Na rynek zawitała kolejna część opowieści o Baśniowcach, pióra Billa Willinghama. Niestety jednak „Arabskie noce (i dnie)” nie dostarczają tego, czego życzyliby sobie miłośnicy serii. Chwilowy spadek kondycji twórczej autora trwa od czwartego tomu – i wciąż nie widać poprawy.
Zmiana warty w Baśniogrodzie
[Bill Willingham „Baśnie #7: Arabskie noce (i dnie)” - recenzja]
Na rynek zawitała kolejna część opowieści o Baśniowcach, pióra Billa Willinghama. Niestety jednak „Arabskie noce (i dnie)” nie dostarczają tego, czego życzyliby sobie miłośnicy serii. Chwilowy spadek kondycji twórczej autora trwa od czwartego tomu – i wciąż nie widać poprawy.
Bill Willingham
‹Baśnie #7: Arabskie noce (i dnie)›
Sam pomysł na komiks jest zjawiskowy – Adwersarz rozpoczął podbój krajów arabskich baśni i do Baśniogrodu pod przywództwem Sindbada przybywają dyplomaci, co dało możliwość humorystycznej prezentacji zderzenia kultur i odmiennego podejścia do życia i polityki. Wśród egzotycznej delegacji jest także demoniczny Jusuf oraz przepotężna istota złożona z samej magii, zamknięta w tajemniczej lampie (której moc niszcząca porównywana jest do bomby atomowej). Przybycie reprezentantów z Arabii zbiega się nieszczęśliwie z rządami Księcia Uroczego, który po wygranych wyborach na burmistrza doprowadził miasto na skraj chaosu. Kolejki interesantów do jego biura ciągną się po horyzont i nikt specjalnie nie przejmuje się zagrożeniem ze strony armii drewnianych żołnierzy (które przedstawione zostało w poprzednich tomach).
Dotychczas pierwsze skrzypce w „Baśniach” grali Bigby Wilk i Królewna Śnieżka – w „Arabskich nocach (i dniach)” natomiast zastąpieni zostali przez elektryzujący trójkąt: Książę Uroczy, Piękna i Bestia. Chemia jest wyczuwalna, ale wciąż to jedynie cień tego, co na kartach komiksu wyprawiali poprzedni bohaterowie. Błyszczy Sindbad i król Cole, których dyplomatyczne przepychanki (pełne wzajemnego szacunku) skrzą od humoru. Zderzenie tych dwóch postaci to krótki moment, kiedy scenarzysta Bill Willingham wraca do dawnej formy. Fakt ten każe się zastanowić, czy zmiana warty wśród bohaterów wyszła serii na dobre – wszakże postacie z którymi sympatyzowali czytelnicy zastąpione zostały przez figury mało znane, co odświeżyło serię, ale i utrudniło autorowi prowadzenie opowieści. Trudno pozbyć się uczucia, że Willingham zamienił Ferrari na Fiata.
Śmiertelne zagrożenie, jakim jest armia drewnianych żołnierzy, zostało w tym tomie „Baśni” odsunięte na drugi plan, a na pierwszym miejscu stoją emocjonalne rozterki i słowna szermierka między dyplomatami. Żołnierze powracają w noweli „Ballada o Rodneyu i June” umieszczonej na odczepnego, na końcu albumu – zupełnie, jakby scenarzysta starał się zaznaczyć, że zagrożenie wciąż jest aktualne, ale po prostu nie stanowi głównego tematu albumu. Sama miniatura jest miłosną historią dwojga postaci wyrzeźbionych z drewna – dzielnego żołnierza i pięknej pielęgniarki, która opatruje (czyli de facto wymienia) ranną nogę wojaka. Scenariuszowy koncept tej noweli jest sprytny, bo dzięki niemu scenarzysta pokazał, w jaki sposób zwyczaje przytulania się i całowania mogą być odbierane przez obserwatora, który tych przedziwnych zabiegów nie zna. Zabrakło rozwinięcia, które dałoby balladzie więcej wigoru.
Ilustracje natomiast to zupełnie inna historia. Kiedy główna część albumu (o dyplomacie Sindbadzie przybywającym do Baśniogrodu) stoi na standardowym, wysokim poziomie – bo odpowiada za nie niezawodny Mark Buckingham – tak miniatura o Rodneyu i June prezentuje najsłabszy poziom artystyczny w całej serii. Jim Fern, autor tej tragedii, wyprodukował niemrawe rysunki w stylu konturowym, które w założeniach (jak rozumiem) miały pasować do drewnianych bohaterów. Artysta zdaje się nie najlepiej radzić sobie z ruchem i każdego rodzaju dynamiką, więc postacie ukazane są raczej w nieruchomych pozach, by nie kusić złego. Z tego powodu z reguły bohaterowie wyglądają jak woskowe figury – szkoda, ponieważ znacznie obniża to całościowy odbiór albumu.
Gołym okiem widać, że celem tego komiksu było raczej rozwijanie wątków pobocznych i prezentacja drugoplanowych bohaterów, niż popychanie do przodu głównego wątku. Po tym jak Willingham objawił czytelnikom prawdziwą tożsamość Adwersarza (w tomie „Strony rodzinne”), przyszła pora na zwolnienie akcji. Wygląda na to, że autor świadomie wydłuża opowieść, by nagradzana i dochodowa seria (już 5 nagród Eisnera) trwała jak najdłużej. Problem w tym, że jeśli rychło nie osiągnie ona poprzedniego poziomu, czytelników zacznie ubywać. Pozostaje liczyć, że Willingham otrząśnie się już niebawem.
