Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 1 czerwca 2023

Puchatek: Żenada i wstyd
Jak wielokrotnie pouczają starsi – co nagle, to po diable. „Puchatek: Krew i miód” potwierdza to w całej rozciągłości.
Harry Potter? Narnia? Mozart!
Szafka z zegarem w szkolnej bibliotece okazuje się przejściem do świata fantazji. Brzmi jak początek streszczenia powieści dla młodzieży młodszej? Trochę tak, bo „Czarodziejski flet” Floriana Sigla to niejako próba pożenienia opery Mozarta z motywami typowo szkolnymi: wredny szpaner, sympatyczny fajtłapa, atrakcyjna koleżanka, budzący strach dyrektor. A po drugiej stronie – przygody, ratowanie świata i… królewna. Kogo wybierze bohater?
Wporzo
„Niepodległość. Terra Alta II” to powieść kryminalna, ale przy okazji jest zaangażowanym głosem w dyskursie o tożsamości Katalonii.
Bywało lepiej
„Jesteśmy snem” to zbiór trzech krótkich powieści Ursuli K. LeGuin. Zbiór dość nierówny, bo zawarte w nim historie są leciwe i mało zajmujące, szczególnie dla współczesnego czytelnika.
Kulawe konie: Sez. 1. odc. 1. Witajcie w czyśćcu (a może nawet w piekle)
Nie ulega wątpliwości, że twórcy „Kulawych koni” znakomicie potrafią operować kontrastami i igrać z przyzwyczajeniami widzów. I tak na początku pierwszego odcinka wprawdzie obserwujemy dynamiczną akcje przeprowadzoną przez agentów służb specjalnych, ale szybko wydarzenia toczą się w zgoła odmiennym tempie, Co istotne, mimo to napięcie wciąż utrzymuje się na wysokim poziomie.
Niejednoznaczny kot
Jeżeli w ruinach kurortu znajdziesz nietknięte drzwi, a obok nich tajemniczą figurkę, na wszelki wypadek jej nie dotykaj, a już na pewno nie podnoś! Tytułowa bohaterka filmu „Suzume” przez swoją lekkomyślność zostaje wciągnięta w niesamowitą przygodę, w trakcie której będzie musiała uratować swój kraj oraz zakocha się w… żółtym krzesełku.
Upadek Rycerza: Część 5. Rycerz odnowiony
Tego już w czasach TM-Semic nie poznaliśmy. Batman pokonał Azraela, a sam Azrael najwyraźniej poszedł po rozum do głowy, Robin powrócił do jaskini, Nightwing pojawił się ni stąd ni zowąd i tylko rozczarowanego i obrażonego Alfreda nadal brakuje. Bruce Wayne wrócił do roli człowieka-nietoperza, prawda? No niestety, sprawa jest trochę bardziej skomplikowana.

Filmy

Magazyn CCXXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

George Lucas
‹Gwiezdne wojny: część II – Atak klonów›

EKSTRAKT:	60%
WASZ EKSTRAKT: 60,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Gwiezdne wojny: część II – Atak klonów
Tytuł oryginalny	Star Wars: Episode II – Attack of the Clones
Dystrybutor	Syrena
Data premiery	16 maja 2002
Reżyseria	George Lucas
Zdjęcia	David Tattersall
Scenariusz	George Lucas, Jonathan Hales
Obsada	Christopher Lee, Natalie Portman, Ewan McGregor, Hayden Christensen, Samuel L. Jackson, Frank Oz, Ian McDiarmid, Rose Byrne, Jimmy Smits
Muzyka	John Williams
Rok produkcji	2002
Kraj produkcji	USA
Cykl	Gwiezdne wojny
Czas trwania	143 min
WWW	Strona
Gatunek	SF
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Klonowanie wyobraźni
[George Lucas „Gwiezdne wojny: część II – Atak klonów” - recenzja]

Grzegorz Wiśniewski

„Atak Klonów” osobliwie przypomina mi sprawę filmu „Final Fantasy”, pierwszego w dziejach „prawdziwego” filmu wygenerowanego na komputerze. I w „FF” i Ataku Klonów włożono niesamowicie wiele pracy w wizualną stronę widowiska osiągając niebanalne wyniki, ale w obu przypadkach kompletnie zawiódł scenariusz.

