Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 24 marca 2023
w Esensji w Esensjopedii

Joe Hill, Gabriel Rodriguez
‹Locke & Key #6: Alfa i Omega›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułLocke & Key #6: Alfa i Omega
Scenariusz
Data wydania19 września 2016
RysunkiGabriel Rodriguez
PrzekładJakub Pietrasik
Wydawca Taurus Media
CyklLocke & Key
ISBN9788364360879
Cena85,00
Gatunekgroza / horror
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Krwawy bildungsroman
[Joe Hill, Gabriel Rodriguez „Locke & Key #6: Alfa i Omega” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Wszystko, co dobre, kiedyś się kończy. Nie inaczej rzecz ma się z wymyślonym przez Joego Hilla, syna Stephena Kinga, komiksowym horrorem „Locke & Key”. W szóstym tomie (tradycyjnie zawierającym materiał złożony z sześciu wcześniej opublikowanych zeszytów) wszystkie najważniejsze wątki doprowadzone zostały do finału.

Sebastian Chosiński

Krwawy bildungsroman
[Joe Hill, Gabriel Rodriguez „Locke & Key #6: Alfa i Omega” - recenzja]

Wszystko, co dobre, kiedyś się kończy. Nie inaczej rzecz ma się z wymyślonym przez Joego Hilla, syna Stephena Kinga, komiksowym horrorem „Locke & Key”. W szóstym tomie (tradycyjnie zawierającym materiał złożony z sześciu wcześniej opublikowanych zeszytów) wszystkie najważniejsze wątki doprowadzone zostały do finału.

Joe Hill, Gabriel Rodriguez
‹Locke & Key #6: Alfa i Omega›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułLocke & Key #6: Alfa i Omega
Scenariusz
Data wydania19 września 2016
RysunkiGabriel Rodriguez
PrzekładJakub Pietrasik
Wydawca Taurus Media
CyklLocke & Key
ISBN9788364360879
Cena85,00
Gatunekgroza / horror
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Czego spodziewaliście się po finale „Locke & Key”? Happy endu na miarę kina hollywoodzkiego (wszak to komiks amerykański)? Efektownego triumfu Dobra i spektakularnej porażki Zła? Cóż, zdradzić można co najwyżej tyle, że przez większość czasu to ostatnie trzyma się nieźle i sprawia bohaterom mnóstwo kłopotów. Tym razem, w przeciwieństwie do tomu poprzedniego, czyli bardzo wysoko przez nas ocenionych „Wskazówek” (2012), obywa się bez wycieczek w – mniej lub bardziej zamierzchłą – przeszłość. Wystarczająco dużo jest spraw teraźniejszych, które wymagają sfinalizowania. Wszak ostatnio rozstaliśmy się z rodziną Locke’ów w niezwykle dramatycznym momencie, z którego na dodatek wcale nie zdawała sobie ona sprawy. Duchowi Dodge’a (alias Lucasa Caravaggio) udało się bowiem zawładnąć ciałem Bode’a, najmłodszego z rodzeństwa, co otworzyło mu drogę do wprowadzenia w czyn swego szatańskiego planu.
Jedynym, który jest w stanie zdusić wszystko w zarodku, jest upośledzony umysłowo Rufus Whedon, który po śmierci matki (zamordowanej zresztą przez Dodge’a) ma zostać odesłany do zamkniętego ośrodka psychiatrycznego. Przed odjazdem wraz z opiekunem chłopiec odwiedza Keyhouse, aby pożegnać się z Bode’em; wtedy też objawia mu się prawdziwy duch najmłodszego z Locke’ów i przekazuje informację o tym, że jego ciało zostało opanowane przez demona. Rufus rzuca się wtedy na Dodge’a (w ciele Bode’a), chcąc go udusić. Odpowiednio szybko reaguje jednak Tyler, stając w obronie brata. W efekcie wszyscy dokoła zyskują kolejny dowód na pogłębiającą się niepoczytalność bogu ducha winnego Whedona, co może ostatecznie pogrążyć nastolatka i sprawić, że przez kolejne lata nie opuści on zamkniętego pokoju szpitala psychiatrycznego. Ostatnia, jak się zdaje, szansa na powstrzymanie Dodge’a zostaje zaprzepaszczona.
Legenda mówi, że kiedy tonął Titanic, orkiestra grała do ostatniej sekundy. Z tego samego założenia wyszedł Joe Hill, uznając, że jeśli świat ma upaść, katastrofie powinny towarzyszyć muzyka i tańce. Postanawia więc wszystkie wątki opowieści domknąć w finałowej scenie imprezy zorganizowanej na własną rękę przez uczniów kończących szkołę. Zgodnie z tradycją odbywa się ona w doskonale znanej z poprzednich tomów Jaskini Topielca, na dnie której znajdują się Czarne Drzwi. Jeśli Dodge’owi uda się do nich dotrzeć, wpuści do naszego świata całą bandę wyjątkowo paskudnych demonów. Zapobiec temu może jedynie rodzinna koalicja Locke’ów (wsparta przez na razie unieszkodliwionego Rufusa Whedona). Hill, zdając sobie sprawę z tego, że czytelnik doskonale wie, dokąd zmierza wyobraźnia scenarzysty (zbyt wiele zdradzających to tropów pojawiło się już wcześniej), musiał zostawić sobie jakiegoś asa w rękawie pod postacią nagłego zwrotu akcji, dzięki któremu będzie mógł zaskoczyć wszystkich jeszcze raz.
Czy to się udało? I tak, i nie. O ile bowiem finał wydaje się mimo wszystko przewidywalny (ręka do góry, kto spodziewał się, że zakończenie będzie jednak inne!), o tyle nadzwyczaj miłym zaskoczeniem jest domknięcie całej historii, opowiedziane w epilogu. Każe on spojrzeć na główne postaci dramatu – Tylera Locke’a i Lucasa Caravaggio – z nieco innej perspektywy, ale też – co jeszcze kiedyś, w przyszłości, może (choć wcale nie musi) okazać się istotne – spina komiksową serię klamrą fabularną. Można traktować „Locke & Key” jako młodzieżowy horror, ale warto też dostrzec w dziele Hilla jeszcze jeden wymiar – to przeniesiony na płaszczyznę opowieści rysunkowej bildungsroman, opowieść o kształtowaniu się osobowości młodych bohaterów. Po dotarciu do ostatniej planszy, sięgnijcie, jeśli macie go akurat pod ręką, po „Witamy w Lovecraft”, tom pierwszy historii, i odświeżcie sobie ówczesne portrety psychologiczne Tylera i jego siostry Kinsey. Przekonacie się wtedy, jak daleką drogę przeszła ta dwójka w ciągu zaledwie kilkunastu miesięcy, jakie minęły od chwili, kiedy – po wielkiej rodzinnej tragedii – sprowadzili się do posiadłości należącej do przodków ojca.
Słowa uznania należą się także autorowi strony graficznej komiksu. Gabriel Rodriguez po raz kolejny stanął na wysokości zadania. A wcale nie było ono łatwe. Takiego nagromadzenia demonów, jak w „Alfie i Omedze”, nie było bowiem w żadnym z poprzednich albumów. Wymagało to od chilijskiego rysownika niezwykłych konceptów: z jednej strony musiał bowiem wyczarować tabuny nowych fantastycznych postaci, z drugiej wymyśleć, w jaki sposób wpisać je w dotychczas stosowaną stylistykę. Niekiedy – takie przynajmniej można odnieść wrażenie – poszedł szlakiem wytyczonym przez ilustratorów „Lucyfera”, ale jeśli rzeczywiście inspirował się stroną graficzną komiksu Mike’a Careya, to bardzo umiejętnie przepuścił go przez własną wyobraźnię. Świetnie poradził sobie też z drugim i trzecim planem. Bez zarzutu jest również mimika postaci, co akurat w poprzednich albumach czasami szwankowało. Widać, Rodriguez dojrzewał (jako artysta) wraz z bohaterami serii.
koniec
19 października 2016

