Niestety, w odróżnieniu od recenzentki nie poczułem bezpretensjonalności ale właśnie straszną pretensjonalność tego filmu. Scenarzysta wespół z reżyserem przyjęli sobie, że film ma być wstrząsający i abyśmy tego wstrząsu nie przegapili przypominają nam o tym co pięć minut, dodatkowo roztaczając wszelkimi środkami tzw. mroczny nastrój. wszyscy są brudni i żli, kolory poszarzałe, krew się leje, mózg na ścianie.
Bohater nic nie robi tylko dniami i nocami rozstrzeliwuje jeńców (aż go palec nap...dala, jak twierdzi jeden z towarzyszy), pozyskanych tajemnym sposobem przez oddział który zajmujący się snuciem dookoła pustego kotła i umieraniem (pardon, zdychaniem - bo tak jest bardziej mrocznie) z głodu.
Największą rozterką innego bohatera jest własna niemoc względem żony, której zapewnia kosztowne płyny na odciski donosząc na rodaków do Gestapo. Kocha on żonę szaleńczo do tego stopnia iż opiekę nad nia powierza facetowi, który odgrażał się pięć minut wcześniej dokonaniem brutalnego gwałtu. Życie to mu się nudzi, to znów uśmiecha, zgodnie z kaprysem scenarzysty.
Partyzanci to jegomoście w średnim wieku okutani w osobliwe łachmany, których pośród szalejącej dookoła wojny zajmuje głównie odwłok sanitariuszki. co prawda umie...zdychają z głodu, ale zdobyczne wursty wymieniają ochoczo na tabletki bromu. Zerżnęliby nawet esesmana, a w jego braku kolegę, krowę lub kota. To takie bardzo naturalistyczne i obnażające mrok ludzkiej natury, prawda? A zwłaszcza partyzanckiej. To tyle tytułem postaci drugoplanowych. Aha, jest jeszcze tłumaczka Gestapo i nielojalny parobek ćmiący papirosa. Tłumaczka - wiadomo, z Gestapo, zatem rzuca qrwami ażeby podkreslić swą bezlitosną skuteczność i fanatyczne oddanie papieżowi. A parobek rąbie drewno i inne rzeczy oraz filozoficznie ćmi papirosa.
Trzy postacie kobiece, które ukazano w filmie ściśle odpowiadają znanej definicji Franca Maurera, nawet ojczyźnianą patriotką powoduje tak naprawdę (mroczna) pierwotna chuć rodem z twórczości Stanisława Przybyszewskiego.
Bohaterowie wygłaszają deklaracje i dokonują rzekomo wielkich wyborów moralnych na zasadzie fanaberii (ciebie zabiję a ciebie nie, bo etos zabrania). Fajnie gdyby bohaterowie byli jednak żywymi ludźmi a nie przypadkami z podręcznika psychopatologii lub Dziećmi Szatana.
Medialny marketing jak zwykle zapowiada więcej niż się daje widzowi.
Tytułowa "Obława" następuje w ... tytule, poza tym nikt się jej możliwością szczególnie nie przejmuje (będzie za tydzień a może dwa jak deklaruje sterany walką dowódca). Rozumiem ograniczenia budżetowe, ale, w takim wypadku, od czego chytrość scenarzysty? Gdzie ten pusty i nieprzyjazny las, po którym błądzą samotni ludzie - tak jak to było np. w Idź i Patrz Klimowa? Zamiast tego poszatkowano fabułę - zabieg sam w sobie ciekawy, o ile by było co szatkować, rzecz jasna, bo film rozgrywa się w ciągu dwóch niezbyt obfitych w wydarzenia dni.
W rezultacie zamiast dramatu wojennego z wątkiem demitologizująco-rozliczeniowym dostajemy momentami histeryczny ( a nawet hysterically funny w amerykańskim znaczeniu - patrz zaczytany spadochroniarz ) a momentami nudnawy thriller obyczajowy z przypiętą sceną akcji ala Rambo - Pierwsza Krew. Po prostu średni film, którego zasługą jest to, że po raz pierwszy starano się odbrązowić leśną walkę partyzancką. Pomysł i temat świetny, wykonanie już takie sobie porównując np z rosyjskim filmem "Nasi".