Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 28 maja 2022

Wspomnienie przyszłości
W naszej Galerii prezentujemy prace tegorocznego laureata nagrody Best Artist przyznanej przez Europejskie Stowarzyszenie Science Fiction (ESFS) – Rocha Urbaniaka
Pan Samochodzik po latach: Pośród szaleńców i gangsterów
„Pan Samochodzik i człowiek z UFO” pod wieloma względami różni się do poprzednich części cyklu Zbigniewa Nienackiego. Nie dość bowiem, że akcja powieści toczy się poza Europą, to jeszcze istotne znaczenie ma tutaj wątek fantastyczny. Zapewne w ten sposób autor starał się zdyskontować rosnącą w latach osiemdziesiątych popularność literatury science fiction, ale zabieg ten może budzić ambiwalentne odczucia.
Upload: Sez. 2. odc. 7. Powrót z zaświatów
Nie ulega wątpliwości, że para głównych bohaterów jest naprawdę zdeterminowana, aby uniemożliwić realizację planu Davida Choaka. W tym celu Nathan musi odzyskać dostęp do tylnych furtek ukrytych w jego programie, który został wykorzystany przez Freeyond. Dokonanie tego nie będzie jednak takie proste.
Kroniki księżycowe: Zanik ducha albo „jak od pospolitości zbawić świat”
W drugiej części Trylogii Księżycowej Jerzego Żuławskiego dwóch członków Bractwa Prawdy nieopatrznie uruchomiło statek kosmiczny Marka Zwycięzcy i ku własnemu przerażeniu wystartowało na Ziemię. Co zastaną, gdy już dolecą?
Pulsujący rytm metropolii
„Kot w Tokio” to nowoczesna opowieść o japońskiej stolicy i jej mieszkańcach. Smaki, kolory, zapachy, dźwięki wibrują i mieszają się ze sobą, tworząc jedyny w swoim rodzaju pejzaż wielkiego miasta.
Iść w stronę słońca
„Legendarne miasta” to tytuł pierwszego tomu z przygodami Alvara Mayora. Album zawiera osiemnaście rozgrywających się w XVI wieku opowieści o przygodach tajemniczego przewodnika, który w kolejnych podróżach po Ameryce Południowej poszukuje prawdy o sobie samym.
Krótko o grach: Technika walki gazrurką
Dawno żadna gra komputerowa (a do tego zręcznościówka!) nie sprawiła mi tyle frajdy co „Streets of Rage 4”. Czwarta odsłona hitu sprzed lat może nie jest żadną rewolucją, ale w świetnym stylu reaktywuje nieco już wyświechtany gatunek.

Filmy

Magazyn CCXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Tommy Lee Jones
‹Trzy pogrzeby Melquiadesa Estrady›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Trzy pogrzeby Melquiadesa Estrady
Tytuł oryginalny	The Three Burials of Melquiades Estrada
Dystrybutor	Monolith
Data premiery	6 stycznia 2006
Reżyseria	Tommy Lee Jones
Zdjęcia	Chris Menges
Scenariusz	Guillermo Arriaga
Obsada	Tommy Lee Jones, Barry Pepper, Julio Cedillo, Dwight Yoakam, January Jones, Guillermo Arriaga, Terry Parks
Muzyka	Marco Beltrami
Rok produkcji	2005
Kraj produkcji	Francja, USA
Czas trwania	121 min
WWW	Strona
Gatunek	dramat
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Halo, chciałbym nawiązać dialog: Trzy pogrzeby Melquiadesa Estrady

Piotr Dobry, Bartosz Sztybor

1 2 3 »

Było ich dwóch, w każdym z nich inna krew, ale jeden przyświecał im cel. Ustawić się bez względu na ochotę, bo „Halo” musi stanąć w sobotę. W dzisiejszym odcinku: „Trzy pogrzeby Melquiadesa Estrady”. Piotr Dobry ocenił film na 80%, a Bartosz Sztybor zupełnie odwrotnie: na 60%.

