Satrapi, wydany pierwotnie w 2006 roku w Polsce przez wydawnictwo Post, doczekał się już dwóch edycji zbiorczych Egmontu. Właśnie ukazała się druga, co jest znakomitą okazją do zapoznania się z tą bardzo głośną powieścią graficzną.

Marjane Satrapi
‹Mistrzowie Komiksu: Persepolis (wyd.2022)›

EKSTRAKT:90%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułPersepolis (wyd.2022)
Scenariusz
Data wydania9 listopada 2022
RysunkiMarjane Satrapi
Wydawca Egmont
CyklPersepolis, Mistrzowie Komiksu
ISBN9788328156593
Format352s. 167x244mm
Cena99,99
Gatunekobyczajowy
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
„Persepolis” to po prostu autobiografia. Subiektywna, rozbrajająco zabawna, choć traktująca o sprawach smutnych, poważnych i budzących sprzeciw. Marjane Satrapi, rocznik 1969, pisze o swoim dzieciństwie, dorastaniu i wejściu w dorosłe życie – akcja rozpoczyna się pod koniec lat siedemdziesiątych, a kończy w połowie dziewięćdziesiątych. Satrapi urodziła się w Iranie, w rodzinie intelektualistów, reprezentantów ówczesnej irańskiej klasy średniej. Rodzice mieli silne przekonania lewicowe i byli zdeklarowanymi przeciwnikami rządzącego wówczas absolutnego monarchy – szacha Rezy Pahlaviego. Mała, dziesięcioletnia Marj opowiada o czasach rewolucji, wygnaniu szacha, pożarciu przez rewolucję jej własnych dzieci i jej przeobrażeniu w Rewolucję Islamską, przemianach społeczno-obyczajowych w Iranie, wojnie z Irakiem i koszmarnych absurdach życia w kraju rządzonym przez religijnych fanatyków. A wszystko to widzi oczyma dziecka, wielu rzeczy nie rozumie, innych się domyśla (czasem błędnie, czasem trafnie).
W 1984 roku, w czasach dla Iranu niezwykle trudnych, rodzice wysłali ją do Austrii, gdzie przebywała do roku 1988. Gdy wróciła do Teheranu jako niemal dorosła, dziewiętnastoletnia dziewczyna, była już zupełnie inną osobą – musiała odnaleźć się w niby znanym, ale jednak obcym świecie. „Persepolis” opowiada o tych wszystkich wydarzeniach – jest nie tylko opowieścią o człowieku, ale i o jego relacji z światem niezrozumiałym w każdym momencie życia, o jego buncie wobec rzeczywistości i dość wyidealizowanym podejściu do życia. Takim mocno „zachodnim”, będącym zdecydowaną rzadkością wśród młodych, w większości niepiśmiennych ludzi urodzonych w Iranie za czasów rządów znienawidzonego szacha.
Warto zapoznać się choćby pobieżnie z powojenną historią Iranu, zanim przeczytamy „Persepolis” – powinniśmy wiedzieć co nieco o zamachu stanu z 1953 roku, drenażu zasobów irańskiej ropy, do którego doszło w późniejszym okresie, monarchistycznych rządach szacha i represjach jakie miały wtedy miejsce, buncie społecznym wobec zastanej sytuacji i wreszcie o nadejściu Ajatollaha Chomeiniego, ataku na amerykańską ambasadę w 1979 roku czy przyczynach wybuchu wojny iracko-irańskiej. Marjane Satrapi tłumaczy to wszystko co prawda, ale robi to ustami dziecka, jakim wtedy była. Naiwnie wierząca w marksistowskie ideały i lewicowy liberalizm nie wie, podobnie chyba jak jej rodzice oraz ich znajomi, żyjący w tej samej ideologicznej „bańce”, że „rewolucja” nie zawsze oznacza to samo dla wszystkich rewolucjonistów. „Rewolucja jest jak rower. Kiedy koła przestają się kręcić, rower się przewraca” – pisze mała Marj. Nie przypuszcza, że za chwilę zostanie wraz z innymi koleżankami ze szkoły zakutana w wielkie czarne chusty (bo każdy widoczny kosmyk kobiecych włosów odbiera zmysły irańskim mężczyznom nie potrafiącym panować nad swoim pożądaniem), oddzielona od kolegów i zamknięta w absurdalnym świecie zakazów, nakazów, kontroli, kłamstw i orwellowskiego dwójmyślenia – tylko, że nie ateistycznego, lecz wręcz przeciwnie.
Dziecko próbuje zrozumieć groteskowy spektakl, jakiego jest mimowolnym uczestnikiem, ale nie potrafi. Nie ma żadnych punktów oparcia, na których mogłaby budować jakąś sensowną narrację świata, którego doświadcza – łatwo trafiają do niej idealistyczne, prozachodnie hasła, obnażające prawdę o fundamentalistycznej chorobie Iranu. Ale czteroletni wypad do Europy leczy ją z tego idealizmu; nie odnajduje się w świecie, w którym nikt nie doświadczył tego co ona, nikt nie zna z pierwszej ręki realiów życia jej ojczyźnie (poza oczywiście podobnymi jej imigrantami). Wchodząca w dorosłe życie Marjane znów przeżywa bunt wobec rzeczywistości, pierwszą miłość, pierwszy zawód, pierwsze dorosłe rozczarowania. Wiecznie samotna i niedostosowana – zbyt liberalna, inteligentna i zachodnia na Iran, zbyt orientalna na Austrię. „Byłam zachodnią kobietą w Iranie, byłam Iranką na Zachodzie. Nie miałam tożsamości, nie wiedziałam już nawet dlaczego żyję”.
Satrapi napisała i narysowała komiks niezwykle prosty w swym przekazie, interpretacji i formie. Tu wszystko jest tym, na co wygląda. Romantyzm, potwory i naiwne ideały dzieciństwa. Pragmatyzm, rozczarowania i bezlitosny realizm dorosłości. Kawa na ławę, bez żadnego drugiego dna – wielce subiektywna relacja z życia kobiety o nad wyraz skonkretyzowanych i jednoznacznych poglądach. Córka socjalistów i prozachodnia dziewczyna projektuje wizję całego uciśnionego narodu za pomocą własnych, jakże nam, Europejczykom, bliskich i zrozumiałych przekonań. Pamiętajmy jednak, że Chomeini nie wziął się znikąd, nie wyskoczył jak dżinn z butelki i nie zaczarował w jednej chwili całego irańskiego społeczeństwa. Takich rodzin jak familia Satrapich nie było w kraju wiele – większość niewykształconego społeczeństwa nie czytała liberalnych pism, nie wyobrażała sobie stabilności i „wolności” innej niż w ramionach innego, gwarantującego „wolność od zepsutego Zachodu”, absolutnego władcy. Wizja autorki jest „nasza”, nam zrozumiała – i znów idealistyczna.
Powieść graficzna podzielona jest na cztery części – etapy życia autorki. Każda z nich składa się z krótkich, zazwyczaj kilkustronicowych „widokówek” ułożonych chronologicznie. To są takie anegdoty, powiastki o wizycie w Tyrolu, zabawie w chowanego, wykładzie na uczelni, czy „czarnym piątku” – jako całość stanowią dzieło kompletne, znakomite, jeden z najważniejszych komiksów dwudziestego pierwszego wieku. Ważna jest również prostota graficzna – sposób na komiks jest tu nieskomplikowany, „infantylny”, czarno-biały, umowny, pozbawiony szczegółów tła i dekoracji, przypominający oczywiście „Maus” Arta Spiegelmana. Wprost genialny – identyczny jest oczywiście w animowanej ekranizacji z 2007 roku, którą współreżyserowała autorka. „Persepolis” to chyba najważniejsza komiksowa reedycja 2022 roku w Polsce. Nie powinniśmy jej przegapić.
koniec
20 grudnia 2022