Grzegorz Wiśniewski

Klonowanie wyobraźni
[George Lucas „Gwiezdne wojny: część II – Atak klonów” - recenzja]

George Lucas
‹Gwiezdne wojny: część II – Atak klonów›

EKSTRAKT:	60%
WASZ EKSTRAKT: 60,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Gwiezdne wojny: część II – Atak klonów
Tytuł oryginalny	Star Wars: Episode II – Attack of the Clones
Dystrybutor	Syrena
Data premiery	16 maja 2002
Reżyseria	George Lucas
Zdjęcia	David Tattersall
Scenariusz	George Lucas, Jonathan Hales
Obsada	Christopher Lee, Natalie Portman, Ewan McGregor, Hayden Christensen, Samuel L. Jackson, Frank Oz, Ian McDiarmid, Rose Byrne, Jimmy Smits
Muzyka	John Williams
Rok produkcji	2002
Kraj produkcji	USA
Cykl	Gwiezdne wojny
Czas trwania	143 min
WWW	Strona
Gatunek	SF
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Jak zrobić sobie klona?

Rzecz wydaje się dziecinnie – przynajmniej od strony koncepcyjnej – prosta. Określić obiekt, który chce się powielić, dokonać analizy, wyróżnić najważniejsze cechy przesądzające o przyszłej atrakcyjności – a potem powielać, powielać, powielać… Niestety, jak dowiodły niedawne eksperymenty z owieczką Dolly, temat jest dość śliski i czasem, mimo dowolnej perfekcji technicznej, rzecz cała może się nie udać, owocując nieoczekiwanymi skutkami ubocznymi. Wśród nich krańcowym skretynieniem lub przyspieszonym starzeniem, przez co efekt rzeczonego klonowania dezaktualizuje się w przyspieszonym tempie – i niedługo po premierowej prezentacji nikt już o nim nie pamięta…

Wszyscy (fani przynajmniej) pamiętamy wpadkę jaką było „Mroczne widmo”. Oto wyczekiwane przez dekady dzieło, do którego scenariusz (podobno) własnoręcznie przygotował George Lucas, okazało się miałką i naiwną historia, pozbawioną emocji i życia. Zamierzony przez twórcę intelektualny próg recepcji filmu odebrał Części Pierwszej wszelkie szanse na porządny dramatyzm i klimat prawdziwie epickiej historii, zamiast tego oferując głównie przegląd zaawansowanych technik efektów specjalnych.

Już wspomnienie perypetii z pierwocinami tego, co zmieniło się później w Star Wars (a jeszcze później w Episode IV New Hope), nasuwają podejrzenie, że George Lucas ma kłopoty z pisaniem scenariuszy. To żaden wstyd. Stworzenie dobrego scenariusza to bardzo poważne zadanie, a już kreacja od ręki całej serii scenariuszy odpowiadającym trzem kolejnym częściom filmowej sagi, uznawanej za jedną z bardziej epickich w dziejach kina – to już prawdziwe mano a mano. I George Lucas nie uląkł się tego wyzwania. Niestety nie uląkł się – ale o tym dalej.