Piotr Dobry, Bartosz Sztybor

Halo, chciałbym nawiązać dialog: Trzy pogrzeby Melquiadesa Estrady

Tommy Lee Jones
‹Trzy pogrzeby Melquiadesa Estrady›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Trzy pogrzeby Melquiadesa Estrady
Tytuł oryginalny	The Three Burials of Melquiades Estrada
Dystrybutor	Monolith
Data premiery	6 stycznia 2006
Reżyseria	Tommy Lee Jones
Zdjęcia	Chris Menges
Scenariusz	Guillermo Arriaga
Obsada	Tommy Lee Jones, Barry Pepper, Julio Cedillo, Dwight Yoakam, January Jones, Guillermo Arriaga, Terry Parks
Muzyka	Marco Beltrami
Rok produkcji	2005
Kraj produkcji	Francja, USA
Czas trwania	121 min
WWW	Strona
Gatunek	dramat
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Co dwa tygodnie Dobry i Sztybor prowadzą dialog. Zazwyczaj rozmowa tyczy filmów. Różnych filmów. Z Europy i Azji. Z ogromnych wytwórni hollywoodzkich i malutkich siedlisk niezależności. Z początków kinematografii i aktualnych repertuarów. Z rąk uznanych reżyserów i raczkujących artystów. Z białymi uczniakami gwałcącymi szarlotki i czarnymi buntownikami grającymi w kosza. Z Rutgerem Hauerem i bez niego.

Bartosz Sztybor: Wybrałem „Trzy pogrzeby Melquiadesa Estrady”, bo nic innego nie przyszło mi na myśl. Dużo tytułów przechodziło przez moją głowę, ale chyba nie mógłbym się odnaleźć w rozmowie o nich. A tutaj jest szansa na małą kłótnię, bo ostatnio zgadzaliśmy się raczej ocenowo. Będzie kłótnia?

Piotr Dobry: Wysoce prawdopodobne, że będzie, bo kulturalnie to ja mogę z Tobą rozmawiać, gdy owszem, nie zgadzamy się, ale przedstawiasz mi jakieś sensowne argumenty, dlaczego tak a nie inaczej. Tutaj natomiast póki co nie widzę powodu, dla którego miałby nie spodobać Ci się ten film. Więcej – po seansie byłem przekonany, że zaraz mi zaczniesz tupać nóżkami z radości. A Ty się wypiąłeś na poczciwego kowboja, jak ostatni burżuj.

BS: No widzisz, a jednak mi się nie spodobał. Takie życie, ziomek.

PD: No właśnie widzę i nie kumam, dlaczego Ci się nie spodobał.

BS: Bo to zły film był.

PD: Widzę, że obrałeś już taktykę na dzisiejszy dialog. Tę najbardziej wkurwiającą. Dlaczego to zły film był? Proszę o rozbudowaną wypowiedź.

BS: Widzę, że Piotruś wstał dzisiaj lewą nogą i nabuzowany jest troszeczkę. Dobrze, Pietrucha, będą argumenty, ale nie rzucę od razu wszystkich. Po pierwsze, sama narracja. Nie podobała mi się. Jones sztucznie przedłuża seans. A pokazywanie zdarzenia z różnych perspektyw, charakterystyczne dla Arriagi, jest pozbawione analogii i w ogóle niepotrzebne.

PD: Mi się podobało. Jones nic sztucznie nie przedłuża, tylko pozwala widzowi dłużej delektować się klimatem. Nie przekonuje mnie Twój zarzut o zbędności, bo prawie każdy film można by skrócić bez szkody dla fabuły. I pod wieloma podaniami o powycinanie taśmy tu i ówdzie z chęcią bym się podpisał, ale w przypadku filmu tak dobrego jak „Trzy pogrzeby...” zupełnie mi to nie przeszkadza, bo jak mogę patrzeć na dobrą historię i dobrych aktorów przez minut dziesięć albo dwadzieścia, to ja wolę dwadzieścia. A nogą wstałem prawą, ale to nie ja od początku łaknąłem kłótni...

BS: Ja łaknąłem kłótni, ale Ty ją wszczynasz. No ale dobra, pozostawmy emocje w szatni. Przyznam, że momentami czuć klimat, ale właśnie to nieumiejętne operowanie polifonicznością psuje cały nastrój. A do aktorów i historii, swoją drogą przeciętnych, jeszcze wrócimy.

PD: Z tym że ja tego nieumiejętnego operowania polifonicznością (cóż to za idiotyczna metafora?) nie czułem wcale, a klimat cały czas. Tak właśnie widzę przyszłość modernistycznego westernu. Jones bardzo dużo zyskał w moich oczach. Nawiasem mówiąc dostrzegam tutaj świetny smaczek – obsadzali biedaka non stop w kiepskich filmach jako ścigającego, to wreszcie sam stanął za kamerą, obsadził się przekornie w roli ściganego i piękny film mu wyszedł.