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Nierówno pod skalpem
Marcin Knyszyński

23 III 2023

Rene Goscinny i Albert Uderzo to „Asteriks” – wiadomo. Zanim jednak dwaj przyjaciele stworzyli postać dzielnego Gala, napisali i narysowali kilka innych mniej znanych komiksów. Poznajmy ich pierwszego bohatera, dzielnego Indianina Umpa-pę.

więcej »

Krótko o komiksach: Coś tu nie wyszło
Dagmara Trembicka-Brzozowska

22 III 2023

Tak jak „Bękarty” dały nadzieję na lekką poprawę, tak „Łzy Hel” przywracają „Thorgala. Młodzieńcze lata” do poziomu serii jedynie odcinającej kupony. A szkoda.

więcej »

Myślenie życzeniowe
Miłosz Cybowski

21 III 2023

Gdyby B. Dave Walters, scenarzysta „Zaćmionego życzenia”, poświęcił równie wiele czasu na zbudowanie spójnej fabuły, co Tess Fowler na rysowanie rudych loków jednej z bohaterek, być może mielibyśmy do czynienia z komiksem wartym uwagi.

więcej »

Polecamy

Kurde blaszka!

Niekoniecznie jasno pisane:

Kurde blaszka!
— Marcin Knyszyński

Podpatrywanie człowieczeństwa
— Marcin Knyszyński

Suprawielki pantechnobarok
— Marcin Knyszyński

Teraz (naprawdę) mamy kryzys
— Marcin Knyszyński

Zielone koszmary
— Marcin Knyszyński

To jest Sparta!!!
— Marcin Knyszyński

Między złotem a srebrem
— Marcin Knyszyński

Ten, którego nadejście zauważasz
— Marcin Knyszyński

Samotni wśród bliskich
— Marcin Knyszyński

Gdy zło zwycięża…
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Tegoż twórcy

Kluczowe momenty
— Marcin Knyszyński

Historia lubi się powtarzać
— Sebastian Chosiński

I jeszcze mocniej… i jeszcze raz…
— Sebastian Chosiński

Nie wkurzajcie potwora!
— Sebastian Chosiński

Kluczy ci u nas dostatek
— Sebastian Chosiński

Groza patentowana
— Sebastian Chosiński

Komiksy z przemytu: Królestwo za klucz!
— Miłosz Cybowski

Komiksy z przemytu: O klucz od sukcesu
— Miłosz Cybowski

Komiksy z przemytu: Zabawy z głową
— Miłosz Cybowski

Komiksy z przemytu: Pozdrowienia z Lovecraft
— Miłosz Cybowski

Tegoż autora

Pieśni o zmartwychwstaniu
— Sebastian Chosiński

Szczęśliwi ludzie z wyspy Fionii
— Sebastian Chosiński

Opowieści liryczne, historie codzienne…
— Sebastian Chosiński

Do szpiku kości
— Sebastian Chosiński

Uduchowieni młodzi ludzie
— Sebastian Chosiński

Wyrwać się z kokonu
— Sebastian Chosiński

Artystyczne oblicze internacjonalizmu
— Sebastian Chosiński

Romantycy muzyki jazzowej
— Sebastian Chosiński

Maestro na niepogodę
— Sebastian Chosiński

Emeryt, który postanowił dorobić
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.