Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 9 czerwca 2023

Wporzo
„Niepodległość. Terra Alta II” to powieść kryminalna, ale przy okazji jest zaangażowanym głosem w dyskursie o tożsamości Katalonii.
Puchatek: Żenada i wstyd
Jak wielokrotnie pouczają starsi – co nagle, to po diable. „Puchatek: Krew i miód” potwierdza to w całej rozciągłości.
Upadek Rycerza: Część 5. Rycerz odnowiony
Tego już w czasach TM-Semic nie poznaliśmy. Batman pokonał Azraela, a sam Azrael najwyraźniej poszedł po rozum do głowy, Robin powrócił do jaskini, Nightwing pojawił się ni stąd ni zowąd i tylko rozczarowanego i obrażonego Alfreda nadal brakuje. Bruce Wayne wrócił do roli człowieka-nietoperza, prawda? No niestety, sprawa jest trochę bardziej skomplikowana.
Bywało lepiej
„Jesteśmy snem” to zbiór trzech krótkich powieści Ursuli K. LeGuin. Zbiór dość nierówny, bo zawarte w nim historie są leciwe i mało zajmujące, szczególnie dla współczesnego czytelnika.
Kulawe konie: Sez. 1. odc. 1. Witajcie w czyśćcu (a może nawet w piekle)
Nie ulega wątpliwości, że twórcy „Kulawych koni” znakomicie potrafią operować kontrastami i igrać z przyzwyczajeniami widzów. I tak na początku pierwszego odcinka wprawdzie obserwujemy dynamiczną akcje przeprowadzoną przez agentów służb specjalnych, ale szybko wydarzenia toczą się w zgoła odmiennym tempie, Co istotne, mimo to napięcie wciąż utrzymuje się na wysokim poziomie.
Harry Potter? Narnia? Mozart!
Szafka z zegarem w szkolnej bibliotece okazuje się przejściem do świata fantazji. Brzmi jak początek streszczenia powieści dla młodzieży młodszej? Trochę tak, bo „Czarodziejski flet” Floriana Sigla to niejako próba pożenienia opery Mozarta z motywami typowo szkolnymi: wredny szpaner, sympatyczny fajtłapa, atrakcyjna koleżanka, budzący strach dyrektor. A po drugiej stronie – przygody, ratowanie świata i… królewna. Kogo wybierze bohater?
Niejednoznaczny kot
Jeżeli w ruinach kurortu znajdziesz nietknięte drzwi, a obok nich tajemniczą figurkę, na wszelki wypadek jej nie dotykaj, a już na pewno nie podnoś! Tytułowa bohaterka filmu „Suzume” przez swoją lekkomyślność zostaje wciągnięta w niesamowitą przygodę, w trakcie której będzie musiała uratować swój kraj oraz zakocha się w… żółtym krzesełku.

Filmy

Magazyn CCXXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Spider Man: Poprzez multiwersum [DVD]
Joaquim Dos Santos, Kemp Powers

więcej »

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Anton Miegierdiczow
‹Metro›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Metro
Tytuł oryginalny	Метро
Dystrybutor	Hagi
Data premiery	6 grudnia 2013
Reżyseria	Anton Miegierdiczow
Zdjęcia	Siergiej Astachow, Siergiej Szulc
Scenariusz	Denis Kuryszew, Wiktoria Jewsiejewa, Anton Miegierdiczow
Obsada	Siergiej Puskiepalis, Swietłana Chodczenkowa, Anatolij Biełyj, Anfisa Wistinghauzen, Jekatierina Szpica, Aleksiej Bardukow, Jelena Panowa, Stanisław Dużnikow, Siergiej Sosnowski
Muzyka	Jurij Potiejenko
Rok produkcji	2012
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	132 min
Gatunek	melodramat, thriller
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: Katastrofa, która (chyba) nigdy nie zdarzy się w Polsce
[Anton Miegierdiczow „Metro” - recenzja]

Sebastian Chosiński

1 2 »

Największą popularność kino katastroficzne zdobyło w latach 70. ubiegłego wieku, kiedy to na wyobraźnię widzów oddziaływały takie produkcje, jak kolejne „Porty lotnicze”, „Płonący wieżowiec”, „Chiński syndrom” czy „Meteor”. Chwilowy renesans nastąpił dwie dekady później za sprawą „Tunelu” i „Dnia zagłady”, ale tak naprawdę to po dziś dzień powstają filmy, które nie tyle mają nas straszyć, co uprzytomniać nam, jak marnym puchem jesteśmy. Przykładem rosyjskie „Metro” Antona Miegierdiczowa.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Katastrofa, która (chyba) nigdy nie zdarzy się w Polsce
[Anton Miegierdiczow „Metro” - recenzja]

