Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 10 czerwca 2023

Upadek Rycerza: Część 5. Rycerz odnowiony
Tego już w czasach TM-Semic nie poznaliśmy. Batman pokonał Azraela, a sam Azrael najwyraźniej poszedł po rozum do głowy, Robin powrócił do jaskini, Nightwing pojawił się ni stąd ni zowąd i tylko rozczarowanego i obrażonego Alfreda nadal brakuje. Bruce Wayne wrócił do roli człowieka-nietoperza, prawda? No niestety, sprawa jest trochę bardziej skomplikowana.
Harry Potter? Narnia? Mozart!
Szafka z zegarem w szkolnej bibliotece okazuje się przejściem do świata fantazji. Brzmi jak początek streszczenia powieści dla młodzieży młodszej? Trochę tak, bo „Czarodziejski flet” Floriana Sigla to niejako próba pożenienia opery Mozarta z motywami typowo szkolnymi: wredny szpaner, sympatyczny fajtłapa, atrakcyjna koleżanka, budzący strach dyrektor. A po drugiej stronie – przygody, ratowanie świata i… królewna. Kogo wybierze bohater?
Puchatek: Żenada i wstyd
Jak wielokrotnie pouczają starsi – co nagle, to po diable. „Puchatek: Krew i miód” potwierdza to w całej rozciągłości.
Niejednoznaczny kot
Jeżeli w ruinach kurortu znajdziesz nietknięte drzwi, a obok nich tajemniczą figurkę, na wszelki wypadek jej nie dotykaj, a już na pewno nie podnoś! Tytułowa bohaterka filmu „Suzume” przez swoją lekkomyślność zostaje wciągnięta w niesamowitą przygodę, w trakcie której będzie musiała uratować swój kraj oraz zakocha się w… żółtym krzesełku.
Wporzo
„Niepodległość. Terra Alta II” to powieść kryminalna, ale przy okazji jest zaangażowanym głosem w dyskursie o tożsamości Katalonii.
Bywało lepiej
„Jesteśmy snem” to zbiór trzech krótkich powieści Ursuli K. LeGuin. Zbiór dość nierówny, bo zawarte w nim historie są leciwe i mało zajmujące, szczególnie dla współczesnego czytelnika.
Kulawe konie: Sez. 1. odc. 1. Witajcie w czyśćcu (a może nawet w piekle)
Nie ulega wątpliwości, że twórcy „Kulawych koni” znakomicie potrafią operować kontrastami i igrać z przyzwyczajeniami widzów. I tak na początku pierwszego odcinka wprawdzie obserwujemy dynamiczną akcje przeprowadzoną przez agentów służb specjalnych, ale szybko wydarzenia toczą się w zgoła odmiennym tempie, Co istotne, mimo to napięcie wciąż utrzymuje się na wysokim poziomie.

Filmy

Magazyn CCXXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Boris Chlebnikow
‹Zwariowana pomoc›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Zwariowana pomoc
Tytuł oryginalny	Сумасшедшая помощ
Reżyseria	Boris Chlebnikow
Zdjęcia	Sandor Berkesi
Scenariusz	Aleksander Rodionow, Boris Chlebnikow
Obsada	Jewgienij Syty, Siergiej Drejden, Anna Michałkowa, Igor Czerniewicz, Tatjana Tokariewa, Ludmiła Motornaja
Rok produkcji	2009
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	115 min
Gatunek	dramat, komedia
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: Don Kichot i Sancho Pansa we współczesnej Moskwie
[Boris Chlebnikow „Zwariowana pomoc” - recenzja]

Sebastian Chosiński

1 2 »

Ponoć dobrymi chęciami wybrukowane jest piekło. O prawdziwości tego powiedzenia stara się przekonać widzów Boris Chlebnikow w swoim najnowszym pełnometrażowym obrazie – „Zwariowanej pomocy”. Dwóch bohaterów stara się wprawdzie czynić tylko dobro i naprawiać świat, problem w tym, że większość ich działań przynosi skutki diametralnie odmienne od oczekiwanych. Prawdopodobnie spory wpływ na to ma fakt, że obaj nie są do końca normalni.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Don Kichot i Sancho Pansa we współczesnej Moskwie
[Boris Chlebnikow „Zwariowana pomoc” - recenzja]

