Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 4 lipca 2022

Spaghetti-superbohaterstwo
W nowym „Batmanie” Matta Reevesa przeszkadza tak naprawdę tylko jedno: Robert Pattinson w scenach, w których jest nie Człowiekiem-Nietoperzem (czyli superbohaterem z zasłoniętą twarzą), lecz Bruce’em Wayne’em. Na szczęście przez większość filmu paraduje jednak zamaskowany!
Ziemia obca, lecz swoja
W momencie kiedy zostały już przetłumaczone na język polski wszystkie wydane w postaci książek teksty beletrystyczne Izraela Joszuy Singera, warto zapoznać się z nimi właśnie zgodnie z chronologią publikacji. A więc po „Perłach” – debiutanckim tomie opowiadań – sięgnąć po pochodzący z 1925 roku zbiór „Na obcej ziemi”. A dopiero potem po jego wyśmienite powieści. W ten sposób łatwiej będzie nam dostrzec i docenić eksplozję talentu żydowskiego pisarza.
Niekoniecznie jasno pisane: Gdy zło zwycięża…
Wielkie rewolucje na skalę uniwersum to chleb powszedni w DC Comics – przynajmniej w dwudziestym pierwszym stuleciu. Dziś zajmiemy się wydarzeniem o dość kategorycznej nazwie – „Final Crisis” z 2008 roku. Był to najbardziej skomplikowany a także najlepszy „kryzys” swoich czasów i… naprawdę ostatni. Dwa kolejne wydarzenia, wywracające do góry nogami świat DC, nie zostały już bowiem nazwane „kryzysami”.
Wychowane przez wilki: Sez. 2, Odc. 8. Wysoka cena przetrwania
Wydarzenia w tym odcinku służą głównie przygotowaniu gruntu pod kolejny sezon, natomiast trudno na razie przesądzić, czy kierunek obrany przez scenarzystów pozwoli serialowi złapać drugi oddech, czy raczej okaże się gwoździem do trumny. Oczywiście w mniejszym lub większym stopniu zostają też domknięte niektóre dotychczasowe wątki, chociaż nie zawsze w satysfakcjonujący widzów sposób.
W podziemnym kręgu: Seksapokalipsa
W roku 2014, podczas słynnego San Diego Comic Con, kiedy to „Pełnia piękna” miała swą amerykańską premierę, autor powiedział na jej temat kilka ciekawych rzeczy. Podobno oryginalny tytuł tej „absolutnie pornograficznej książki” miał brzmieć „Fifty Shades of the Twilight Cave Bear Wears Prada” i jest to rzecz, którą chciałby napisać sam markiz de Sade. Zapowiada się ostro.
Dybuki krążą wokół nas
Kto wie, być może czytając „Demonomachię” Marka Krajewskiego, jesteśmy świadkami narodzin kolejnego ważnego dla pisarza z Wrocławia bohatera literackiego. Obok Eberharda Mocka i Edwarda Popielskiego może stać się nim Stefan Zborski – niedoszły ksiądz katolicki, który za swoje najważniejsze powołanie uważa walkę z demonami.

Filmy

Magazyn CCXVII

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Orient Express: Romanse z nutką szaleństwa

Jarosław Loretz

Na Dalekim Wschodzie powstają dziesiątki komedii, może i niezbyt wystrzałowych, jeśli chodzi o fabułę, ale z pewnością lekkich, miłych i świetnie zrealizowanych. Doskonałym na to przykładem są chociażby „The Fantastic Water Babes”, nakręcona w 2010 roku komedia rodem z Hong Kongu oraz starsza o sześć lat komedia koreańska, „Ghost House”.

Jarosław Loretz

Orient Express: Romanse z nutką szaleństwa

W ciągu ostatnich dosłownie kilku lat chiński przemysł filmowy zaczął rosnąć jak na drożdżach, produkując coraz więcej obrazów lekkich, czysto rozrywkowych, nie grzebiących się w tragizmie chińskiej historii, w dodatku świetnie zrealizowanych. Można powiedzieć, że tamtejsze kino dosłownie jednym susem doskoczyło nagle do światowej czołówki, jeśli chodzi o techniczną stronę realizacji filmów. Nie straszne są bowiem Chińczykom ani wyszukane efekty specjalne, ani fantastyczne kolorystycznie zdjęcia, ani porządny montaż, w którym rzadko daje się wypatrzyć jakieś uchybienie. Tyle że ten skok jakościowy i ilościowy jakoś umknął uwadze reszty globu i tak na dobrą sprawę nikt spoza Chin tak do końca nie wie, co też tam powstaje i co święci w kinach triumfy. Do szeroko pojętego świata kultury zachodniej przeciekają tylko filmy reżyserów o mocno ugruntowanej pozycji bądź takie, w których główne role grają gwiazdy z zagranicy (w grę może wchodzić oczywiście miks obu trendów, jak to miało ostatnio miejsce z „Kwiatami wojny”). Cała reszta produkcji, niezależnie od ich jakości, pozostaje poza zasięgiem przeciętnego nie-Chińczyka, przepadając w mroku chińskich magazynów. Co ciekawsze, taki sam los spotkał nowsze kino rodem z Hong Kongu, funkcjonujące na nieco odrębnych zasadach mimo formalnego wchłonięcia enklawy przez Chińską Republikę Ludową. Produkcje z Hong Kongu, ongiś dystrybuowane na całym świecie, w chwili obecnej jeśli już w ogóle trafiają poza granice kraju, to głównie do sąsiednich państw azjatyckich.

