Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 16 maja 2022

Upload: Sez. 2. odc. 5. Senne fantazje i koszmary na jawie
Uwolniony przez Norę wirus wprawdzie wyrządził pewne szkody w Lakeview, ale po jej interwencji sytuacja wyglądała na opanowaną. Teraz okazuje się, że incydent ten będzie miał znacznie poważniejsze skutki, bo Horizen chce go wykorzystać jako pretekst do zwiększenia ingerencji w prywatność uploadowanych osób.
Iść w stronę słońca
„Legendarne miasta” to tytuł pierwszego tomu z przygodami Alvara Mayora. Album zawiera osiemnaście rozgrywających się w XVI wieku opowieści o przygodach tajemniczego przewodnika, który w kolejnych podróżach po Ameryce Południowej poszukuje prawdy o sobie samym.
Pan Samochodzik po latach: Pośród szaleńców i gangsterów
„Pan Samochodzik i człowiek z UFO” pod wieloma względami różni się do poprzednich części cyklu Zbigniewa Nienackiego. Nie dość bowiem, że akcja powieści toczy się poza Europą, to jeszcze istotne znaczenie ma tutaj wątek fantastyczny. Zapewne w ten sposób autor starał się zdyskontować rosnącą w latach osiemdziesiątych popularność literatury science fiction, ale zabieg ten może budzić ambiwalentne odczucia.
Wspomnienie przyszłości
W naszej Galerii prezentujemy prace tegorocznego laureata nagrody Best Artist przyznanej przez Europejskie Stowarzyszenie Science Fiction (ESFS) – Rocha Urbaniaka
Krótko o grach: Technika walki gazrurką
Dawno żadna gra komputerowa (a do tego zręcznościówka!) nie sprawiła mi tyle frajdy co „Streets of Rage 4”. Czwarta odsłona hitu sprzed lat może nie jest żadną rewolucją, ale w świetnym stylu reaktywuje nieco już wyświechtany gatunek.
Pulsujący rytm metropolii
„Kot w Tokio” to nowoczesna opowieść o japońskiej stolicy i jej mieszkańcach. Smaki, kolory, zapachy, dźwięki wibrują i mieszają się ze sobą, tworząc jedyny w swoim rodzaju pejzaż wielkiego miasta.
Kroniki księżycowe: Zanik ducha albo „jak od pospolitości zbawić świat”
W drugiej części Trylogii Księżycowej Jerzego Żuławskiego dwóch członków Bractwa Prawdy nieopatrznie uruchomiło statek kosmiczny Marka Zwycięzcy i ku własnemu przerażeniu wystartowało na Ziemię. Co zastaną, gdy już dolecą?

Filmy

Magazyn CCXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Transmisja z Wrocławia: Wybrańcy, jak każdy z nas

Paweł Pluta

Niewiele brakowało, a przeoczyłbym „Próbę sił”, przekonany, że czekam na coś zupełnie innego. Prawdopodobnie skojarzył mi się ten tytuł z jakimś podobnym, pod którym chowa się film o bohaterskim Murzynie chcącym zostać nurkiem na złość Robertowi de Niro, czyli rzecz zupełnie do oglądania się nie kwalifikująca.

Paweł Pluta

Transmisja z Wrocławia: Wybrańcy, jak każdy z nas

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

No, ale szczęśliwie zorientowałem się w porę i dzięki temu zobaczyłem, co porabia Kim Bassinger. Czuję się tu w obowiązku zdementować nieodpowiedzialnie szerzone pogłoski, jakoby była „pulchniutka”. Taka to może jest Christina Ricci, na czym zresztą jej urok polega. Kim nie jest i wygląda nadal tak, jak wyglądała. Przez ostatnie dwadzieścia lat z kawałkiem zresztą. No i co z tego?

