Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 25 maja 2022

Iść w stronę słońca
„Legendarne miasta” to tytuł pierwszego tomu z przygodami Alvara Mayora. Album zawiera osiemnaście rozgrywających się w XVI wieku opowieści o przygodach tajemniczego przewodnika, który w kolejnych podróżach po Ameryce Południowej poszukuje prawdy o sobie samym.
Upload: Sez. 2. odc. 7. Powrót z zaświatów
Nie ulega wątpliwości, że para głównych bohaterów jest naprawdę zdeterminowana, aby uniemożliwić realizację planu Davida Choaka. W tym celu Nathan musi odzyskać dostęp do tylnych furtek ukrytych w jego programie, który został wykorzystany przez Freeyond. Dokonanie tego nie będzie jednak takie proste.
Wspomnienie przyszłości
W naszej Galerii prezentujemy prace tegorocznego laureata nagrody Best Artist przyznanej przez Europejskie Stowarzyszenie Science Fiction (ESFS) – Rocha Urbaniaka
Krótko o grach: Technika walki gazrurką
Dawno żadna gra komputerowa (a do tego zręcznościówka!) nie sprawiła mi tyle frajdy co „Streets of Rage 4”. Czwarta odsłona hitu sprzed lat może nie jest żadną rewolucją, ale w świetnym stylu reaktywuje nieco już wyświechtany gatunek.
Kroniki księżycowe: Zanik ducha albo „jak od pospolitości zbawić świat”
W drugiej części Trylogii Księżycowej Jerzego Żuławskiego dwóch członków Bractwa Prawdy nieopatrznie uruchomiło statek kosmiczny Marka Zwycięzcy i ku własnemu przerażeniu wystartowało na Ziemię. Co zastaną, gdy już dolecą?
Pulsujący rytm metropolii
„Kot w Tokio” to nowoczesna opowieść o japońskiej stolicy i jej mieszkańcach. Smaki, kolory, zapachy, dźwięki wibrują i mieszają się ze sobą, tworząc jedyny w swoim rodzaju pejzaż wielkiego miasta.
Pan Samochodzik po latach: Pośród szaleńców i gangsterów
„Pan Samochodzik i człowiek z UFO” pod wieloma względami różni się do poprzednich części cyklu Zbigniewa Nienackiego. Nie dość bowiem, że akcja powieści toczy się poza Europą, to jeszcze istotne znaczenie ma tutaj wątek fantastyczny. Zapewne w ten sposób autor starał się zdyskontować rosnącą w latach osiemdziesiątych popularność literatury science fiction, ale zabieg ten może budzić ambiwalentne odczucia.

Filmy

Magazyn CCXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Dmitrij Dawydow
‹Straszydło›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Straszydło
Tytuł oryginalny	Пугало
Reżyseria	Dmitrij Dawydow
Zdjęcia	Iwan Siemionow
Scenariusz	Dmitrij Dawydow
Obsada	Walentina Romanow-Czyskyyraj, Anatolij Struczkow, Artur Zacharow, Iljas Zarowniajew, Marianna Atłasowa, Ganna Ciejewa, Jelena Afanasjewa, Nikołaj Iwanow, Tatiana Ustinowa, Łana Andriejewa, Anna Zacharowa, Igor Bystrow, Warwara Kałasznikowa
Muzyka	Siergiej Jarmonow
Rok produkcji	2020
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	72 min
Gatunek	dramat, psychologiczny
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: Alkoholowy szamański trans
[Dmitrij Dawydow „Straszydło” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Bohaterką kolejnego wyśmienitego filmu urodzonego i tworzącego w Jakucji reżysera Dmitrija Dawydowa jest kobieta, która w mieszkańcach wsi wzbudza strach, pogardę i obrzydzenie. A jednak to do niej przychodzą, kiedy ich bliskim nie są w stanie pomóc wykwalifikowani lekarze. Wtedy przestaje być tytułowym „Straszydłem”, a staje się ich ostatnią deską ratunku.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Alkoholowy szamański trans
[Dmitrij Dawydow „Straszydło” - recenzja]