Film otrzymał absolutnie wspaniałą oprawę wizualną i graficzną. W szerokich panoramach i drobiazgowo przygotowanych ujęciach widać ogrom pracy koncepcyjnej, artystycznej i technicznej wykonanej przez ekipę realizacyjną „Ataku Klonów”. Szerokie, bogate w detale panoramy, estetyczne i barwne kadry – tego widzowi w „Ataku Klonów” nie zabraknie. A naprawdę jest się czym zachwycać. Można co prawda wydziwiać na nieco pastelową kolorystykę, wyraźnie komiksowej proweniencji, w jakiej utrzymano cały film, jednak nie sposób zaprzeczyć ekstremalnie wysokiemu poziomowi prezentacji. Drapacze chmur na Coruscant, skąpane w mlecznych oparach; sztorm na Kamino, rozbijający się o wieże miasta kloniarzy; skaliste kaniony na Geonosis, czy pas asteroidów na orbicie… widać, że od strony plastycznej pracowali nad tym najwyższej klasy specjaliści – i samo oglądanie tych nieistniejących w rzeczywistości lokacji dostarcza mnóstwa radości. Pełne możliwości twórców zaprezentowane są w kulminacyjnych sekwencjach starcia armii klonów i armii robotów, gdy na pustynnym płaskowyżu Geonosis dochodzi do masowego starcia w skali dotąd nie oglądanej w filmie (nie tylko sf). Doprawdy, jest na czym zawiesić oko. A upadek zestrzelonego olbrzymiego statku kosmicznego Federacji Handlowej po prostu zaparł mi dech.

Każdy wie, że całe 'GW' to alegoria seksualnych frustracji 16-latka. Zaczyna sie standardowo - człowiek musi wyrwać się ze swojego przytulnego miejsca mało pieszczotliwie zwanego przez innych 'jamą'..

Nie zostaje w tyle muzyka. John Williams staje na wysokości zadania po raz kolejny. Osobiście ścieżka dźwiękowa do „Mrocznego Widma” niespecjalnie mi się podobała, nie znalazłem na niej nic godnego uwagi wyłączywszy może „Duel of the Fates”. Muzyka do „Ataku Klonów” jest dużo lepsza, bardziej charakterystyczna, żywsza. Wprowadza też nowy, chwytający za serce temat muzyczny – ilustrujący miłość Anakina i Amidali. Odniosłem wrażenie, że w „Ataku Klonów” Williams poczyna sobie dużo zręczniej niż w „Mrocznym Widmie”, elastyczniej reaguje muzyką na akcję filmu, lepiej uzupełnia emocjonalne momenty. Mistrz w wysokiej formie.

Także dźwiękowcy Lucasfilmu i ILM nie zasypiali gruszek w popiele. „Atak Klonów” imponuje techniczną stroną efektów dźwiękowych – przelatujące statki czy pracujące maszyny oszałamiają bogatą i świetnie użytą oprawą dźwiękową. W dobrym kinie (co najmniej z Dolby Digital) dynamika efektów kreuje jakość samą w sobie, wartą pieniędzy wydanych na bilet – dość wspomnieć pociski soniczne zrzucane przez Jango Fetta w pasie asteroidów. Niesamowite wrażenie robi również nietuzinkowość i konsekwencja koncepcyjna opracowania innych elementów dźwiękowego tła. Zachwyciły mnie na przykład języki obcych – niemal każdy z nich inny od pozostałych, każdy w jakiś sposób charakterystyczny, każdy będący oddzielnym majstersztykiem.

...oderwać się od ważnych zajęć przy komputerze - ratowania wszechświata, eliminowania terrorystów, te rzeczy...

Nie zawiedli Lucasa aktorzy. O części z nich, znanej z Mrocznego Widma, wiadomo było czego się spodziewać – wielką niewiadomą był natomiast Hayden Christensen, nowy Anakin Skywalker. Na początku seansu jego aktorstwo wydawało mi się kiepskie, jednak z czasem postać rozkręciła się – i śmiało mogę oświadczyć, że nikt z obsady nie zawiódł umiejętnościami aktorskimi.

Czy zatem „Atak Klonów” okazał się genialnym filmem, wytęsknioną częścią gwiezdnej sagi na jaką fanowie czekali całe dekady?

