Harvey Pekar zaczął robić komiksy autobiograficzne, choć wcześniej nic nie osiągnął w swoim nudnym życiu. Mieszkał w Cleveland i pracował jako archiwista w szpitalu. Robert Crumb, gdy wchodzi w autobiografizm i komiks autobiograficzny, zajmował się rysowaniem kart okolicznościowych - w swojej wczesnej twórczości autobiograficznej nie pisał o tym, co osiągnął, ale o tym, że chciałby poruchać. Pierwsze komiksy Aline Kominsky-Crumb traktowały o jej burzliwym dorastaniu i życiu seksualnym. Wcześniej nie była nawet artystką. Phoebe Gloeckner swój pierwszy komiks narysowała, mając 15 lat - opowiadała o swoim popieprzonym życiu uczuciowo-seksualnym. Podejście, że "trzeba coś osiągnąć, żeby napisać autobiografię" bardzo długo było powszechne - wyznaje je jeszcze nawet Philippe Lejeune, piszący iż debiutujący pisarz nie jest w stanie zawrzeć z czytelnikiem paktu autobiograficznego, bo nikt mu nie ufa. Ale jakoś w latach 60. i 70., przy okazji tej obrzydliwej rewolucji obyczajowo-kulturowej, w której sednie stała walka o równość i demokratyzację, stwierdziliśmy, że życia zwykłych ludzi też są ciekawe, bo czemu prawo głosu mają mieć tylko możni i wpływowi tego świata (a wcześniej także: męscy i biali). To po pierwsze.

Po drugie: w przypadku Maćka ten tekst to nieporozumienie, bo ja rozumiem, że nie każdy musi uznawać "osiągi" Maćka (nie każdy musi być też bystry), ale jednak mowa o człowieku, który tworzy od 20 mniej więcej lat.

To dlatego nie byłem w stanie przeczytać więcej niż parę stron Pekara czy Crumba. Po prostu atobiografie nieudaczników, którzy niczego nie osiągnęli są zwyczajnie nudne.

cyt: (...) bo ja rozumiem, że nie każdy musi uznawać "osiągi" Maćka (nie każdy musi być też bystry), ale jednak mowa o człowieku, który tworzy od 20 mniej więcej lat.

Aha, czyli jak odbiorca nie uznaje "osiagnięć" pana Pałki to znaczy, że nie jest bystry. Brawo, świetny argument.
Bo przecież Pałka tworzy od 20 lat, więc samo to już jest nielada osiągniecie.
A co tworzy i na jakim poziomie to nie jest ważne. Nie jest też ważne czy ktoś to czyta i rozumie.

Dotychczas traktowałem autobiografię jako podsumowanie twórczości/działalności danego człowieka. Bywały pisane na bieżąco (vide Churchill), bywały tworzone z zapisków w kalendarzach (vide Chmielewska), jak i odtwarzane z dokumentów i wspomnień.
Jedna podstawa- zawsze były wnikliwie redagowane i wydawane pod koniec życia twórcy.
PS- tak, znam autobiografie typu "strumień świadomości", wydawane na bieżąco pod wpływem impulsu- jakoś poza "W poszukiwaniu straconego czasu", który też nie należy do dzieł lekkich, żadna nie pozostała mi na dłużej w pamięci

Prawo głosu dziś mają wszyscy. Nie tylko "możni i wpływowi tego świata", nie tylko "męscy i biali" (cytaty z wypowiedzi TP). Wszyscy mogą dziś pisać autobiografie, a nawet relacjonować swoje życie na żywo w mediach społecznościowych. Tylko, czy naprawdę to musi się wszystkim podobać? Czy to, że ktoś, kto tego nie kupuje musi być wyrazem sprzeciwu wobec "równości i demokratyzacji"? Otóż, nie. Choć rzeczywiście stosunek do takiej twórczości mam raczej chłodny, to socjologiczne skrzywienie sprawia, że te procesy naprawdę mnie fascynują. To po pierwsze.

Po drugie, warto jednak utrzymywać pewien poziom dyskusji i nie używać takich prymitywnych argumentów, jak ten dotyczący braku bystrości tego, komu nie podoba się czyjaś twórczość (tym bardziej, że recenzja dotyczy jednego komiksu, a nie całego dorobku). Ja piszę swoje recenzje zawsze z szacunkiem dla autora i jego dzieła. Tego samego oczekiwałbym od czytelników tychże recenzji, którzy uznali za stosowne podzielić się swoimi opiniami o moich opiniach.

Dzisiaj każdy może być artystą, ale nie każdy powinien.