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Legendy i ich legendy
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

3 VI 2023

Legendy Zachodu” to elegancko wydany komiks, opowiadający o tak barwnych postaciach, jak Wyatt Earp, Billy Kid i Siedzący Byk. Mówi się, że w każdej legendzie jest ziarno prawdy. Tu także, choć twórców lubi ponosić fantazja.

więcej »

Dzikie wakacje, ale dla kogo?
Dagmara Trembicka-Brzozowska

2 VI 2023

Kiedy wszyscy znajomi z klasy jadą nad morze albo w góry, wakacje u dziadków na wsi wydają się co najmniej mało interesujące. Jednak dzięki fantazji protoplastów i sile własnej wyobraźni Ada może przeżyć przygody jak z filmu.

więcej »

Razem do końca (prawie)!
Marcin Knyszyński

1 VI 2023

Drugi zbiorczy tom „Deadpool i Cable” to jeszcze więcej dobrej (choć specyficznej) rozrywki i marvelowskiej superbohaterszczyzny. Scenariusze pisze cały czas słynny Fabian Nicieza (i robi to świetnie!) a rysuje już kilku grafików. Cable kończy z półśrodkami i zaczyna realizować swój kontrowersyjny (choć to mało powiedziane) projekt „ulepszania świata”.

więcej »

Polecamy

Superbohater zza biurka

Niekoniecznie jasno pisane:

Superbohater zza biurka
— Marcin Knyszyński

Myślę, więc jestem – tym, kim myślę, że jestem
— Marcin Knyszyński

Kurde blaszka!
— Marcin Knyszyński

Podpatrywanie człowieczeństwa
— Marcin Knyszyński

Suprawielki pantechnobarok
— Marcin Knyszyński

Teraz (naprawdę) mamy kryzys
— Marcin Knyszyński

Zielone koszmary
— Marcin Knyszyński

To jest Sparta!!!
— Marcin Knyszyński

Między złotem a srebrem
— Marcin Knyszyński

Ten, którego nadejście zauważasz
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Tegoż twórcy

Kolorowa schizofrenia
— Gabriel Krawczyk

Bohater postanawia umrzeć
— Sebastian Chosiński

Przeczytaj to jeszcze raz: Tren o niespełnieniu
— Sebastian Chosiński

Opowieść ocalałej
— Jakub Gałka

Mała dziewczynka, Karol Marks i Iron Maiden
— Tomasz Markiet

Dorastanie w dyktaturze
— Przemek Pawełek

Tegoż autora

Razem do końca (prawie)!
— Marcin Knyszyński

Ślizg dla dwóch!
— Marcin Knyszyński

Pająk (mój totem)
— Marcin Knyszyński

Demony Paryża
— Marcin Knyszyński

Inwazja prosto z piekła
— Marcin Knyszyński

Turpizm? Mało powiedziane
— Marcin Knyszyński

Nadeszły mroczne czasy
— Marcin Knyszyński

To nadchodzi…
— Marcin Knyszyński

Do brzegu
— Marcin Knyszyński

Coraz szersza perspektywa
— Marcin Knyszyński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.