BS: On bardzo chciał zagrać Melquiadesa, ale Besson powiedział mu, że publiczność tego nie wytrzyma. Przyszłością modernistycznego (albo lepiej post-) jest raczej „Ostatni sprawiedliwy”, a nie do bólu przeciętne „Trzy pogrzeby...”.

PD: O kurwa, musisz demonstrować miłość do Willisa w każdej dyskusji? Jeśli stawiasz wyżej „Ostatniego sprawiedliwego” niż „Trzy pogrzeby...”, to już w pełni nabieram przekonania, że krytykując film Jonesa, robisz to jedynie z czystej przekory. Wszyscy chwalą, więc fajnie być oryginalnym, nie?

BS: Wybacz, ale przed, jak i po seansie nie widziałem żadnej recenzji i nie znałem żadnej opinii. Festiwalowe nagrody i wyróżnienia już jakiś czas temu przestały mnie przekonywać. A „Ostatni sprawiedliwy” jest kawałem dobrego kina i moje uwielbienie dla Willisa nie ma tu nic do rzeczy. Czemu zawsze, kiedy nie zgadzam się z Twoim zdaniem, mówisz, że robię to „jedynie z czystej przekory”. A odpowiadając na pytanie – tak, fajnie być oryginalnym, ale nigdy kosztem poglądów filmowych, które kocham mieć.

PD: „Ostatni sprawiedliwy” jest filmem dość przeciętnym z tego, co pamiętam, ale rozmawiamy teraz o czym innym. Nie mów, bo nie zawsze dopatruję się u Ciebie przekory, kiedy się nie zgadzamy. Robię to tylko wtedy, gdy na siłę – oczywiście moim zdaniem – krytykujesz elementy filmu, których dobra jakość raczej nie powinna podlegać dyskusji. Pewnie – są i tacy, którzy uważają, że Brando w „Ojcu chrzestnym” zagrał beznadziejnie, i mają do tego prawo. Ale różnica między owymi takimi a Tobą jest taka, że ich zdanie guzik mnie obchodzi, a Twoje tak. I że ich nie znam wcale, a Ciebie znam dobrze. Twój gust, wydaje mi się, też całkiem nieźle, dlatego oceną „Trzech pogrzebów...” zaskoczyłeś mnie jeszcze bardziej niż oceną „Gnijącej panny młodej”. W takich chwilach zwykłem myśleć coś na kształt: „I Ty Brutusie przeciwko mnie?”. No bo, kurde, czasem siebie za to nienawidzę, ale chcąc nie chcąc Cię lubię i coś tam znaczysz w moim życiu. Co nie znaczy – by uciąć ten sentymentalny ton – że nie uważam Cię za pieprzonego filozofa, którego powinno się napierdalać ze trzy razy dziennie za niektóre teorie.

BS: Pierwszy kawałek Twojej ody do przyjaźni bardzo mnie wzruszył, ale później wyszło na to, że powinienem Cię przepraszać za to, że mnie lubisz. Wybacz, nie będę się rewanżował podobną przemową, bo dzisiaj mam stoickie nastawienie (robi kwiat lotosu) i najwyżej jutro Cię uścisnę, tudzież ucałuję. Twoja nadpobudliwość związana z innością moich ocen, związana jest nie tyle z naszą przyjaźnią, co Twoim tyrańskim podejściem do filmowych not. Musisz sobie wyobrazić, że Twoja wysoka ocena dla „Melquiadesa Estradesa” zaskoczyła mnie w równym stopniu.

PD: Kiedy właśnie nie powinna, bo że nie jest to historia przeciętnie opowiedziana, napisana i zagrana – co usiłujesz mi wmówić – widać jak na dłoni.

BS: Ale nic nie jest też tutaj bardzo dobre. Poziom aktorski jest dobry tylko u Jonesa i Yoakama. Strasznie kuleje narracja tego filmu, a samej opowieści brakuje tempa. Jeśli pojawia się jakaś dobra scena, to jest raczej bezwartościowym wtrąceniem usiłującym dorzucić jakieś przesłanie. Zdjęcia są poniżej przeciętnej, a bronią się jedynie dzięki ładnym krajobrazom. No, nie jest to dobry film.

