sokowirówka ¯_(ツ)_/¯ hahahah

Czy tylko ja mam wrażenie, że ten serial to tak po prawdzie straszny zamulacz? Niby coś się dzieje, ale jakoś tak na pół gwizdka. Mando jest bezpłciowy o charyzmie minus pięć, a zbroja wybitnie przeszkadza mu się ruszać. Napięcia brak, bo od początku było wiadomo, że Baby Yoda rozmiękczy jego serce. Wszystko jest jakieś takie napuszone, bez ikry. A muzyka to dramat w pięciu aktach. Zupełnie od czapy. Zamiast budować napięcie, leci w tle, nie zawracając sobie głowy, co widzimy na ekranie. Jak w grze komputerowej sprzed dekady. Szczęśliwie są plusy, jak sceneria, czy właśnie Baby Yoda, ale ogólnie jest średnio. Dlatego dziwi mnie tak wysoka nota.

Według mnie też jak na razie nie bardzo jest się czym zachwycać... Mamy oto tajemniczego najemnika (po przejściach) nie wahającego się wybijać (prawdopodobnie bez mrugnięcia okiem) dowolnej ilości przeciwników stojących mu na drodze do aktualnych celów. Mamy specyficzny cel, który sprawia, że budzą się w owym najemniku jakoweś wątpliwości na tyle ważkie by znowu wytłuc kolejną porcję przeciwników stojących mu na drodze. Wygląda na to, że w dalszych odcinkach kandydatów do zostania ofiarami zmiennych nastrojów naszego bohatera nie zabraknie... Trochę to taki swego rodzaju "Leon zawodowiec" w Gwiezdnowojennym sosie - tylko o wiele mniej dynamiczny i wyprany emocji. Ale myślę, że warto zobaczyć jak to się jeszcze rozkręci...

@ Pi - proponuję dać serialowi drugą szansę. Faktycznie w budowaniu postaci Mando zdecydowano się nieco go uczłowieczyć i wybrać drogę odbiegającą od wizerunku znanych nam Łowców Nagród, ale po pierwsze - każdy Mandalorianin to nie automatycznie Boba Fett ;) a po drugie, Łotr czy Przemytnik odrobinę nieświadomie przechodzący na stronę dobra, to chyba jeden z elementów, za które tak uwielbiamy Gwiezdne wojny? Jon Faverau musi się teraz podwójnie wykazać, bo taka decyzja wbrew wszystkiemu jest trudna i wymaga wartościowego uzasadnienia w następnych odcinkach. Nie dziwię się, ze w wielu opiniach, serial ocenia się pierwszymi Gwiezdnymi wojnami od czasu Powrotu Jedi.

Wsłuchanie się w muzykę jest tu kluczowe. Mnie niesamowicie ujęły nawiązania do spaghetti westernów(czyż od zawsze Gwiezdne to po prostu nie western w kosmosie?), opisujące samotnego rewolwerowca, kiedy jego pojawienie na ekranie anonsują wibracje fletu. Goransson nie boi się tez używać elektroniki i gitar w połączeniu z klasyką i robi to bez przejaskrawień w którąś ze stron. Oczywiście jego soundtrack oceni historia, ale mam wrażenie, ze motyw hey Mando, zapisze się juz na zawsze w historii SW.

@Kamil
Ale czy Boba Fett był Mandalorianinem czy tylko nosił mandaloriańską zbroję?

Może ignorant jestem, ale jak oni jedzą, skoro nie zdejmują hełmów?

@Ugluk - yup, jak najbardziej. W skasowanym EU był nawet Mandalore, czyli przywódcą całego klanu. (podobnie jak Jango przed czasami z Nowej Trylogii)

@ Pi - ależ ściągają. Wymóg "hełmowy" dotyczy wyłącznie kontaktu z innymi osobami. W innym wypadku byliby kiepskimi Łowcami nagród, skoro dałoby się ich wyczuć conajmniej na parsek ;)

Obejrzałem 4 odcinek. Pytanie o jedzenie było przedwczesne.