Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 9 czerwca 2023
w Esensji w Esensjopedii

Michael J. Bassett
‹Silent Hill: Apokalipsa 3D›

EKSTRAKT:50%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułSilent Hill: Apokalipsa 3D
Tytuł oryginalnySilent Hill: Revelation 3D
Dystrybutor Forum Film
Data premiery2 listopada 2012
ReżyseriaMichael J. Bassett
ZdjęciaMaxime Alexandre
Scenariusz
ObsadaCarrie-Anne Moss, Sean Bean, Kit Harington, Malcolm McDowell, Radha Mitchell, Adelaide Clemens, Deborah Kara Unger, Martin Donovan, Jacky Lai
MuzykaJeff Danna, Akira Yamaoka
Rok produkcji2012
Kraj produkcjiFrancja, USA
Gatunekgroza / horror, thriller
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Wzgórze nie ma oczu
[Michael J. Bassett „Silent Hill: Apokalipsa 3D” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Ekranizacje gier komputerowych to chyba największa bolączka współczesnej kinematografii. Mamy kupę bałaganu na ekranie, nieposkładany scenariusz i drętwych aktorów. A jeśli trafi się jeszcze, nie daj Boże, reżyser pokroju Uwe Bolla, to już kaplica. To prawie norma – pójście do kina staje się w tym momencie rosyjską ruletką. Nie wiadomo, co się zdarzy i nie wiadomo, czy człowiek wytrwa. I, jakkolwiek mam dużą dozę wyrozumiałości w takich przypadkach, to na nowe „Silent Hill” szedłem z duszą na ramieniu.

Mateusz Kowalski

Wzgórze nie ma oczu
[Michael J. Bassett „Silent Hill: Apokalipsa 3D” - recenzja]

Ekranizacje gier komputerowych to chyba największa bolączka współczesnej kinematografii. Mamy kupę bałaganu na ekranie, nieposkładany scenariusz i drętwych aktorów. A jeśli trafi się jeszcze, nie daj Boże, reżyser pokroju Uwe Bolla, to już kaplica. To prawie norma – pójście do kina staje się w tym momencie rosyjską ruletką. Nie wiadomo, co się zdarzy i nie wiadomo, czy człowiek wytrwa. I, jakkolwiek mam dużą dozę wyrozumiałości w takich przypadkach, to na nowe „Silent Hill” szedłem z duszą na ramieniu.