Dmitrij Dawydow
‹Straszydło›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Straszydło
Tytuł oryginalny	Пугало
Reżyseria	Dmitrij Dawydow
Zdjęcia	Iwan Siemionow
Scenariusz	Dmitrij Dawydow
Obsada	Walentina Romanow-Czyskyyraj, Anatolij Struczkow, Artur Zacharow, Iljas Zarowniajew, Marianna Atłasowa, Ganna Ciejewa, Jelena Afanasjewa, Nikołaj Iwanow, Tatiana Ustinowa, Łana Andriejewa, Anna Zacharowa, Igor Bystrow, Warwara Kałasznikowa
Muzyka	Siergiej Jarmonow
Rok produkcji	2020
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	72 min
Gatunek	dramat, psychologiczny
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Było już kilka okazji, by wspomnieć o tym, że od dobrej dekady Jakucja (czyli należąca do Rosji Republika Sacha) może pochwalić się jedną z najprężniej rozwijających się kinematografii na terenie dawnego Związku Radzieckiego. Szczególne wrażenie robią docierające do Europy z dalekiej Syberii dramaty psychologiczne, spośród których na pewno warto wymienić i tym samym polecić „Mojego zabójcę” (2016), „Jego córkę” (2016), „Car-ptaka” (2018) oraz „Nade mną słońce nie zachodzi” (2019). Teraz do tego grona dołącza jeszcze wyjątkowo przygnębiające „Straszydło” – opowieść o tym, do czego mogą doprowadzić nieprzerobione traumy i skomplikowane relacje rodzinne.

Reżyserem filmu jest Dmitrij Leonidowicz Dawydow (rocznik 1983), który przyszedł na świat w jakuckiej wsi Amga. Jego droga do filmu, jak można się domyślać, wcale nie była prosta. Po ukończeniu Instytutu Pedagogicznego w Jakucku (specjalizacja: „nauczanie początkowe”, względnie „edukacja wczesnoszkolna”) został nauczycielem, pracował jako psycholog szkolny, wreszcie został dyrektorem placówki oświatowej. Pracując w szkole, założył klub młodzieżowy, w ramach którego zaczął realizować filmy amatorskie. To sprawiło, że z czasem postanowił spróbować sił w poważnej kinematografii (co ciekawe, w Jakucji wiele karier zaczęło się właśnie w ten sposób). Zadebiutował dramatem z życia młodego wiejskiego chłopaka zatytułowanym „Topór” (2013), ale rozgłos przyniosło mu dopiero drugie dzieło.

„Ognisko na wietrze” – historia konfliktu, do jakiego doszło z powodu morderstwa w jakuckiej wsi – Dawydow nakręcił za własne pieniądze w 2014 roku. Przez dwa lata próbował przebić się z tym filmem. Aż w końcu się udało! Po premierze na festiwalu w południowokoreańskim Pusan obraz pokazano także na innych przeglądach – i posypały się cenne nagrody. Dmitrij Leonidowicz poszedł za ciosem: zrealizował krótkometrażówki „Dziewczyna z sianem” (2018) i „Rzeka” (2019) oraz kolejne kinowe dzieło – dramat społeczny „Nie ma boga oprócz mnie” (2019) – które dostrzeżone zostało na festiwalu „Okno na Europę” w Wyborgu. Można powiedzieć, że tym ostatnim Dawydow ostatecznie „wybił się na niepodległość”, dzięki czemu mógł ze spokojem przystąpić do pracy nad swoim chyba najambitniejszym, lecz zarazem najtrudniejszym dla odbiorcy projektem – „Straszydłem”.

Premiera tego obrazu – w którym krytycy zaczęli doszukiwać się inspiracji twórczością Fiodora Dostojewskiego, Andrieja Tarkowskiego i Aleksieja Germana (starszego) – miała miejsce we wrześniu 2020 roku na opóźnionym o kilka miesięcy z powodu pandemii koronawirusa festiwalu „Kinotawr”. „Straszydło” okazało się – pod paroma względami – głównym wygranym tej imprezy. Nie tylko dlatego, że wywalczyło Grand Prix, ale i z tego powodu, że najlepszym filmem uznali je także krytycy filmowi. Jakby tego było mało, wcielająca się w główną bohaterkę Walentina Romanow-Czyskyyraj (aktorka i pieśniarka) otrzymała laur za „najlepszą rolę żeńską”. Co najistotniejsze – wszystkie nagrody były jak najbardziej zasłużone! Bo choć to film niełatwy, nierzadko wywołujący ból psychiczny i fizyczny – wiele mówi o prawdziwym życiu i złożonych relacjach międzyludzkich.

Główną postacią dramatu jest, będąca de facto bohaterką tytułową, wybitym na plakat „straszydłem”, żyjąca w samotności wiejska znachorka, na widok której sąsiedzi w najlepszym przypadku spluwają i odwracają wzrok, w najgorszym – posuwają się nawet do rękoczynów. A jednak kiedy ich bliskim dzieje się krzywda, zamiast skorzystać z pomocy lekarzy – przychodzą właśnie do niej, kajają się wtedy i wypłakują. Za pomoc płacą nie pieniędzmi, lecz jedzeniem i wódką. Kobieta nie odmawia, chociaż ma świadomość tego, że jest we wsi znienawidzona. Tym więcej, im bardziej mieszkańcy stają się od niej zależni. Wie również, że każda taka interwencja wyniszcza doszczętnie jej organizm, prowadzi ją na granicę życia i śmierci. Z biegiem czasu widz zdaje sobie też sprawę, że to obłędne dążenie do autodestrukcji ma uzasadnienie w głębokiej traumie. W tragedii sprzed lat, z jaką bohaterka nie potrafi sobie poradzić i za którą obwinia siebie.