Boris Chlebnikow
‹Zwariowana pomoc›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Zwariowana pomoc
Tytuł oryginalny	Сумасшедшая помощ
Reżyseria	Boris Chlebnikow
Zdjęcia	Sandor Berkesi
Scenariusz	Aleksander Rodionow, Boris Chlebnikow
Obsada	Jewgienij Syty, Siergiej Drejden, Anna Michałkowa, Igor Czerniewicz, Tatjana Tokariewa, Ludmiła Motornaja
Rok produkcji	2009
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	115 min
Gatunek	dramat, komedia
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Kiedy Miguel Cervantes pisał przed czterystu laty swego „Przemyślnego szlachcica Don Kichota z La Manchy” (bo tak brzmi oryginalny tytuł powieści), nie przewidywał zapewne, że jego bohater wejdzie do historii literatury, stając się archetypem człowieka, który chociaż uparcie walczy w obronie swoich racji, to jednak przez najbliższe otoczenie postrzegany jest jako osoba nie do końca zrównoważona umysłowo. Oprócz Don Kichota sławę zyskał również jego wierny giermek Sancho Pansa, mimo swej łatwowierności i naiwności reprezentujący jednak zdrowy rozsądek w stopniu znacznie przewyższającym swojego pana. Wielki sukces powieści Hiszpana zaowocował w następnych latach całą masą artystycznych nawiązań i naśladownictw, zarówno w literaturze, jak i – już w wiekach XX i XXI – w filmie. Dzisiaj są bohaterami tak z sobą zżytymi, że gdy na kartach książek lub ekranie pojawia się jeden z nich, to natychmiast powinniśmy zacząć rozglądać się za drugim, ponieważ musi się kryć gdzieś w pobliżu. Nie inaczej jest w „Zwariowanej pomocy”, trzecim pełnometrażowym – chociaż dopiero drugim w pełni samodzielnym – filmie Borisa Chlebnikowa. Najpierw poznajemy wprawdzie tylko giermka (czyli białoruskiego chłopa Żenię), który jednak po przyjeździe do Moskwy niemal natychmiast wpada – i to dosłownie – w objęcia swego pana (emerytowanego inżyniera owładniętego myślą wykorzeniania zła na świecie). Chlebnikow urodził się w 1972 roku. Po ukończeniu gimnazjum rozpoczął studia na wydziale biologicznym stołecznego Państwowego Instytutu Pedagogicznego, ale wytrzymał tam jedynie dwa lata, po czym przeniósł się do Wszechrosyjskiego Państwowego Instytutu Kinematografii (WGIK). Razem z Aleksiejem Popogriebskim zrealizował swój pierwszy krótkometrażowy dokument „Mimochod”, później powstał jeszcze filmik „Chitraja liaguszka”.

Pełnometrażowym debiutem Borisa Chlebnikowa (i zarazem Aleksieja Popogriebskiego) był, znany także w Polsce – parokrotnie już bowiem pokazywany chociażby w TVP Kultura – dramat obyczajowy „Koktebel” (2003), opowiadający o skomplikowanych stosunkach pomiędzy ojcem, którego notabene zagrał obecny także w obsadzie „Zwariowanej pomocy” Igor Czerniewicz, a jego małoletnim synem. Film spodobał się krytykom. Zdobył specjalną nagrodę jury, czyli Srebrnego „Świętego Jerzego”, na XXV Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Moskwie; uhonorowano go także w Karlowych Warach. Trzy lata później do kin trafił obyczajowy komediodramat „Swobodnoje pławanije”, napisany do spółki z Aleksandrem Rodionowem, w którym jedną z głównych ról zagrał Jewgienij Syty. Jeszcze w tym samym roku film nagrodzono za najlepszą reżyserię na festiwalu „Kinotawr” w Soczi. Po trzech kolejnych latach w czarnomorskim kurorcie miał z kolei swoją premierę nowelowy obraz „Krótkie spięcie” („Korotkoje zamykanije”, 2009), składający się z pięciu opowieści miłosnych, które swoimi nazwiskami podpisali jedni z najwybitniejszych reżyserów rosyjskich średniego pokolenia (jeszcze w zasadzie na dorobku, ale już ze znaczącymi osiągnięciami): Iwan Wyrypajew, Piotr Busłow, Aleksiej Gierman młodszy, Kirył Sieriebriennikow oraz Chlebnikow. W tym samym czasie ten ostatni szykował się również do uroczystej premiery „Zwariowanej pomocy”, którą w ojczyźnie autora zaplanowano na połowę września.