Zastanawiam się, czy „Próba sił” nie była aby inspirowana „Dogmą”, filmem o rozpaczliwie pomylonym tytule. Wygląda na to, że oryginalny tekst dostał się w ręce jakiegoś biegłego w nowoczesnych tendencjach artystycznych tłumacza, głęboko przekonanego, iż ma do czynienia z dziełem wykonanym według Dogmy von Trierowskiej. Chodzi o te zasady, zabraniające między innymi kręcenia filmów kamerzystom, którym nie latają ręce. Trzęsący się obraz jest bowiem, jeżeli dobrze rozumiem, sprzeciwem wobec komercji i drobnomieszczaństwa. Jakie by jednak nie były tego przyczyny, banalny do wiernego i dosłownego przetłumaczenia tytuł pozostał niezmieniony, paradoksalnie zmieniając w ten sposób znaczenie i tracąc jakikolwiek związek z filmem. Tymczasem z drugiej strony, właśnie całkowita wymiana „Bless the Child” na „Próbę sił” uratowała prawdopodobnie ten „Omen” a rebours przed wpadnięciem do otchłani, w której pokutują dzieła mające w tytułach błogosławione, przykładowo, Faustyny. A tak przecież łatwo można było przełożyć to dosłownie, znajdując co najwyżej polską wersję, jeżeli jest to jakiś cytat, co być może. Cóż, może akurat w ten sposób dano nam do zrozumienia, że nie zawsze do celu wiedzie droga prosta i równa, i czasem trzeba wybrać ścieżkę bardziej kamienistą.

Oczywiście jednak nie o wspólnotę problemów z tłumaczeniami tytułów chodzi, podobieństwo tych filmów leży gdzie indziej. Identyczny jest przecież cel, do którego dążą, lub w dążeniu do którego próbuja przeszkodzić, bohaterowie jednej i drugiej historii. „Dogma” pokazuje go dosłownie – należy zapobiec jak najbardziej rzeczywistemu końcowi świata. „Próba sił”, ściśle rzecz biorąc, mówi o tym, jak Zło usiłuje zawładnąć dziewczynką obdarzoną niezwykłą mocą. Gdyby się to jednak powiodło, skutek, nomen omen, ostateczny byłby taki sam. Moc dziecka nie ogranicza się przecież do wprawiania w ruch śniegu w szklanej kuli, ale najwyraźniej potrafi nawet ożywiać. Także sposób, w jaki dziewczyna na wózku inwalidzkim patrzy po spotkaniu z Cody na swoje nogi, nie wydaje mi się przypadkowy. Ktoś o takich możliwościach byłby niewątpliwie dla Piekła cenną zdobyczą.

O dziwo, niezwykłość dziewczynki wcale nie wypada karykaturalnie. Zapewne w dużej części jest neutralizowana przez skutki uboczne, takie jak ów podejrzewany przez lekarzy autyzm, a do tego nie manifestuje się zbyt ostentacyjnie. Nie potrzebuje efektownych pokazów, tak naprawdę Cody nie dokonuje niczego, co nie byłoby możliwe do racjonalnego wytłumaczenia. No, prawie. Nawet w scenie kuszenia na dachu, ryzykownej artystycznie, ale jednak udanej. Po pierwsze, rzeczywiście zachowuje się jak sześciolatka. Po drugie zaś, rzeczywiście zachowuje się tak, jak mogłaby znana wszystkim Osoba kuszona po czterdziestu dniach na pustyni. A że to dziewczynka… To nawet lepiej. Chłopiec może mieć „Szósty zmysł” do rozmów z duchami, ale tym razem wypadłby źle.

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Trudno jednak puścić małe dziecko, żeby samo ratowało świat, więc w „Próbie sił” pomaga mu przy tym matka, a w „Dogmie” Bethany w ogóle musi się sama zająć całością, bo dziecka jeszcze nie ma. Charakterystyczne, że obie główne bohaterki matkami zostają w sposób jeżeli nie cudowny, to przynajmniej niezwykły. Co jest o tyle istotne, że chociaż chciały, dotychczas było to niemożliwe. Formalnie zresztą rzecz biorąc, Cody to przecież tylko siostrzenica Maggie. Ale ta zbieżność raczej nie ma wpływu na fakt, że akurat one zostają wezwane. Obie, bo wezwaniem jest nie tylko biblijnie wspaniała w zamierzeniu manifestacja Metatrona, ale również spokojnie zapalające się w cichym kościele świece, między którymi stoi z matką dziewczynka. I wezwania te zostają odebrane tak, jak zapewne zrobiłaby to większość ludzi, czyli nieufnie. Anioł jest nawet przyjmowany, nie da się ukryć, wrogo. Minęły już, o ile kiedykolwiek naprawdę były, czasy, w których po dostąpieniu objawienia pędziło się do księdza. Teraz pewnie wybraniec poszedłby do domu, udając, że nic nie zauważył, albo ostatecznie do lekarza.