Anton Miegierdiczow
‹Metro›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Metro
Tytuł oryginalny	Метро
Dystrybutor	Hagi
Data premiery	6 grudnia 2013
Reżyseria	Anton Miegierdiczow
Zdjęcia	Siergiej Astachow, Siergiej Szulc
Scenariusz	Denis Kuryszew, Wiktoria Jewsiejewa, Anton Miegierdiczow
Obsada	Siergiej Puskiepalis, Swietłana Chodczenkowa, Anatolij Biełyj, Anfisa Wistinghauzen, Jekatierina Szpica, Aleksiej Bardukow, Jelena Panowa, Stanisław Dużnikow, Siergiej Sosnowski
Muzyka	Jurij Potiejenko
Rok produkcji	2012
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	132 min
Gatunek	melodramat, thriller
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Pomysł filmu poddał pisarz Dmitrij Safonow w powieści opublikowanej w Rosji przed ośmioma laty. On sam urodził się w 1968 roku w Krasnojarsku, do Moskwy sprowadził się natomiast na początku lat 80., aby studiować. Zmieniał uczelnie i kierunki, aż wreszcie ukończył – po siedemnastoletnich zawirowaniach – Państwowy Uniwersytet Medyko-Stomatologiczny (specjalizacja: radiologia). Ciągnęło go jednak przez cały czas do pisania, a za inspirację służyli tacy pisarze, jak Stephen King i Michael Crichton, a więc dostarczyciele bestsellerów z pogranicza sensacji i horroru. Zadebiutował w 1999 roku powieścią „Człowiek bez cienia”, która szczególnego sukcesu nie odniosła. Wówczas Safonow zdecydował się zmienić taktykę, podejść do procesu twórczego w sposób metodyczny i zorganizowany; opuścił na kilka miesięcy Moskwę, zaszył się w leśnej głuszy i całymi dniami pisał, pisał i pisał… Gdy wrócił do cywilizacji, miał ze sobą kilkanaście maszynopisów, z którymi zaczął odwiedzać stołeczne wydawnictwa. A że w tamtym czasie w Rosji istniał popyt na tego typu literaturę, książki Safonowa zaczęły w krótkim czasie zalewać rynek. W ciągu trzech lat na półkach księgarskich pojawiły się podpisane przez niego horrory („Radio losu”, 2004; „Szeryf”, 2005), powieści katastroficzne („Wieża”, 2005; „Metro”, 2005; „Epidemia”, 2006) oraz kryminały („Romans z demonem”, 2006). Poza tym napisał jeszcze dwie części książkowej epopei opartej na serialu gangsterskim „Brygada”: „Uprowadzenie Europy” i „Cień zwycięstwa” (obie z 2005 roku i obie sygnowane pseudonimem Aleksandr Biełow) oraz „Zemstę” (2006) – thriller poświęcony zamachowi (i jego konsekwencjom) na izraelskich sportowców podczas Igrzysk Olimpijskich w Monachium w 1972 roku.