Michael J. Bassett
‹Silent Hill: Apokalipsa 3D›

EKSTRAKT:50%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułSilent Hill: Apokalipsa 3D
Tytuł oryginalnySilent Hill: Revelation 3D
Dystrybutor Forum Film
Data premiery2 listopada 2012
ReżyseriaMichael J. Bassett
ZdjęciaMaxime Alexandre
Scenariusz
ObsadaCarrie-Anne Moss, Sean Bean, Kit Harington, Malcolm McDowell, Radha Mitchell, Adelaide Clemens, Deborah Kara Unger, Martin Donovan, Jacky Lai
MuzykaJeff Danna, Akira Yamaoka
Rok produkcji2012
Kraj produkcjiFrancja, USA
Gatunekgroza / horror, thriller
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Przykro mi – nie jestem ekspertem od tej serii gier. Owszem, udało mi się trochę spaczyć psychikę drugą i trzecią częścią, jednak istnieją dla mnie pewne granice. Nie, żebym nie lubił horrorów, bo je uwielbiam. Rzecz w tym, że ta seria gier jest bardzo specyficzna i wymaga dużej uwagi od gracza – a ostatnimi laty krucho z tym u mnie.
Co innego „Silent Hill” sprzed 6 lat. Film dobry, sprawnie nakręcony, trzymający w napięciu (w szczególności scena z pierwszym pojawieniem się Piramidogłowego i bieganiem z kanarkiem po szkole), który skopała końcówka. Skopała doszczętnie i pogrzebała wręcz moją wiarę w reżyserię – bo przecież tak łopatologicznego rozwiązania nic nie uratowało, nawet słynne pielęgniarki.
No to co z tą drugą częścią? Ano, dałem sobie na wstrzymanie i poszedłem z nadzieją, że jednak twórcom się uda (zadając sobie w duchu cały czas pytanie: „a jeśli nie, to co?”). No i?
Ekhm. No i okazuje się, że istnieją jednak filmy, którym by pomogło rozciągnięcie akcji o dodatkowe pół godziny. Ale o tym za chwilę.
Minęło ładnych parę lat. Heather, która zaginęła w poprzedniej części w środku nigdzie, jest nastolatką. Rose udało się przenieść dziewczynkę na drugą stronę, jednak za cenę własnej wolności – musiała pozostać w Silent Hill. Co gorsza, Harry dostał skądinąd słusznej obsesji, że jego dziewczę jest ścigane przez… no właśnie. Przez samo Silent Hill, a raczej, jak to się okazuje, przez Zakon Valtiela, który uznał, że czas najwyższy się pozbyć zmieniającej miasteczko w przedsionek piekieł Alessy. Miasteczko zresztą cały czas emanuje złowrogą energią i wzbudza w Heather koszmary. Dziewczyna pod zmienionym imieniem w końcu trafia do jakiejś zapyziałej mieściny, a, co za tym, nowej szkoły, w której…
…TAK! MACIE RACJĘ! Zakochuje się w niej nastolatek. „Boże…” – pomyślałem – „Zmierzch mi będą pakować tutaj”. I niewiele się pomyliłem, bo na samym początku twórcy tak koszmarnie przeżonglowali wątki, że całość została spłycona do slashera. Film uratowały jednak paranoidalne wizje scenarzysty i ludzi od efektów specjalnych – Heather bowiem zaczyna coraz bardziej świrować i widzi co pewien czas szukające jej postacie z Silent Hill. Jakby tego było mało – dziewczyna zaczyna mieć halucynacje. I, jakkolwiek okropnie to nie zabrzmi, scena z kuchnią przerobioną na rzeźnię przywróciła mi wiarę w ten film.
Na krótko. Bo potem mamy pogoń za zaginiętym tatusiem i ckliwe wyznania (dziury logiczne, oczywiście, wstawione z należytym pietyzmem – aż zaczynam mieć wrażenie, że to nowy artystyczny zabieg, na równi z cliffhangerami). Niemniej akcja jakoś idzie do przodu, a reżyser wraz z obstawą coraz bardziej szarżują. I w tym momencie zaczynają się pojawiać pierwsze niezaprzeczalne atuty filmu, czyli ujęcia. Zwykle bowiem widzimy biegnącego bohatera z dość bliskiego ujęcia albo, co rzadsze, z lotu ptaka. Tu Michael Basset (proszę o wybaczenie, technicznie jestem laikiem) pokazuje nam natomiast Heather z odległości 3/4 – czyli spory rzut, ale pokazujący też scenerię, która, jak w poprzedniej części, robi spore wrażenie – opustoszałe miasto, mgła i popiół. Podobne zabiegi z nietypowym ustawieniem (czyli bliżej lub dalej niż średnia) mamy na porządku dziennym i, co tu dużo mówić, buduje to w świetny sposób klimat filmu.
Niestety – z resztą już jest różnie. Na fabułę nawet nie będę narzekał, bo, choć potem robi się trochę bardziej składna, to jednak poczucie, że pół godziny więcej by jej zrobiło na dobre (a przynajmniej nie byłoby zakochania w 24 godziny) wciąż dominuje. Potwory również czasem potrafią pozytywnie zaskoczyć (pająk-manekin jest po prostu majstersztykiem psychodelii), a czasem sprawiają wrażenie, jakby ktoś odgrzebał stare maski z „Hellraisera” (vide panna uganiająca się za Heather na samym początku).
Z tym filmem tak naprawdę jest tylko jeden problem: jest sprawnie zrobiony i nic ponad to. W zasadzie w osobistym rankingu oceniam go na 60-70% (wynika to głównie z sentymentu do pierwszej części), ale będąc szczerym z czytelnikami jestem zmuszony dać maksymalnie 50%. Jest to po prostu dość sentymentalne i łzawe dopowiedzenie historii z pierwszej części, które ratują przede wszystkim ujęcia, niektóre pomysły ludzi od efektów specjalnych i muzyka. No i Piramidogłowy. Makabryczny jak zawsze.
koniec
7 listopada 2012