Niestety nie.

...wypsztykać się z kasy na kolacyjkę i taryfę dla koleżanki...

Wszystkie powyższe elementy, choć rewelacyjnie wykonane przez twórców najwyższej próby, zostały zniwelowane – o ile nie zaprzepaszczone – przez niewiarygodnie niską jakość scenariusza. Spoglądając obiektywnie wstecz należy stwierdzić, że scenariusz Mrocznego Widma – aczkolwiek kiepski i niespecjalnie ciekawy – został przynajmniej stworzony z zachowaniem żelaznych zasad, wypracowanych przez amerykańskich filmowców całe lata temu. Historia była konkretna i przejrzysta, chociaż może nieco prostacka. W „Ataku Klonów” mamy niestety do czynienia z zadziwiającym regresem fabularnej jakości. Otóż scenariusz przygotowany przez George’a Lucasa i Jonathana Halesa, jest ewidentnie i bezdyskusyjnie niespójny. Całe pęki scen, zmontowane charakterystyczną dla Gwiezdnych Wojen niespieszną manierą, po prostu rozłażą się bez specjalnej dbałości o zachowanie ciągłości fabularnej. Linia fabularna, która streszczona w kilku zdaniach wcale nie brzmi tak głupio, na ekranie kompletnie się nie klei, zmieniając się w efekcie w ciągi na wpół autonomicznych sekwencji, które widz nieledwie przeczekuje wyglądając kolejnej efektownej rąbanki w CGI. W dodatku we wcześniej obmyśloną historię rozpętania wojny klonów bardzo nieumiejętnie wklejono wątek romansowy – zupełnie jakby George Lucas, miast zbudować strukturę „Ataku Klonów” od początku na wątku romansowym, do gotowej historii dokleił dzieje miłości Anakina i Amidali. W efekcie film nie ma czytelnie wyróżnionego akcentu i balansuje od przechyłu ku fabule do przechyłu ku uczuciom, gubiąc jedno i drugie. Romans ukazuje się jako kompletnie niewiarygodny, płaski, pozbawiony ognia i sam z siebie zupełnie niezdolny do zainteresowania widza. Czy ktokolwiek w ogóle zwróciłby uwagę na tę część filmu, gdyby nie było to romans przyszłego Vadera z matką Luke’a i Lei?

...w nadziei, że później... zresztą symbolika tego obrazka nie wymaga tłumaczenia...

Wątek miłosny (reszty filmu to także dotyczy) całkowicie pogrążają dialogi. Trafia się kilka błyskotliwych odzywek, ale to diamenty w rynsztoku. Reszta balansuje od poprawności do kompletnej sztampy, popadając w dziwacznie szczegółowe objaśnianie, często zupełnie nie przystając brzmieniem do klimatu sceny, w której zostały użyte. Jakby powiedział inżynier Mamoń – „Bardzo niedobre dialogi”. I na dobrą sprawę wszyscy aktorzy się na nich trochę wykładają, bo trzeba naprawdę geniusza by z drewnianego dialogu uczynić coś innego.

Kompletnym przegięciem, koronującym mizerię scenariusza, są natrętne deus ex machina – używane bez umiaru. Całe serie zdarzeń mają miejsce dokładnie wtedy, gdy są potrzebne do dalszego snucia historii. Inteligentni wydawałoby się bohaterowie nie potrafią dostrzec najprostszych rozwiązań, mistrzowie Jedi nie widzą rzeczy dziejących się im pod nosem, setki Jedi pojawiają się niepostrzeżenie gdy są najbardziej potrzebni.

Wydaje się niestety, że słowa Lucasa z dawnych czasów – „Chciałem nakręcić film z dużym ładunkiem fantastyki, a małym – nauki”, można dziś swobodnie zreinterpretować do wersji: „Chciałem nakręcić film z dużym ładunkiem fantastyki, a małym – logiki”.