Wzgardzona i poniżona, zaniedbana i uzależniona od alkoholu – jest dla mieszkańców wsi zadrą i wyrzutem sumienia. Chociaż jej potrzebują (ba! z pomocy znachorki korzystają także policjanci), najchętniej pozbyliby się jej. Skąd ta nienawiść? Przecież kiedyś kobieta musiała być inna. Taka jak pozostali. Wydarzyło się jednak coś, co sprawiło, że bohaterka pogrążyła się w odmętach szaleństwa, odpłynęła do innego świata. Dar, który posiadła, okazuje się jej przekleństwem i doprowadza ją na samo dno. Często doświadczali takiego upokorzenia bohaterowie Dostojewskiego; bywało jednak, że potrafili się z niego wydobyć, oczyścić i zacząć nowe życie. Czy w tym przypadku również jest to możliwe? Chcąc opowiedzieć historię „straszydła”, Dawydow wykorzystuje formę, utrzymanego w stylu popularnej w końcu lat 80. XX wieku w Związku Radzieckim tak zwanej „czornuchy”, paradokumentu.

Reżyser nie stroni od scen naturalistycznych, za pomocą których przedstawia oderwany od cywilizacji świat lodowego piekła, z którego można wprawdzie uciec, ale na pewno nie do lepszego życia. Tytułowa bohaterka, choć sponiewierana przez los i innych ludzi, jest jednak kobietą, która w głębi duszy pragnie normalnego życia u boku mężczyzny i dzieci. Ale wie, że na to jest już za późno. Mimo to pragnie naprawić pewne popełnione przed laty błędy. Dawydow w niczym nie oszczędza stworzonej przez siebie – jest przecież także scenarzystą filmu – postaci. Jakby chciał odrzeć widza ze złudzeń. A może zwyczajnie uświadomić mu, krzycząc (bo inaczej nie zostanie usłyszany): Patrzcie, tak wygląda prawdziwy świat, pozbawiony blichtru i błyskotek!

Kręcąc „Straszydło”, Dmitrij Leonidowicz skorzystał z pomocy osób, które współpracowały z nim już przy poprzednich filmach. Aktor Anatolij Struczkow (filmowy policjant, który jako jedyny odnosi się do tytułowej bohaterki z szacunkiem i zrozumieniem) stoi u boku Dawydowa od 2013, a operator Iwan Siemionow – od 2016 roku; kompozytor Siergiej Jarmonow dołączył natomiast do ekipy przy okazji „Nie ma boga oprócz mnie”. Po sukcesie „Straszydła” reżyser nie osiadł na laurach. W ubiegłym roku nakręcił – wespół ze Stiepanem Burnaszewem – romantyczną tragikomedię „YT”, z kolei na ten rok zapowiadana jest premiera filmu „Łapacz much”.

23 stycznia 2022

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Wychowane przez wilki: Sez. 2, Odc. 1. Inny klimat, czyli nowe szanse i zagrożenia
Marcin Mroziuk

23 V 2022

W drugim sezonie „Wychowanych przez wilki” następuje radykalna zmiana scenerii. Bohaterowie opuszczają bowiem niezbyt urodzajne rejony Keplera-22b i przenoszą się do strefy tropikalnej, gdzie znajduje się kolonia ateistów.

więcej »

East Side Story: Przeżyć w Piekle
Sebastian Chosiński

22 V 2022

Dwa lata po premierze pełnometrażowy debiut dokumentalny kijowskiej reżyserki Iryny Cyłyk – nagrodzony na festiwalu Sundance „Ziemia jest niebieska jak pomarańcza” – nabrał bolesnej aktualności. Jego tematem jest bowiem los rodzin mieszkających na obszarze ogarniętego konfliktem zbrojnym od 2014 roku Donbasu.

więcej »

I nie wierz nikomu, bo nie trafisz do domu
Sebastian Chosiński

21 V 2022

Najpierw było japońskie anime „Jin-Rô” Hiroyukiego Okiury. Niemal dwadzieścia lat później za aktorski remake jego dzieła zabrali się Koreańczycy. Zmienili miejsce akcji, dorzucili co nieco od siebie fabularnie – i w świat poszła „Wilcza Brygada” Jee-woon Kima. W efekcie powstał całkiem przyzwoity film akcji (z elementami science fiction), ale do poziomu obraz z Kraju Kwitnącej Wiśni jednak nie dorósł.

więcej »