Komentarze

07 XI 2012   22:52:06

Pogoń za "zaginiętym" tatusiem? :)

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Kulawe konie: Sez. 1. odc. 5. Pokerowa zagrywka
Marcin Mroziuk

9 VI 2023

Wprawdzie River Cartwright potrzebował sporo czasu, aby zrozumieć, czemu trafił do Slough House, ale teraz dzięki tej wiedzy może pomóc Jacksonowi Lambowi we wspólnym pokrzyżowaniu planów Diany Taverner. Pytanie brzmi, czy tej rozgrywki w łonie MI5 nie przypłaci życiem porwany Hassan Ahmed.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Leśni Bracia – estońscy „żołnierze wyklęci”
Sebastian Chosiński

7 VI 2023

Kinematografia estońska z czasów radzieckich nie miała w Polsce Ludowej szczególnego szczęścia. Jeśli już sprowadzano nad Wisłę filmy z republik nadbałtyckich, sięgano głównie po dzieła litewskie. A szkoda! Gdyby było inaczej, „Gniazdo na wietrze” Olava Neulanda, oparte na scenariuszu Grigorija Kanowicza i Isaaka Fridberga, mogłoby stać się sporym wydarzeniem.

więcej »

Kolorowy zawrót głowy
Agnieszka ‘Achika’ Szady

6 VI 2023

Druga część trylogii o multiwersum wszystkich możliwych Spider-Manów (wliczając kota i prosiaka) jest jeszcze bardziej oszałamiająca wizualnie niż pierwsza. Na szczęście efektom nie udało się przyćmić fabuły.

więcej »

Polecamy

Marzenie archeologa

Z filmu wyjęte:

Marzenie archeologa
— Jarosław Loretz

Indianie też nie mieli się czego wstydzić
— Jarosław Loretz

Życie miejskie dla ubogich
— Jarosław Loretz

Drama na trzy ręce
— Jarosław Loretz

Nie, nie, wejście od frontu odpada
— Jarosław Loretz

Technika zgniłego Zachodu
— Jarosław Loretz

Tam, gdzie nikt nie patrzy
— Jarosław Loretz

Czy Herkules była kobietą?
— Jarosław Loretz

Prosimy nie regulować monitora
— Jarosław Loretz

Patyki eliminacji
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Tegoż twórcy

Gdy w okopie trup się gęsto podnosi…
— Jarosław Loretz

Tegoż autora

Bezkrólewie
— Mateusz Kowalski

Piękny bullshit
— Mateusz Kowalski

To jeszcze nie czas...
— Mateusz Kowalski

Porażki i sukcesy A.D. 2012
— Sebastian Chosiński, Piotr Dobry, Grzegorz Fortuna, Jakub Gałka, Mateusz Kowalski, Gabriel Krawczyk, Małgorzata Steciak, Konrad Wągrowski, Kamil Witek

Jednym rzutem przez pół Europy
— Mateusz Kowalski

Symfonia à la carte
— Mateusz Kowalski

Norma w nienormalności
— Mateusz Kowalski

Deewolucja
— Mateusz Kowalski

Pluszowy rollercoaster
— Mateusz Kowalski

Ktoś, kto wziął tu pieniądze, nie do końca się napracował…
— Sebastian Chosiński, Artur Chruściel, Grzegorz Fortuna, Jakub Gałka, Mateusz Kowalski, Alicja Kuciel, Konrad Wągrowski

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.