Jarmusch sprytnie skonstruował fabułę filmu. Sugeruje tylko różnorodne problemy i tematy, uporczywie skrywając je za szablonowością filmowej narracji. Wprowadza w nastrój codzienności, cichego spokoju pełnego drobnych chwil wartych zauważenia i zapamiętania. A wszystko po to, by uśpić naszą czujność. Dzięki sennej narracji patrzy się na “Broken Flowers” jak na fragment wyrwany z czyjegoś życia. Konstrukcja filmu dopasowuje się do przesłania, jakie reżyser w sposób niezwykle zawoalowany zawarł w scenariuszu. Obraz i oko obserwatora skupiają się na trwaniu, pełnym nieznaczących wiele szczegółów, których zazwyczaj nikt nie zauważa, pędząc w pogoni za kolejnymi sprawami. Tymczasem Jarmusch wraz ze swoimi aktorami zatrzymuje się, obserwuje, analizuje, choć wiele do badania nie ma. Próbuje uchwycić naturę życia, mimo że jest to niewykonalne. Zastanawiające jest to, że “Broken Flowers” to film uznający przede wszystkim teraźniejszość. Na końcu Bill Murray wypowiada na głos całe motto filmu, ale trudno uwierzyć, że teza tej historii jest tak oczywista, tak bezpardonowo podana pod nos. Podobno przeszłość minęła i nie warto się z nią mierzyć, przyszłość dopiero nadejdzie i nie wiadomo, co przyniesie. Liczy się tylko tu i teraz. Czy jednak tak nieskomplikowana formułka może być finalnym wnioskiem reżysera? Przyszłość za moment stanie się chwilą bieżącą, która z kolei przeobrazi się w przeszłość. Można z tego łatwo wysnuć, że twórca “Poza prawem” wodzi widza za nos, a tak naprawdę daje do zrozumienia, że należy dbać o każdą sekundę, żeby przeżyć godnie swoje życie i potem nie musieć ze smutkiem czy zniechęceniem przygotowywać się do konfrontacji z niechlubną przeszłością. Po seansie przychodzą do głowy liczne hipotezy, także taka, w której zakładamy, że tematem “Broken flowers” jest przemijanie, przejście od młodości do starości. W każdym ze stadiów ludzkiej egzystencji inne wartości okazują się priorytetowe, a Jarmusch potrafi to przekazać mimochodem, po cichu, aby każdy uszczknął z bogatej tematyki filmu, ile zechce. Główny bohater Don nie zmienia się, jak zazwyczaj zmieniają się ludzie po podróży, czy to metaforycznej, czy dosłownej. Podróż jedynie wydobywa to, co od dawna tkwiło w duszy Dona: świadomość opuszczenia, samotności, transformacji, jakiej dokonuje w każdym niemiłosierny upływ czasu. I to właśnie w “Broken Flowers” sprawdza się najlepiej: refleksja pełna niedomówień. Nieprzerwany potok zastanowień męczy i cieszy zarazem, bo każdy widz może dorobić sobie własną interpretację, która będzie prawidłowa.

Do powyższych pozytywów trzeba dodać świetne aktorstwo, nie tylko Murraya, a także wyrazistych, wprost przerysowanych kobiet Dona. Ponadto operator Frederick Elmes współtworzy senną atmosferę filmu ekspresywnymi, plastycznymi zdjęciami, w których ważny jest i detal, i generalny odbiór.

Dlaczego więc Jarmusch tak usilnie chcąc udowodnić, że z klisz da się zbudować coś nowego, brnie w przeglądzie stereotypowych ludzkich postaci, nie budując więzi między widzem a bohaterem? Zdaje się działać z premedytacją. Przedstawienie przeciętnego, obcego nam człowieka, który jest bierny, zagubiony i samotny. A jego przeciętność przypomina, że na starość każdy z nas może taki być.