A potem Safonow zamilkł. Od siedmiu lat nie wydał żadnej nowej powieści. Za to jego książkami zainteresowali się filmowcy. W Rosji przebąkiwano nawet o możliwości zakupu przez producentów z Hollywood praw do ekranizacji „Wieży” i „Metra”. Na razie jednak nic z tego nie wyszło, a po „Metro” sięgnęli rodzimi twórcy. Anton Miegierdiczow jest tok młodszy od pisarza. W 1993 roku zdobył dyplom Uniwersytetu Kolejarskiego (na wydziale automatyki i telemechaniki), po czym odłożył go do szuflady i najął się do pracy w telewizji – najpierw jako montażysta, później autor reklamówek, w końcu reżyser programów i filmów dokumentalnych. W pierwszej połowie minionej dekady brał udział w dwóch ważnych projektach: „Żywy Puszkin” (2000) i „Imperium Rosyjskie” (2000-2003) oraz nakręcił dwa dokumenty historyczne na własne konto: „Zabić Kennedy’ego” (2004) i „Śladami jeźdźca o imieniu Śmierć” (2004). W fabule zadebiutował w 2007 roku drugą częścią sensacyjnej trylogii (jak do tej pory) „Shadowboxing: Walka z cieniem”; trzy lata później zrealizował (w formacie 3D) mistyczny thriller „Ciemny świat”, który, choć pomyślany jako klasyczny blockbuster, serc widzów nie podbił. Mimo to na kolejną propozycję Miegierdiczow nie musiał czekać zbyt długo, powierzono mu wysokobudżetową ekranizację „Metra” Safonowa – powieści o tragicznym w skutkach rozszczelnieniu tunelu metra moskiewskiego. Choć historia przedstawiona w książce była fikcją literacką, to jednak podobne zdarzenie miało kiedyś miejsce – tyle że nie w stolicy, ale w Leningradzie, jeszcze w czasach sowieckich. Wiosną 1974 roku, w czasie budowy jednej z nitek kolejki podziemnej, do tunelu zaczęły przeciekać wody Newy, co mogło doprowadzić do potężnej katastrofy, włącznie z zapadnięciem się kilku kwartałów miasta. Tragedii szczęśliwie udało się zapobiec; w jaki sposób – pokazano dwanaście lat później w fabularnym dramacie Dmitrija Swietozarowa „Dramat w metrze”. Współczesne „Metro” Miegierdiczowa w dużej mierze wzoruje się na tamtym obrazie, choć niezaprzeczalną inspiracją dla twórcy z Rosji był też amerykański „Tunel” (1996) Roba Cohena.

W powieści Safonowa główna część akcji rozgrywa się oczywiście pod ziemią, pomiędzy stacjami metra „Tuszynską” a „Szczukinską” (gdzie znajduje się między innymi również wybudowana w połowie lat 70. XX wieku, ale nigdy nie oddana do użytku stacja-widmo „Spartak”) – i tam właśnie filmowcy chcieli umieścić swój plan. Nie wyraziły jednak na to zgody władze Moskwy, ponieważ mogłoby to doprowadzić do paraliżu komunikacyjnego stolicy. Wówczas postanowiono przenieść się na Białoruś, do Mińska, ale po zamachu na stacji „Oktriabrska” w kwietniu 2011 roku pomysł ten zarzucono. Ostatecznie uzyskano przyzwolenie od władz Samary. Miegierdiczow zdecydował się wówczas na zmianę nazw stacji, aby nie kojarzyły się one bezpośrednio z metrem moskiewskim – i tak „Szczukinska” stała się „Sadową”, a „Spartak” – „Borodińską”. Okres zdjęciowy rozpoczął się w maju 2011 roku, w Samarze ekipa przebywała przez niemal cały październik; dodatkowo wybudowano na potrzeby filmu atrapę tunelu o długości stu siedemnastu metrów, nad którą umieszczono basen. Samą katastrofę – wykolejenie się wagonów – kręcono przez dwa tygodnie. Nic więc dziwnego, że cała produkcja pochłonęła 9 milionów dolarów. Opłaciło się jednak – w dwa tygodnie po premierze w Rosji i na Ukrainie (co miało miejsce 21 lutego 2013 roku) „Metro” nie tylko zwróciło się, ale nawet przyniosło nieznaczny dochód. A to przecież dopiero początek drogi.

Filmy katastroficzne realizowane są od lat według tego samego schematu. Nagle komuś bądź czemuś (miastu, państwu, względnie całemu światu) zagraża niebezpieczeństwo, a potem pojawiają się ludzie (nie superbohaterowie, ale najczęściej zwykli obywatele – naukowcy, inteligenci, robotnicy), którzy dzięki swej odwadze, sile woli niosą w ostatniej chwili ratunek. Aby ten schemat urozmaicić, scenarzyści i reżyserzy nierzadko dorzucają wątek melodramatyczny; wtedy na tle wstrząsających wydarzeń związanych z katastrofą obserwujemy dodatkowo perturbacje miłosne pomiędzy głównymi postaciami. Zakończenie okazuje się najczęściej szczęśliwe w dwójnasób – wszyscy (albo prawie wszyscy) zostają uratowani, a jedność stojącej na skraju rozbicia rodziny ocalona. Nie inaczej jest w przypadku rosyjskiego „Metra”. Andriej Borisowicz Garin to chirurg w jednym z setek moskiewskich szpitali. Owszem, zarabia przyzwoicie – akurat tyle, aby dorzucić się do utrzymania rodziny i opłacić mieszkanie w bloku. Dobre serce i fachowość nie pomagają mu jednak wybić się ponad przeciętność, raczej stanowią przeszkodę. Trudno się więc dziwić, że dużo młodsza od Andrieja Irina, jego żona, szuka przygód poza domem. Ma romans z Władem Konstantinowem. A to facet z zupełnie innej półki – bogaty biznesmen, właściciel apartamentu w centrum stolicy i, jakby tego jeszcze było mało, znacznie młodszy i przystojniejszy od Garina. Andriej Borisowicz podejrzewa żonę o nieczystą grę, ale nie ma dowodów na jej zdradę. Gdy po zagranicznym wyjeździe służbowym Irina nie wraca do domu, ale zostaje na noc u Włada, chirurg próbuje się z nią skontaktować – nie wie bowiem, co ma powiedzieć ich młodziutkiej córeczce Kseni (zdrobniale nazywanej Ksiuszą), która co chwila dopytuje się o matkę.