Akcja filmu rozpoczyna się w białoruskiej wsi Krupki. Pewnego dnia wcześnie rano siostra Jewgienija (Żeni) sprzedaje sąsiadowi świnię, aby brat miał pieniądze na bilet do Moskwy. Chce tam szukać szczęścia i majątku. Rodzinne gospodarstwo dawno mu już bowiem obrzydło, poza tym zdecydowanie nie ma serca do pracy na roli. Wielkie miasto – choć sceny rozgrywające się w stolicy w rzeczywistości kręcono w znacznie mniejszym Jarosławlu – jest jednak dla prowincjusza jak bezbrzeżny ocean, na którym łatwo się zagubić albo wręcz utonąć. Poza tym Żenia nie zalicza się do tęgich głów, słowem – nie grzeszy rozumem. Jest prostoduszny i naiwny, łatwowierny i życiowo niezaradny. Gdy kręci się po mieście, na jednym z osiedli zostaje zaczepiony przez czterech mężczyzn w średnim wieku; nie tylko dostaje od nich po pysku, ale zabierają mu oni również telefon komórkowy i torbę podróżną, w której ma wszystkie swoje rzeczy, po czym jak gdyby nigdy nic rozchodzą się do swoich mieszkań w okolicznych blokach. Jewgienij nie robi nic, siada zrezygnowany na ławce i przesiedzi bądź przeleży na niej do rana następnego dnia. Kiedy się budzi, stwierdza, że w nocy ktoś ukradł mu buty i… skarpetki. Rezolutnie zakłada więc na stopy wyciągnięte ze śmietnika torebki foliowe i w takim ko(s)micznym „obuwiu” rusza na poszukiwanie szczęścia. Wieczorem jest już trochę mądrzejszy – zamiast spędzić kolejną noc na ławce pod blokiem, narażając się milicji lub miejscowym żulom, zakrada się do przejścia podziemnego, gdzie w ciągu dnia widział pracujących robotników. Jest święcie przekonany, że do rana nikt mu tam nie będzie przeszkadzał. Ale nic z tego. Gdy tylko zamyka oczy, w „odwiedziny” wpada do niego tajemniczy starszy mężczyzna, który najpierw bierze go w ramiona, a później ciągnie do swego mieszkania (na tym samym zresztą osiedlu, na którym Żenia przeżył już mrożącą krew w żyłach przygodę).

Mężczyzna ów to współczesny Don Kichot – emerytowany inżynier, który za cel swego życia obrał naprawianie świata. Za wszelką cenę. Nawet wbrew woli tych, których pragnie uszczęśliwić. Jewgienij staje się od tej pory jego pomocnikiem i giermkiem, na poły Sancho Pansą i Kubusiem Fatalistą. Inżynier natomiast stopniowo wprowadza Żenię w swój świat, pełni rolę przewodnika, który uczy prowincjusza, co dobre, a co złe. Kiedy następnego dnia po zawarciu znajomości wracają ze sklepu z zakupami, nad ich głowami szeroko otwiera się okno, przez które nieznajoma kobieta wyrzuca wprost na nich kilkadziesiąt podartych zdjęć. Na wszystkich widać ją i tego samego mężczyznę w milicyjnym mundurze. To widomy znak rodzinnego nieszczęścia, które trzeba naprawić. Okazuje się to jednak bardzo trudne, ponieważ na drodze staje im funkcjonariusz będący uosobieniem Zła. Godiejew przeżywa właśnie najgorszy okres w swoim życiu – niepowodzenia osobiste przekładają się na niefart w pracy. Staje się zgorzkniały i nieprzyjemny dla otoczenia, zalicza kolejne towarzyskie wpadki, w efekcie bliscy (żona) i znajomi (koledzy milicjanci) przestają go zauważać, co rodzi kolejne frustracje. Odreagowuje je tak, jak potrafi najlepiej – w sposób chamski i brutalny. Gdy na jego drodze staje Inżynier, kończy się to dla zmyślnego, ale jednocześnie także niefrasobliwego staruszka tragedią. Z tym wiatrakiem moskiewski Don Kichot, podobnie zresztą jak jego hiszpański protoplasta, nie jest w stanie sobie poradzić.