Jednym z takich filmów, które pewnie nigdy nie zagoszczą na europejskim rynku, jest wyprodukowany w 2010 roku „The Fantastic Water Babes”. Opowieść początkowo sprawia świetne wrażenie. Ma doskonałe zdjęcia i jest lekko zagrana, choć od czasu do czasu denerwuje usilnym wmawianiem widzowi – tak manierą gry, jak i przejaskrawionymi scenami – że oto obcuje on ze wspaniałą komedią, mimo że w rzeczywistości częstokroć nie za bardzo jest się z czego śmiać, zwłaszcza jeśli się nie jest nastolatką. Ale, jak zaznaczyłem, początkowo film wygląda na całkiem oryginalną historyjkę, która obiecuje przednią zabawę.

Bohaterką filmu jest dziewczyna, która kocha się w szkolnym przystojniaku i marzy o reprezentowaniu swojej wyspy na krajowych zawodach pływackich. Przystojniak jednak kocha się w innej dziewczynie i bohaterka, upokorzona publicznym odrzuceniem amorów, zamyśla się utopić. Jako że samobójczy zamiar był raczej na pokaz, dziewczyna udaje, że skacze do morza i zaraz potem zaczyna rozpowiadać, że spotkała wodną boginię Guanyin, która – zgodnie z legendą – obdarzyła ją nadprzyrodzoną mocą, dzięki czemu będzie mogła odegrać się na rywalce. Na pytanie jednej z koleżanek „A co, jeśli nie masz mocy”, bohaterka odpowiada, że wtedy zostanie jej wyłącznie samobójstwo.

W tym momencie do akcji wkraczają mieszkańcy wyspy, traktujący dziewczynę jak swoją wychowanicę (jej rodzice osierocili ją w młodym wieku, ofiarnie gasząc pożar fabryki sztucznych ogni). Postanawiają utrzymać ją w przeświadczeniu – przynajmniej do momentu wypełnienia zemsty – że rzeczywiście pozyskała moce i robią wszystko, co dziewczyna sobie zamarzy, żeby tylko nie próbowała się zabić, wliczając w to nawet zawrócenie z portu promu. Do czasu, aż każe ona komuś jeść leżące na ulicy odpadki, a siedzącej w klatce papudze tańczyć cza-czę. Granica miłości mieszkańców i ich skłonności do poświęceń zostaje bowiem w tym momencie przekroczona i dziewczyna obrywa po głowie.

Niestety, tutaj kończy się ta obiecująca część fabuły, a zaczyna komedia bardziej znormalizowana. Bohaterka, w końcu wprowadzona w tajniki całej intrygi, niezrażona podejmuje próbę odgryzienia się na rywalce i dosłownie cudem wyślizguje ją z zawodów, wymuszając organizację konkursu, w wyniku którego dopiero zostanie wyłoniona reprezentantka regionu. Ale że dziewczę ledwo co potrafi pływać, a naturalnie zamierza wygrać ów konkurs, decyduje się porwać celebrytę, który reklamuje zawody, i żąda, aby ten nauczył ją pływać.

Owszem, od czasu do czasu bywa nawet zabawnie, zwłaszcza że mieszkańcy znów pomagają dziewczynie, pilnując, żeby facet nie dał nogi z wyspy, ale fabuła nie zachwyca konstrukcją, proponując w istocie rzeczy miłą, acz tuzinkową komedię romantyczną. A szkoda, bo zalążek pomysłu miał znacznie większy potencjał. Naturalnie nie ma co przesadnie marudzić, bo od strony technicznej film jest zrealizowany po prostu wyśmienicie, a akcja rzadko miewa irytujące przestoje, jednak takich miłych, umiarkowanie ciepłych filmów kręci się na Dalekim Wschodzie wręcz na pęczki, więc nie ma potrzeby polować akurat na ten konkretny. Nie zmienia to jednak faktu, że „The Fantastic Water Babes” jest w stanie zapewnić sporą dawkę okraszonej lekkim humorem rozrywki.