Ale właśnie dlatego wezwany musi dostać kogoś do pomocy. Tym bardziej, że przeciwników jest wielu i do tego mają większą swobodę działania. Bożemu posłańcowi nie wypada przecież zabijać, diabelskiemu jak najbardziej. Toteż pomoc się pojawia. Jawnie i na stałe, jak w „Dogmie”, lub też dyskretnie i tylko wtedy, kiedy jest niezbędna, jak w „Próbie sił”. Zawsze jest ktoś, kto odpędzi trójosobowego Belzebuba, czy przytrzyma otwarte drzwi metra przed tymi, których ściga demon. Zastanawiające, swoją drogą, jest, że skoro Niebo zawsze może udzielić takiej pomocy, to dlaczego udziela jej tak w zasadzie niechętnie i w ostatniej chwili? Co powstrzymuje anioły przed samodzielnym rozwiązaniem problemów, z którymi często nieporadnie zmagają się ludzie? A może samego Boga coś powstrzymuje przed wydaniem im takiego polecenia? Prawdopodobnie trudno będzie się nam dowiedzieć, chociaż być może odpowiedź na to samo w zasadzie, chociaż nieco inaczej sformułowane, pytanie, padła już pod koniec „Dogmy”. Cóż, może nie jest szczególnie podnosząca na duchu świadomość, że dzieje sie tak dla zabawy, ale chyba gorzej by było, gdyby przyczyna nie istniała w ogóle.

Kiedy popatrzeć uważniej, zaglądając pod sztafaż konwencji, i „Próba sił”, i „Dogma” okazują się opowieściami traktującymi religię niespodziewanie poważnie. Nie wiem, czy jest to w całości zamierzone, ale obie pokazują, moim zdaniem, bardzo realistycznie, o ile można w tym kontekście użyć takiego słowa, jak zachowywałby się człowiek, otrzymujący niespodziewane wezwanie od Boga, albo chociaż anioła. Co do drugiego z filmów, nie jest to trudne do zauważenia, z pierwszego trzeba odgrzebać nieco grubszą warstwę dekoracji. Cóż, rynek ma swoje prawa, zresztą wynika to również z przyjętych przez twórców reguł. Komediowo zrealizowana „Dogma” mogła się łatwiej obyć bez efektownych zdobień, pewne uproszczenia nawet wzmacniały efekt komizmu. Co nie znaczy bynajmniej, że autorzy nie dbali o szczegóły. Brzęczące w obecności trzech wrotkarzy muchy, poruszające się resztki odstrzelonych anielskich skrzydeł – to raczej nie powstało przypadkiem.

Z drugiej strony, konwencja filmu grozy pozostawiła po sobie w „Próbie sił” stada szczurów i latające demony. Na szczęście zrobione fachowo i w znośnych ilościach, bo nie ma przecież nic żałośniejszego od śmieszącego widza horroru. Krwawych scen także nie było wiele, a nawet finałowy pojedynek nie przytłaczał nadzwyczajnymi wybuchami i ograniczył się do całkiem zwykłego pożaru. Dlatego zresztą dało się zobaczyć pod tymi ozdobnikami nieszczególnie wprawdzie wyrafinowaną, ale mimo to ciekawą fabułę, ubarwioną nawiązaniami do Ewangelii. A zwłaszcza wypada docenić, jak już wspomniałem, zadziwiająco rozważną wizję dziecka, które… No właśnie, kim jest Cody?

1 lipca 2001

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Z filmu wyjęte: W pogoni za oryginalnością czyli Horror pod ścianą
Jarosław Loretz

9 V 2022

W ostatnich latach nasila się przeświadczenie, że w kinie grozy było już wszystko. Niektórzy twórcy wyłażą więc ze skóry, żeby pokazać, iż jest to opinia pozbawiona podstaw. Efekty tego są niekiedy dyskusyjne.

więcej »