Chociaż film Chlebnikowa obfituje w momenty arcyzabawne (śmiech do rozpuku rodzi chociażby scena, w której Inżynier przyozdabia popiersia swoich dawnych kolegów z pracy, chcąc upodobnić je do antycznych rzeźb), to jednak jego ogólna wymowa jest bardzo gorzka. To bowiem przede wszystkim opowieść o wyobcowaniu i nieprzystosowaniu, o świecie pędzącym jak wyścigowy samochód na złamanie karku, z którego kolejno wypadają pasażerowie nieprzywykli do takich prędkości. Wychowani w zupełnie innej (sowieckiej) rzeczywistości, w której państwo roztaczało nad swoimi obywatelami parasol ochronny „od żłobka do nagrobka”, nie potrafią dostosować się do nowych warunków. Żenia, który prawdopodobnie całą młodość spędził w kołchozie, w którym nie musiał martwić się o nic; Godiejew, niegdyś zapewne będący najważniejszą osobą w dzielnicy, w najlepszym wypadku podziwianą i szanowaną, w najgorszym wzbudzającą strach; wreszcie Inżynier, którego świat załamał się, kiedy wysłano go na emeryturę, odstawiono na boczny tor, jasno dając do zrozumienia, że teraz nikomu już nie jest potrzebny – każdy z nich próbuje odnaleźć się w całkowicie sobie obcej i wrogiej rzeczywistości. Co notabene okupują wieloma stłuczeniami i siniakami. Jedynym światełkiem w tunelu zdaje się być uczucie rodzące się między Jewgienijem a córką Inżyniera, choć praktycznie do samego końca nie wiadomo, czy z tej znajomości wyniknie cokolwiek pozytywnego. Żenia – nieśmiały prowincjusz – nie potrafi się bowiem otworzyć przed samotną kobietą, która z kolei przez długi czas widzi w nim jedynie kolejnego dziwaka, jakiego sprowadził do swojego domu jej podupadający na ciele i umyśle ojciec. Scena zamykająca film – może i średnio romantyczna, ale za to niezwykle wzruszająca – daje jednak nadzieję, że przynajmniej tej dwójce jeszcze się w życiu poszczęści.

1 2 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Kulawe konie: Sez. 1. odc. 5. Pokerowa zagrywka
Marcin Mroziuk

9 VI 2023

Wprawdzie River Cartwright potrzebował sporo czasu, aby zrozumieć, czemu trafił do Slough House, ale teraz dzięki tej wiedzy może pomóc Jacksonowi Lambowi we wspólnym pokrzyżowaniu planów Diany Taverner. Pytanie brzmi, czy tej rozgrywki w łonie MI5 nie przypłaci życiem porwany Hassan Ahmed.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Leśni Bracia – estońscy „żołnierze wyklęci”
Sebastian Chosiński

7 VI 2023

Kinematografia estońska z czasów radzieckich nie miała w Polsce Ludowej szczególnego szczęścia. Jeśli już sprowadzano nad Wisłę filmy z republik nadbałtyckich, sięgano głównie po dzieła litewskie. A szkoda! Gdyby było inaczej, „Gniazdo na wietrze” Olava Neulanda, oparte na scenariuszu Grigorija Kanowicza i Isaaka Fridberga, mogłoby stać się sporym wydarzeniem.

więcej »

Kolorowy zawrót głowy
Agnieszka ‘Achika’ Szady

6 VI 2023

Druga część trylogii o multiwersum wszystkich możliwych Spider-Manów (wliczając kota i prosiaka) jest jeszcze bardziej oszałamiająca wizualnie niż pierwsza. Na szczęście efektom nie udało się przyćmić fabuły.

więcej »