Trochę podobnie ma się sytuacja z koreańską komedią grozy „Ghost House” z roku 2004. Znów mamy do czynienia z bardzo porządną realizacją techniczną, ale także i z humorem częstokroć wymuszanym na widzu „dowcipną” muzyczką, przesadnymi minami i balansującym na krawędzi głuptactwa zachowaniem bohaterów. A wszystko przez to, że twórcy „Ghost House” zapatrzyli się w napływającą z Japonii falę horrorów, z „The Ring – Krąg” na czele, i postanowili trochę pośmiać się z konwencji. Jest tu więc długowłosy duch, są ślady mokrych stóp na podłodze, jest wychodzący z telewizora… facet… Ale jest też wkurzona kanapa boksująca bohatera swoimi poduszkami (w ogóle cała sekwencja walki z kanapą jest zdumiewająca, choć głównie za przyczyną infantylizmu), są ganiające po domu stopy i dłonie, jest horda kurcząt (przyznam, że dość upiorna w pewnej chwili), przy czym wiele z tych scen wygląda jak żywcem wycięta z jakiegoś teatralnego przedstawienia o uciążliwych, acz niezbyt groźnych domowych duszkach, które bardziej psocą, niż czynią komuś krzywdę. I to przedstawienia skierowanego do nieco młodszej widowni. Trzeba jednak przyznać, że ten dziwaczny melanż potrafi momentami solidnie ubawić, zwłaszcza że wiele jest tutaj czystego absurdu.

Przy czym podstawowy szkielet fabularny „Ghost House” jest wzięty rodem z klasycznego horroru. Ex marine kupuje okazyjnie duży, pięknie wykończony dom, dopiero poniewczasie orientując się, że niska cena wzięła się stąd, iż chałupa jest nawiedzona. Po walce z kanapą i paru innych ekscesach, które mają go przekonać do opuszczenia domu, ściąga egzorcystów różnych wyznań. Jednak na próżno. Co więcej, zapędzony pewnego razu upiornymi manifestacjami na dach obrywa piorunem, i to dwukrotnie, w związku z czym zaczyna widzieć duchy. Sytuacja jednak nie do końca się klaruje, bo duch kobiety, z którym bohater może już teraz w sumie normalnie porozmawiać, wcale nie rezygnuje z prób wykurzenia go z domu, co jest o tyle utrudnione, że facet przechodzi do kontrofensywy, szczególnie że wreszcie ma świadomość, z jak ładnym i w sumie miłym duchem ma do czynienia. Teraz to duch zaczyna się niepokoić i zagryzać z frustracji palce, bo wszelkie jego starania są gładko i konsekwentnie ignorowane.

Sęk w tym, że z chwilą, gdy wraz z bohaterem poznajemy prawdziwą aparycję eterycznej właścicielki domu, momentalnie kończy się pastisz kina grozy, a zaczyna potraktowana całkiem poważnie (oczywiście jak na komedię) historia będąca czymś pośrednim między dramatem a romansem. Owszem, lirycznie skrojona i mocno krzepiąca, ale jednak wyraźnie tracąca tempo i humor. Wygląda to zupełnie tak, jakby scenarzysta na tyle mocno przejął się losami głównych postaci, że od pewnego momentu zamiast koncentrować się na rozrywkowej stronie opowieści, zaczął drobiazgowo dopinać pootwierane wątki, wrzucając drobiny humoru tylko wtedy, gdy mu się przypomniała pierwotna koncepcja filmu. Nie powiem, druga połowa „Ghost House” zła nie jest i potrafi zarówno wycisnąć łzy współczucia dla ducha, jak i porządnie się obśmiać w paru momentach, jednak nie wygląda to dobrze, gdy film ni stąd, ni zowąd rozpada się na dwie niezupełnie przystające do siebie stylistycznie części.

Wciąż więc niedościgłym wzorcem historii o układaniu się nowego właściciela domu z nie do końca żywym poprzednikiem pozostaje przepiękny, liczący sobie już sześćdziesiąt sześć wiosen „Duch i pani Muir”. Ba! Wcale nieźle wypada na tym tle również dość świeży, sympatyczny „Jak w niebie”. Dobrze chociaż w tym wszystkim, że koreańska komedia nie poszła tropem hollywoodzkich pastiszy, gdzie nie da się już chyba zrobić filmu bez przynajmniej jednego pierdnięcia czy beknięcia, i ani na chwilę nie schodzi poniżej pewnego poziomu. W efekcie seans „Ghost House” powinien należeć do przyjemnych, zwłaszcza że film da się swobodnie obejrzeć w gronie rodzinnym.