PD: Poziom aktorski jest dobry u January Jones, Julia Cedillo i Melissy Leo, u Jonesa i Yoakama jest bardzo dobry. Tylko u Peppera, przyznam, średni, co mnie zdziwiło, zważając na fakt, że ostatnio w „25. godzinie” nieomal przyćmił samego Edwarda Nortona. Poza tym jaki brak tempa, jakie słabe zdjęcia, jakie dorzucanie przesłanek na siłę? Film jest opowiedziany sprawnie, nie nużąco, na pewno lżej niż na przykład „21 gramów”. Mówi też więcej i to ładniejszych rzeczy od tamtego filmu. Nie twierdzę, że jakichś specjalnie nowatorskich, ale przynajmniej nie ma tutaj przerostu formy nad treścią. No, ale Tobie wystarczy pomachać przed nosem informacją, że dusza ludzka waży 21 gramów i już będziesz latał podniecony...

Fabuła filmu jest banalna: Tommy Lee Jones przenosi się w czasie i porywa młodego Christophera Walkena.

BS: January Jones tylko ładnie wyglądała. Mógłbym powiedzieć, że Julio Cedillo grał dobrze, gdybym miał pewność, że trupa Melquiadesa nie grała kukła. Melissa Leo jest nawet na poziomie dwóch dobrych facetów, o tym zapomniałem. Film nie jest opowiedziany sprawnie, a już na pewno nie jest nie-nużący. Zgadzam się, że jest opowiedziany lżej od „21 gramów”. I to jest jego błąd. Bo elementy poważniejsze zamiast o czymś powiedzieć, są śmieszne. Nie mówi też ładniejszych rzeczy, bo i tak mówi zaskakująco mało. Ale aż dziw, że mówi to człowiek, dla którego miłość jest najważniejsza, A właśnie o tym było „21 gramów”. Przerost formy nad treścią jest właśnie w „Trzech pogrzebach...”. W „21...” wszystko logicznie sprowadzało się do wypadku samochodowego, a w „Melquiadesie” różne zaburzenia chronologii wydłużają tylko sztucznie seans. No i wolę machanie ludzką duszą, niż lejcami.

PD: Co Ty ciągle z tą chronologią i co ma ona do przesłania? Już Ci powiedziałem, że dla mnie była OK i nawet jeśli dla Ciebie nie, przestań pieprzyć, że tych kilka zaburzeń z pierwszej połowy filmu zepsuło Ci cały seans. Ja wolę machanie i duszą, i lejcami, dlatego tak bardzo mi się ten film spodobał. Wbrew temu, co sądzisz, mówi jednak zaskakująco dużo. Pomijam rzeczy oczywiste jak odkupienie Mike’a Nortona, ale po pierwsze, jest tu finał a la „Jabłka Adama”, którymi się tak zachwycałeś. Po drugie, mistrzowsko ukazana jest frustrująca beznadzieja egzystencji w zapyziałych miasteczkach. Po trzecie, relacje w „nowoczesnych” związkach bez tak zwanej przyszłości. Po czwarte, które ładnie splata się i z trzecim, i z drugim, i z pierwszym – temat samotności. Po piąte i dla mnie osobiście najważniejsze – sama postać Jonesa – kowboja stawiającego wartości takie jak dane słowo, honor, przyjaźń ponad wszystko inne. W starych westernach tacy ludzie byli przecież bohaterami poważanymi nawet przez wrogów. Dziś są już tylko społecznymi wyrzutkami, co najwyżej ekscentrykami. Wspaniale Jones to sportretował z obu stron kamery.

1 2 3 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Z filmu wyjęte: W pogoni za oryginalnością czyli Horror pod ścianą III
Jarosław Loretz

23 V 2022

Zostawmy głowy (z poprzednich odcinków) w spokoju. Dzisiaj coś specjalnego. Crème de laaa… No dobrze, może nie przesadzajmy.

więcej »

Z filmu wyjęte: W pogoni za oryginalnością czyli Horror pod ścianą II
Jarosław Loretz

16 V 2022

W poprzednim odcinku przedstawiłem odwróconą do góry nogami głowę. No to teraz coś z innej – choć w sumie podobnej – beczki…

więcej »

Z filmu wyjęte: W pogoni za oryginalnością czyli Horror pod ścianą
Jarosław Loretz

9 V 2022

W ostatnich latach nasila się przeświadczenie, że w kinie grozy było już wszystko. Niektórzy twórcy wyłażą więc ze skóry, żeby pokazać, iż jest to opinia pozbawiona podstaw. Efekty tego są niekiedy dyskusyjne.

więcej »