Dopełnienie trylogii o El Mariachi. Wędrowny grajek musi tym razem zmierzyć się z kartelem narkotykowym, który planuje zamach na prezydenta Meksyku oraz ze skorumpowanym agentem FBI. Żądny zemsty Mariachi wkracza na ścieżkę krwi by raz jeszcze dokonać zemsty.

Film przeraźliwie nudny i tragiczny wręcz narracyjnie. Doprawdy nie wiem, jak można było do tego dopuścić, mając w zanadrzu takich aktorów! Rodriguez bardzo chce być człowiekiem renesansu: sam to badziewie wyreżyserował, zmontował, zrobił zdjęcia i muzykę, napisał scenariusz… A może by tak warto zastanowić się nad słusznością starej tezy: „jedno a dobrze"? Dwa punkty wyłącznie za niezawodnego jak zawsze Johnny’ego Deppa.

No ani to śmieszne, ani to sensacyjne. Porównanie z 'Kill Bill' nasuwa się automatycznie. Otóż o ile "KB" podobał mi się dzięki bezpretensjonalnej rozpierdziusze, tutaj jest już mniej rozpierdziuchy a więcej pretensji do udawania filmu, w którym O Coś Chodzi, więc kompletnie od czapy wsadzono jakieś Dobro i Zło, Synów Meksyku, Ogólną Teorię Demokracji i tak dalej. Jakby w bufecie kina podali zwietrzały popcorn i coca-colę na chlorowanej wodzie.

Mickey Rourke z ratlerkiem na ręku, Willem Dafoe opalony na brąz i Johnny Depp w najlepszej roli od lat – tego filmu nie da się nie lubić. Zaplątana fabuła może nieco utrudniać odbiór całości: przypuszczam, że dopiero po drugim-trzecim obejrzeniu wszystkie powiązania, zdrady i przekręty stają się zrozumiałe. Na szczęście dla widzów – tam, gdzie Rodriguez zawiódł trochę jako scenarzysta, nadrabia jako reżyser, production designer i montażysta. Sequel Desperado jest dynamiczny, prześliczny wizualnie i równie zamaszysty w ukazywaniu scen walk jak oryginał. Każda strzelanina jest wspaniałą rozwałką z latającymi trupami, popisami akrobatycznymi i jakimś śmiesznym smaczkiem w tle. Rozczarowani mogą być tylko wielbiciele Salmy, bo na ekranie widać ją ledwie przez parę minut.

Uwielbiam. Cudny sequel, który osobom znudzonym (choć jak można tym się nudzić) baletem śmierci Desperado serwuje zupełnie sprawny spaghetti-western. Dokładnie jak z najlepszych lat Sergio Leone pełen brzydali (Trejo, Dafoe, Rourke), zdrad, intryg i zwrotów akcji. Tyle, że całość na miarę kina XXI w. Jedyny drobny zarzut - muzyka (też autorstwa Rodrigueza) jest jedynie dobra. W "Desperado" była genialna, czyli to krok do tyłu.

Wielkie brawa dla Rodrigueza, że nie poszedł najłatwiejszą ścieżką i nie skopiował po prostu fabuły 'Desperado'. Tym razem, o dziwo, fabuła jest bardziej epicka, Banderas nie dominuje na ekranie (tę rolę przejął znów Johnny Depp), nie ma wątku miłosnego - słowem, z 'Desperado' pozostały głównie baletowe walki i czarny humor. Problemem filmu może być natomiast nieco zbyt zagmatwana fabuła (należy zdać sobie sprawę, że nie jest w gruncie rzeczy istotna), trochę przesadzona brutalność niektórych scen i fatalny Enrique Iglesias. Ale poza tym w epoce coraz to gorszych sequeli, to całkiem dobra kontynuacja.