Następnego dnia rano Andriej, nie czekając na Irinę, postanawia odwieźć córkę do szkoły. Jego samochód jest zablokowany na parkingu przez inny wóz, dlatego też Garin decyduje się, nie chcąc, aby Ksiusza spóźniła się na lekcje, skorzystać z metra. W tym samym czasie Konstantinow odwozi kochankę do domu; po drodze odbywają jedną z tych zasadniczych rozmów na temat przyszłości swego związku. Mężczyzna nalega na kobietę, aby ta odeszła wreszcie od męża, ona prosi go natomiast o jeszcze tydzień do namysłu. To przecież nie jest taka prosta sprawa. W łóżku z Władem jest świetnie, ale jak można skrzywdzić z tego powodu tak dobrego i prawego człowieka jak Andriej Borisowicz?! Odwiózłszy Irinę, Konstantinow spieszy do firmy; niestety, utyka w korku, postanawia więc zostawić samochód na parkingu i przesiąść się do kolejki podziemnej – los zrządza, że do tej samej, którą jadą Andriej i Ksiusza. Nietrudno się domyślić, że to właśnie ta kolejka ulegnie katastrofie, prawda? Katastrofie, do której zresztą nie musiało wcale dojść. Przed którą przestrzegał zarządców metra robotnik Siergieicz. Mężczyzna ten każdego dnia rano robi obchód tuneli, sprawdzając stan bezpieczeństwa. Tego dnia stwierdza, że w jednym z korytarzy pojawiła się woda; z uwagi na jej zapach jest przekonany, że to szlam z rzeki, która płynie nad metrem. Informuje o tym przełożonych, ale ci lekceważą jego doniesienie, pewni, że to wody gruntowe. Siergieicz lubi bowiem wypić, na co zresztą w pracy przymykają oko, możliwe więc, że coś mu się przywidziało. Tymczasem szczelina w suficie tunelu powiększa się, przelewają się przez nią hektolitry wody; widząc to, motorniczy kolejki, w środku której znajdują się między innymi Andriej, Ksiusza i Wład, włącza hamulec bezpieczeństwa. Niestabilne wagony wypadają z szyn i obijają się o ściany tunelu…

1 2 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Kulawe konie: Sez. 1. odc. 5. Pokerowa zagrywka
Marcin Mroziuk

9 VI 2023

Wprawdzie River Cartwright potrzebował sporo czasu, aby zrozumieć, czemu trafił do Slough House, ale teraz dzięki tej wiedzy może pomóc Jacksonowi Lambowi we wspólnym pokrzyżowaniu planów Diany Taverner. Pytanie brzmi, czy tej rozgrywki w łonie MI5 nie przypłaci życiem porwany Hassan Ahmed.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Leśni Bracia – estońscy „żołnierze wyklęci”
Sebastian Chosiński

7 VI 2023

Kinematografia estońska z czasów radzieckich nie miała w Polsce Ludowej szczególnego szczęścia. Jeśli już sprowadzano nad Wisłę filmy z republik nadbałtyckich, sięgano głównie po dzieła litewskie. A szkoda! Gdyby było inaczej, „Gniazdo na wietrze” Olava Neulanda, oparte na scenariuszu Grigorija Kanowicza i Isaaka Fridberga, mogłoby stać się sporym wydarzeniem.

więcej »

Kolorowy zawrót głowy
Agnieszka ‘Achika’ Szady

6 VI 2023

Druga część trylogii o multiwersum wszystkich możliwych Spider-Manów (wliczając kota i prosiaka) jest jeszcze bardziej oszałamiająca wizualnie niż pierwsza. Na szczęście efektom nie udało się przyćmić fabuły.

więcej »