...a zwykle i tak kończy się standardowo - kwiatki, coś na pamiątkę, trzymanie za ręce i romantyczne spojrzenia w oczy. Szlag człowieka trafia i aż się chce przejść na Ciemną Stronę Mocy.

„Atak Klonów” osobliwie przypomina mi sprawę filmu „Final Fantasy”, pierwszego w dziejach „prawdziwego” filmu wygenerowanego na komputerze. I w „FF” i „Ataku Klonów” włożono niesamowicie wiele pracy w wizualną stronę widowiska osiągając niebanalne wyniki, ale w obu przypadkach kompletnie zawiódł scenariusz. Jest wprawdzie „Atak Klonów” filmem lepszym od „Mrocznego Widma”, mniej infantylnym, bardziej dosłownym, poważniejszym – nie na to chyba jednak czekali fanowie tyle czasu. Doprawdy dziwaczny to trend w realizacji wysokobudżetowych widowisk. I kiepsko wróży na przyszłość. Zwłaszcza Części III.

Szczerze mówiąc żenujące wydają mi się tłumaczenia Lucasa, że to film przeznaczony dla 8-12-latków. I to ma usprawiedliwiać ewidentne skuchy scenariusza? Kompletne prostactwo fabularne? Jakim prawem?

Podsumowując – całość wizualnie zapiera dech w piersiach. Jest warta obejrzenia. Z pewnością trafi do kanonu „Gwiezdnych wojen”.

Ale niech was Moc broni przed zastanawianiem się nad fabułą czy grzebaniem w poszukiwaniu klimatu.

1 maja 2002

PS. Obiektywnie rzecz biorąc należałoby zdać sobie sprawę, że gdyby scenarzysta nie nazywał się Lucas, a scenariusz nie korzystałby z przeliczalnego na konkretne pieniądze kontekstu kulturowego Star Wars, to prezentacja tegoż scenariusza w dowolnej wytwórni filmowej z propozycją realizacji zakończyłaby się prawdopodobnie wyproszeniem ambitnego autora na ulicę. Scenariusze klasy „Ataku Klonów” w USA piszą na byle warsztatach uczelnianych kandydaci na scenarzystów.

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Nocą, w drodze nad Bałtyk
Sebastian Chosiński

31 V 2023

Zmarły w styczniu tego roku żydowski prozaik Grigorij Kanowicz był nie tylko autorem nadzwyczaj interesujących powieści o tematyce żydowskiej, ale także cenionym scenarzystą filmowym, którego teksty przenosili na ekran reżyserzy litewscy, łotewscy i estońscy. „Długa podróż nad morze” Algirdasa Araminasa to skromny, ale przejmujący współczesny obraz obyczajowy, w którego centrum pozostaje stara kołchoźnica jadąca na spotkanie z synem.

więcej »

Kulawe konie: Sez. 1. odc. 3. Haki i wtyczki
Marcin Mroziuk

29 V 2023

Oczywiste jest, że służby specjalne często nie grają czysto, ale coraz więcej wskazuje, że tajna operacja, którą zaplanowała Diana Taverner, jest nie tylko nieetyczna, ale także łączy się z nadmiernym ryzykiem, a konsekwencje mogą ponieść wplątani w nią wbrew swej woli agenci z Slough House.

więcej »

East Side Story: Po nitce do (terrorystycznego) kłębka
Sebastian Chosiński

28 V 2023

Mogłoby się wydawać, że czasy, w których powstają bałwochwalcze filmy na temat funkcjonariuszy tajnych służb, już dawno minęły. Nawet w państwach postradzieckich. A jednak nie! Sześć lat temu w Kazachstanie Wiktor Klimow nakręcił obraz z okazji ćwierćwiecza istnienia Komitetu Bezpieczeństwa Narodowego. Osią fabularną tego propagandowego dzieła jest walka z islamistami z organizacji „Żołnierze Kalifatu”.

więcej »