„Spider-Man” od zawsze był opowieścią nie tyle o superbohaterze w masce, ile o nastolatku skrytym za maską, i aż dziw bierze, że dopiero twórcy „Homecoming” zdają się to w pełni rozumieć. Wybór reżysera nie mógł być przypadkowy – Jon Watts chwilę wcześniej zaprezentował w „Cop Car”, jak pod płaszczykiem rutynowego thrillera z Kevinem Baconem uwznioślić mit chłopięctwa. Właśnie tak należało zrobić „Pająka": jak komedię Johna Hughesa w kamuflażu typowego Marvela. Znamienne, że jeśli doszukiwać się w tym filmie wad, to będą to właśnie generyczne sceny, które trzeba było odbębnić w ramach franczyzy „Avengers”. Ale cała reszta – coming-of-age story z niewymuszonym humorem, swobodnie równościowy ton, doskonały casting, podkreślenie statusu Parkera jako bohatera klasy robotniczej, czy wreszcie genialny w swej prostocie (i tylko przydający realizmu!) manewr zeitgeistowy z odejściem od kanonu w portretowaniu ciotki May, MJ i Flasha – i tak składa się na najlepszą adaptację z dotychczasowych.

Nie zdarza się często, aby każdy kolejny film serii był lepszy od poprzednika. A przecież wcześniejsze odsłony „Kapitana Ameryki” – zarówno „Pierwsze starcie” (2011), jak i „Zimowy Żołnierz” (2014) – wysoko zawiesiły poprzeczkę. W każdym razie jest z czego się cieszyć, chociaż i powód do zmartwienia się znajdzie, bo oczywiste jest, że w którymś momencie musi w końcu nadejść spadek formy. Na szczęście jeszcze nie przy „Wojnie bohaterów”. Swoją drogą, gdyby twórcy Marvelowskiej franczyzy zdecydowali się wypuścić ten obraz jako kontynuację „Avengersów”, nie zaś kolejną opowieść o Stevie Rogersie, nikt pewnie by się nie zdziwił. Po pierwsze: poza Thorem i Hulkiem mamy tu bowiem praktycznie całą ekipę Mścicieli. Po drugie: postacią co najmniej tak samo istotną, jak Kapitan Ameryka, jest Iron Man. Tyle że tym razem wspomniani herosi stają po przeciwnych stronach barykady. Wszystko za sprawą zakończonej tragedią interwencji superbohaterów w Sokovii. W jej wyniku śmierć poniosło wielu cywilów. Aby podobna sytuacja nigdy się już nie powtórzyła, ONZ postanowiła nałożyć Avengersom kaganiec, zmuszając ich do podpisania specjalnego protokołu. Kierowany wyrzutami sumienia Tony Stark należy do tych, którzy popierają ograniczenia; przeciwko niemu występuje jednak Steve Rogers, przekonany, że to prosta droga do oddania Ziemi na pastwę złych ludzi. Konflikt między Kapitanem Ameryką a Iron Manem pogłębia się, kiedy w Wiedniu dochodzi do zamachu terrorystycznego, mającego na celu storpedowanie „protokołu z Sokovii”, czego efektem jest wojna domowa pomiędzy Mścicielami. Tak, okazuje się, że ci, którzy jeszcze nie tak dawno wspólnymi siłami bronili Ziemi, teraz stają się śmiertelnymi wrogami, dążącymi do wyniszczenia się nawzajem. Pewnie gdyby wcześniej temat ten nie został przerobiony w komiksach, fani Marvela byliby zszokowani takim obrotem sprawy. A że nie są, mogą skupić się na dwóch aspektach opowieści: portretach psychologicznych Starka i Rogersa oraz efektach specjalnych. Wyobrażacie sobie, ile musi ich być, skoro na ekranie pojawia się aż kilkanaście postaci obdarzonych nadzwyczajnymi mocami (w tym Spider-Man i Ant-Man)? Aż dziw, że reżyserom – Anthony’emu i Joemu Russo – udaje się nad tym wszystkim zapanować, każdemu poświęcić odpowiednią porcję czasu i nie zamienić filmu w jarmarczną rozrywkę.

Kolejny klasyczny Marvelowski bohater, choć w Polsce stosunkowo mało do tej pory popularny, doczekał się nadzwyczaj mocnego debiutu kinowego. Co zawdzięcza przede wszystkim amerykańskiemu reżyserowi Scottowi Derricksonowi, który ma na swoim koncie zarówno filmy udane („Egzorcyzmy Emily Rose”), jak i kiepskie (remake „Dnia, w którym zatrzymała się Ziemia”). „Doktor Strange” nie byłby jednak tak wspaniałym widowiskiem, gdyby nie wybitne – tak, tak! w filmie superbohaterskim – kreacje aktorskie. To one, oprócz zapierających dech w piersiach efektów specjalnych, niosą ten film. Ale czy można się temu dziwić, skoro w postać tytułową wcielił się epatujący pewnością siebie Benedict Cumberbatch, jego głównego antagonistę, Kaeciliusa, brawurowo zagrał Mads Mikkelsen, a starającą się utrzymać równowagę świata Starożytną – androgeniczna Tilda Swinton? Film Derricksona wprowadza postać Stephena Strange’a do filmowego uniwersum Marvela – musimy więc obowiązkowo poznać jego wcześniejsze losy, dowiadując się przy okazji, jakie to dramatyczne wydarzenie sprawiło, że wkroczył na wyboistą drogę prowadzącą do zdobycia nadzwyczajnych mocy. Z tego też powodu mniej więcej do jednej trzeciej długości obraz jest… typowym dramatem psychologicznym – historią człowieka, którego nieszczęśliwy wypadek wyrzucił na margines, pozbawił możliwości wykonywania zawodu, doprowadził do bankructwa, depresji, rozpadu związku. Kiedy w końcu pojawia się szansa na wyjście z dołka i powrót do normalności, okazuje się, że Stephen wkracza do mrocznego świata starożytnej czarodziejki i mistrzów strzegących sanktuaria przed zakusami okrutnego pożeracza planet. A wszystko to przyrządzone jest w sposób nadzwyczaj smakowity. Kapitalne dialogi, pełne symbolicznych odniesień kwestie bohaterów, niewymuszony humor i nade wszystko posępny nastrój – od filmowego „Doktora Strange’a” trudno się oderwać. Tym bardziej cieszy fakt, że prawdopodobnie wejdzie on już na stałe do obsady kinowego uniwersum Marvela; w każdym razie zobaczymy go i w zapowiadanym na październik „Thor: Ragnarok”, i w przygotowywanym na kwiecień przyszłego roku „Avengers: Infinity War”. Palce lizać!